Soms zijn er van die gebeurtenissen waar je al lange tijd naar uit kijkt, zeg maar de krenten in de pap van het leven.
Vorige week had ik al zo’n moment tijdens het bijwonen van het concert van Bruce Springsteen en dit weekend was het opnieuw raak vanwege het Swolland buitenlandweekend dat voor de 3e keer op rij plaats vond in het Sauerland.

Nadat een goede week geleden de mussen nog dood van het dak vielen waren de voorspellingen voor het weekend niet echt geweldig, vrijdag regen, zaterdag droog maar fris en op zondag nog meer regen. We konden ons echter vastklampen aan het gegeven dat het vorig jaar ook meeviel ondanks slechte voorspellingen.
Slechte weersvooruitzichten betekenen wel dat er meer mee moet in de tas en onder het mom van “beter mee verlegen dan om verlegen” pak ik vrijdagochtend vroeg mijn tas in, arm- en beenwarmers, overschoenen en zelfs handschoenen met lange vingers worden niet vergeten.
Om half tien stipt rijdt de Suzuki Liana van Henk G voor en snel worden mijn tassen en fiets in-en opgeladen en rijden we naar de de andere kant van Zwolle om Arnold van B. op te halen.
Onderweg naar Duitsland blijkt dat de weersvoorspellers het voor vandaag in ieder geval bij het juiste eind hadden, het is bewolkt en het miezert continu. Gelukkig deelt Arnold met gulle hand de snoepvoorraad van Henk uit zodat we al kauwend en knabbelend de kilometers verwerken.
Eenmaal aangekomen bij Landgasthof Ruppel in Valme worden we verwelkomt door de reeds aanwezige Swollanders. Voor ik aan de koffie ga mag ik eerst een kamer uitzoeken en ik waag eerst een poging op de eerste verdieping. Bij de tweede deur heb ik al beet, hier zit de sleutel nog in wat betekend dat deze nog onbezet is. Dat scheelt toch maar mooi weer een tweetal trappen naar boven, mooi meegenomen als gedurende het weekend de benen wat vermoeider raken door al het klimmen of wat minder stabiel door andere oorzaken.
Inmiddels is er een kleine discussie ontstaan over een (nieuw) zadel dat ik heb meegenomen voor Kleine Hans, er wordt geopperd dat het een 2e Han(d)s zadel is maar met slechts 120 km onder de bips kun je rustig praten van een nieuw zadel….
Na een kop koffie, als inmiddels mijn slapie Jan S. ook is gearriveerd, besluit ik om m’n burgerkloffie om te ruilen voor de fiets outfit……er moet immers gefietst worden.
Als ik weer beneden kom in mijn sportieve kloffie blijkt de animo om op de tweewieler te stappen echter nog niet zo heel groot, iedereen zit nog lekker onderuitgezakt in z’n dagelijkse kleren. Gelukkig is een korte vermaning mijnerzijds voldoende om de meute in beweging te krijgen……….aan de bak !
Inmiddels is de meeste regen wel uit de lucht en komt de meeste nattigheid van het natte wegdek, als we in twee groepen vertrekken voor een korte ‘kennismakingsrit’.
De ‘langzame’ groep, waartoe ik behoor, vertrekt vanaf het pension in zuidelijke richting. Dat betekent gelijk klimmen langs Obervalme en Wallbecke. Hier worden we verrast op een wegopbreking die er, door de natte omstandigheden, voor zorgt dat de fietsen na de passage piepen en kraken dat het een lieve lust is, dat opgeteld bij het ongenoegen dat Jan S. ten gehore brengt zorgt voor een hilarisch geheel.
Na een aantal meer of minder stevige klimmen komen we op een gegeven momnet de ‘snelle’ groep tegen die in de tegenovergestelde is vertrokken. Het feit dat zij nog door de leemdrab heen moeten zorgt onwillekeurig toch voor enig leedvermaak…………
Na een kilometertje of 45 en 800 hoogtemeters rijker komen we weer aan bij het hotel waar de fietsen worden schoongespoten en de tap wacht, inmiddels zijn ook Henk van G. en Hans M.(alias 3e Hans)gearriveerd en is de club compleet.
Na een gezellig samenzijn aan de bar kunnen we aan tafel waar we, net als vorig jaar, worden verwend met een prima maaltijd die de hongerige magen doet zwijgen. Tijdens het diner wordt Yvette S. in het zonnetje gezet i.v.m. haar verjaardag en zingen we met z’n allen uit volle borst ‘Lang zal ze leven’ , daarbij begeleid door de eerder door Cleo van W. uitgedeelde roltongen. Echt veel geluid krijgen de meesten daar echter al niet meer uit.

Die avond is het nog lang onrustig maar buitengewoon gezellig in ons knusse onderkomen. Er word getracht om jonge MTB-vrouwen te koppelen aan de zonen van Swollandmannen, er wordt gelachen, er wordt gedronken en ondanks de koninginnerit die voor zaterdag op het programma staat gaan de meesten pas om een uur of 12 naar de kamer.

