Het water in onze grote rivieren staat al een tijd op hoog niveau. In de afgelopen week werden in de Rijn en IJssel de (voorlopig) hoogste waterstanden van dit jaar gemeten. Weliswaar geen record hoogtes, maar een mooi gezicht is het evengoed, al die vol gelopen uiterwaarden.
Omdat ik afgelopen maandag vrij was na een weekend werken besloot ik ondanks de koude oostenwind de Santos te pakken en een ritje te maken langs de Overijsselse Vecht en de IJssel om zelf deelgenoot te worden van al het moois rond de rivieren.
Met ruim 60 kilometer op de teller en veel fotomateriaal op de mobiel kwam ik die middag weer thuis.
Het waren sowieso weer de eerste serieuze kilometers na een maand van weinig fietsen en (te) veel consumeren. Dankzij de vele regen van de laatste weken, de feestdagen en weekendwerk was het fietsen er al meerdere malen bij ingeschoten en langzaam maar zeker zag ik de conditie af- en het buikje toenemen.
In dat licht bezien was het wel even lekker om zo’n ritje van 60 km te maken.
Gelukkig waren de voorspellingen voor de rest van de week van dien aard dat het er serieus op leek dat we ook de zaterdag weer in actie zouden kunnen komen en ik was dan ook blij dat er voor dit weekend een ritje naar de bossen rond Hattem en Heerde op het programma werd gezet.

Op weg naar de start bij de rode Hanze brug genoot ik nog maar eens van het hoge water langs de IJssel dat in de ochtendmist een nog indrukwekkender aanblik bood dan eeder die week.
Bij de brug verschenen met mij nog 8 mannen om de korte bostocht (48 km) te gaan fietsen en na een verharde aanloop schoten we ter hoogte van landgoed Molecaten de bossen in op weg naar de lastige Trijsselberg, die als je de laatste weken weinig gedaan hebt extra moeite kost.
Op de paden lagen nog veel takken en zelfs hele bomen als stille getuigen van de storm die ons land op 3 januari teisterde, het was dan ook scherp sturen en waar nodig van de fiets af om de grootste obstakels te kunnen passeren. Ruud W. deed dat eenmaal een beetje ongelukkig en ook nog een op een plek waar het niet echt nodig was. Net na een scherp bochtje gleed hij onvrijwillig onderuit op een relatief kleine tak. De onvermijdelijke val leverde hem toch wat pijnlijke ledematen op waarvan hij de rest van de tocht last zou houden.
Voor mijzelf ging het eigenlijk best lekker. Ondanks de vrij lange periode van inactiviteit, afgezien van de TACX uurtjes, kon ik het tempo van de snellere mannen redelijk goed volgen en was het gevoel gewoon goed.
Voor het komende fietsseizoen ligt het hoogtepunt in juli in de Alpen als we met een behoorlijke groep richting de Alpe d’ Huez gaan om een weekje te gaan klimmen. Als anti klimmer wordt dat een behoorlijke uitdaging en elke trainingskilometer richting dat evenement is dan ook welkom. Een pittig bosparcours kan daar ook bij helpen. Pittig was het zeker want Ruud had een groot deel van het parcours van de Swolsebostocht ingebouwd in de route en dankzij het vele water van de laatse maanden en de sporen van de storm was het behoorlijk buffelen over de zompige paden.

Na een kilometer of 27 kwamen we uit in het centrum van Heerde waar we een korte koffiestop maakten bij banketbakkerij/lunchroom Kamphorst. Terwijl we het pand van de lunchroom naderden zagen we achter de winkelruit het bekende gezicht van Harry T. reeds zitten. Harry had in het bos alvast een doorsteek naar het centrum van Heerde gemaakt om ons te kunnen verwelkomen en behalve die verwelkoming had hij nog een verrassing voor ons in petto. Vanwege zijn 17e verjaardag enkele dagen eerder (iedereen snapt dat ik zijn werkelijke leeftijd hier niet verraden wil) nam Harry de appeltaart voor zijn rekening, een feestelijk gebaar!
Samen met de koffie zorgde de traktatie voor wat extra energie die we tijdens het tweede gedeelte weer nodig zouden hebben.
Eenmaal weer op de fiets was het even wennen aan de buiten temperatuur. Via de Kamperweg verlieten we Heerde om ter hoogte van het Heerderstrand weer het bos in te duiken, hier ging Harry verder zijn eigen (verharde) weg.
Ook het tweede gedeelte van de route kenmerkte zich door veel ‘rommel’ en plassen op de paden. Soms zorgde de ondergrond voor zoveel weerstand dat ik het idee had dat de remblokjes aanliepen, maar onverstoorbaar ploeterden wij voort door het Swolsebos.
Na het Swolsebos wachtte ons ook nog de Wezepsche heide. Altijd een mooi gebied om overheen te fietsen maar bij mij begonnen de benen langzaam maar zeker aardig vol te lopen en ik verlangde dan ook naar een wat soepeler lopende ondergrond.
Dat kregen we uiteindelijk toen we de Wezepsche Heide verlieten en via de Keizersweg weer richting Hattem gingen. Daar pakten we nog een laatste stuk onverhard mee alvorens we weer uitkwamen bij de rode brug. Met de laatste energie die ons restte passeerden we opnieuw de enorme watermassa die de IJssel nu is, om aan de andere kant de officiële route van de dag te beëindigen.

Eenmaal thuisgekomen had ik ruim 62 kilometer op de teller met een gemiddelde van 19.5 km/h als getuige van het toch wel zware parcours van de tocht. Ondanks dat ging het boven verwachting goed en overheerste weer dat voldane gevoel dat er is na een serieuze inspanning.
Hopelijk zijn de weersgoden ons de komende twee maanden iets gunstiger gezind dan de afgelopen twee en kan er weer met iets meer regelmaat gefietst worden.