Het was gezellig, de nieuwjaarsreceptie van TC Swolland op vrijdagavond. De door de ‘Swolladies’ gemoderniseerde bijeenkomst lokte veel leden naar De Vrolijkheid die samen een toost uitbrachten op het nieuwe jaar. Er werd veel gepraat en gelachen, de kilometervreters werden in zonnetje gezet en voor het eerst werden er verkiezingen gehouden voor de beste lekke banden vervanger, de beste routekenner, de grootste fiets-pechvogel en de grootste website klepperaar, al met al een leuk initiatief.
Zo kon het gebeuren dat het al tegen middernacht liep toen de laatste Swollanders bij De Vrolijkheid weggingen, waaronder een aantal heren die de volgende ochtend weer aan de start zouden horen te staan voor een ritje naar Ommen en weer terug.

KOPZEER      
Het kon natuurlijk geen toeval zijn dat ik op zaterdagochtend als eerste weer bij het café arriveerde, ik had mijzelf een beetje in acht genomen tijdens de receptie. Na mij volgde Fred B. Hij wilde geen koffie want had net een aantal aspirines achter de kiezen vanwege een lichte kater in het hoofd. Langzaam maar zeker volgden er nog een mannetje of 7 met Arnold van B. als laatste. Arnold zei niet veel, wat best apart is want Arnold weet normaal zijn mondje wel te roeren, en ook bij hem waren de gevolgen van ’the night before’ zichtbaar aanwezig. Het was natuurlijk te prijzen dat zowel Fred als Arnold onder het motto ‘ ‘savonds een man, ’s morgens een man’ wel gewoon aanwezig waren.
Kopzeer of geen kopzeer, om halftien vertrokken we met z’n negenen voor een waterkoud rondje Ommen over verharde en onverharde wegen.

“Het was natuurlijk te prijzen dat zowel Fred als Arnold onder het motto
‘savonds een man, ’s morgens een man’ wel gewoon aanwezig waren”

Het rondje Ommen zou eigenlijk al een week eerder verreden zijn, maar het slechte weer gooide toen roet in het eten. De afgelopen week hadden de weergoden echter ook niet veel goeds voor ons in petto, wat resulteerde in soms erg natte bospaden. Tot aan Vilsteren hadden we daar echter nog geen last van, dat was hoofdzakelijk verharde, pas bij Vilsteren werden we voor het eerst op de proef gesteld wat de bospaden betrof. Na een kleine 100 meter in het bos moesten we van de route af wijken omdat de plassen op de route te groot, te diep en te talrijk waren. Gelukkig liep er een beter bospad parallel aan de route, al was het ook daar soms ploeteren.
Bij Ommen kozen we opnieuw voor een lang stuk door het bos bij Huis Het Laar om even later uit te komen ter hoogte van het station in Ommen. Dit stuk bos was gelukkig een stuk beter begaanbaar. Vervolgens vervolgden we onze weg richting Besthmen en de bossen in de buurt van de Sahara zandverstuiving. Hier werd het parcours langzaam maar zeker wat veeleisender met een aantal pittige klimmetjes waarbij ik voor het eerst het gevoel kreeg dat de conditie toch nog wat tekort kwam.
Gelukkig was de koffiestop nu niet ver meer weg en na nog wat draaien en keren door de Ommer bossen kwamen we uit bij Café De Nieuwe Brug waar we ons even konden warmen.
Arnold, die de hele weg achter aan het groepje had gereden, had wat problemen met het wegwerken van de appeltaart (ikzelf trouwens ook) maar kreeg toch al weer wat kleur op z’n gezicht en Fred had eigenlijk al weer praat voor twee, althans zo leek het in ieder geval…
Was de appelaart ietwat te machtig, de koffie smaakte in ieder geval prima dus een tweede ‘bakkie’ zakte er ook nog wel in waarna het weer tijd werd om verder te gaan.

KOPSTOOT       
Gelijk uit vertrek na de pauze trokken Gerard N. en Toine P. hun eigen plan om op tijd weer terug in Zwolle te zijn terwijl de rest hier en daar nog wat bospaden opzochten.
Ging het mij voor de pauze allemaal redelijk goed af, erna ging het een stuk moeizamer en vooral op de zuigende bosgrond voelde ik de benen lekker vol lopen. In de bossen ter hoogte van Dalmsholte moesten we nog even een paar keer flink aan de bak op enkele lastige passages. Een daarvan was een lastige afdaling op een smal paadje dat halverwege ook nog enige lenigheid vereiste vanwege een overhangende tak. Gelukkig lukte het iedereen om er zonder kopzorgen onder door te komen, tenminste……iedereen? Nadat de meesten onderaan waren aangekomen duurde het wat lang voor Fred en Ruud W. beneden geraakten. Pas na enige tijd kwamen zij ook ter plekke, waarna bleek dat Fred de overhangende had geprobeerd uit de weg te koppen, en hij had al zo’n koppijn. Gelukkig deed de helm ook hier zijn werk, maar Fred was wel even in de war.
(De beelden van deze ongelukkige actie vindt u in het bijgevoegde filmpje van Ruud).
Na een korte opfris pauze kon Fred normaal verder en onder een strak tempo van Jan S. vlogen we terug naar Zwolle waarbij we zelfs nog een klein en onverwacht buitje op ons hoofd kregen.
Weer terug bij De Vrolijkheid dronken we nog een hersteldrankje in de vorm van bier, warme chocomel of cola (al naar gelang de staat van het lichaam). Fred zag het allemaal nog redelijk helder, Arnold had de ergste kater inmiddels van zich af gefietst, Ruud vond het allemaal wel goed en ik, ik was moe maar ging wel met een voldaan gevoel weer richting huis. Lekker gefietst en eigenlijk al weer uitkijkend naar de volgende tocht.

Hieronder enkele actie beelden van de mannen in het bos, met dank aan Ruud en zijn action cam.