Als ik, vroeg als altijd, de volgende ochtend wakker wordt en door het raam naar buiten kijk zie ik dat de lucht is opgeklaard en er een zonnetje tussen de wolkenvelden door schijnt, een goed teken.
Na een goed ontbijt maken we ons, opnieuw in twee groepen, op voor de koninginnerit over 170 c.q. 120 km. De enige race-dame in ons midden, Jeannette M. kiest in tegenstelling tot een dag eerder voor de ‘langzame’ groep, wel net zo gezellig.
Zoals afgesproken staat om 9 uur iedereen (nou ja, bijna iedereen) klaar in Swolland-tenue voor de onvermijdelijke groepsfoto ;

Met 11 mannen en één vrouw vertrekt de 120km groep richting Ramsbeck waarna al na 3.5 km de eerste pittige klim moet worden verwerkt. 2 kilometer lang ploeter ik mij een weg naar boven om zodoende een hoogteverschil van 150 meter te overbruggen, de benen voelen nog niet echt soepel waarbij ik even in het midden laat wat daarvan de oorzaak is.
Na 20 km komen we aan bij de Hennesee waarlangs een prachtig kilometers lang fietspad is aangelegd, continu hebben we een prachtig zicht op het meer en z’n geweldige omgeving. Terwijl wij daar zo fietsen horen we meerdere keren geweerschoten uit de omringende heuvels komen en ik neem me voor om, zodra we een fotostop maken, eerst te controleren of we het alle twaalf overleefd hebben. Gelukkig komen we allemaal ongeschonden aan bij een informatiebord waar we de foto besluiten te nemen. Als we later op de dag een dode eekhoorn op de weg aantreffen weet ik wel meer……….

Na 45 kilometer op en af door de fraaie omgeving komen we aan in Elslohe waar we de eerste koffiestop van de dag genieten. Op het niet al te ruime terras moeten we aantal tafeltjes verplaatsen om een paar zonnestralen mee te kunnen pikken. Als we éénmaal zitten is het lekker om even de spieren, die toch continu onder spanning staan, te kunnen ontspannen. Omdat we de torte bij deze konditorei zelf moeten uitzoeken gaan we in ganzepas naar binnnen om ons te verlekkeren aan alle heerlijkheden, ik kies voor een erdbeertorte. Als de koffie en de torte is gebracht begint het genieten pas echt, kijk en dat is nou Toerfietsen in optima forma. Met de kop op het stuur en gierende hartkleppen tegen een bult op fietsen kan altijd nog, dunkt mij…………

Als iedereen de energievooraad weer een beetje op peil heeft gebracht en de schulden heeft voldaan kunnen we weer verder met onze fraaie rondrit.
Via plaatsen als Sieperting, Kuckelheim, Serkenrode en Obervalbert doorkruisen we het Sauerland en genieten onderweg, behalve van de inspanning die de verschillende pittige klimmen ons bieden, volop van de geweldige omgeving. Op een gegeven moment moeten we zelfs door een lange, nauwe en vochtige spoortunnel wat zorgt voor aparte fietsbeleving. Weer in de openlucht, waar de zon schijnt, is de temperatuur ook perfect en heel voorzichtig gaan arm- en beenwarmers uit. Het klimmen gaat vandaag iets minder dan gisteren maar uiteindelijk kom ik overal toch in een redelijk ritme boven, meestal voorafgegaan door steeds dezelfde meer getalenteerde klimmers. Het maakt mij echter niet uit en ik geniet van elk moment, al denk ik er bij de wat langere klimmen wel eens even anders over….gedachten die éénmaal bovenaan gekomen weer als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Tijdens een korte hergroeperingspauze krijg ik de opdracht om binnen de eerstvolgende 7 tot 12 km uit te kijken naar een geschikte plek voor de tweede koffiestop, iets wat je wel aan mij kunt overlaten ook al moeten we dan even van de route af.
In Winkhausen vinden wij een idyllisch gelegen pension met een zonnig en gezellig terras waar we door de behulpzame eigenaresse bij elkaar worden gezet. Heerlijk gezeten in de zon met uitzicht op de groene tuin en omringende bossen genieten we van soep, koffie, thee, brood, koeken etc. Naast ons zit een gezelschap van nederlandse motorijders met westerse tongval die ons uithoren over onze bezigheden in dit gebied, het is wel duidelijk dat zij de motorfiets prefereren boven de door spierkracht aangedreven karretjes.
Als we daar zo zitten in het zonnetje lijkt het terras wel op de Hof van Eden en als Frau Eva (ik weet niet hoe ze heet maar noem haar voor het gemak maar even Eva) dan ook nog een getalenteerd masseuse blijkt te zijn, kan het haast niet anders of we zijn in de hemel op aarde terecht gekomen. Achtereenvolgens Rene van M., Jeannette, Harry B. en ondergetekende krijgen een speciale behandeling met Franzbranttwein olie . Dat Frau Eva een goede smaak heeft waar het kuiten betreft leidt natuurlijk geen twijfel maar sneu is het wel dat degene die het vuur bij Frau Eva doet ontbranden zelf met droge kuiten blijft zitten (3e Hans).
Na dit geweldige hoogtepunt moeten we toch weer op pad want er wachten ons nog een kilometer of dertig en natuurlijk sta ik te popelen om het effect van de massage te kunnen ondergaan, het kan niet anders of ik ga naar boven vliegen….. niets is echter minder waar. Op de eerste de beste klim gaat het even moeizaam als voorheen en nu blijkt toch dat Frau Eva beter mijn bovenbenen i.p.v. mijn kuiten had kunnen masseren, ik had mijn fietsbroek wel tot op een uitnodigende hoogte opgetrokken maar helaas.

Via o.a. nog een pittige klim naar Altastenberg dalen we 15 kilometer lang bijna onafgebroken over een redelijk drukke autoweg richting Siedlinghausen waar we nogeen laatste klim moeten overleven alvorens we via de welbekende wegopbreking de laatste kilometers naar het hotel afdalen.
Met 126 kilometer op de teller en bijna 1800 hoogtemeters stappen we weer af bij Hotel Ruppel, het was een fantastische tocht.
Als wij uitgedouched zijn en net achter onze eerste verfrissing zitten zien we door de ramen de groep van de 170 km aankomen, ook zij hebben genoten van een mooie maar lange en toch ook wel inspannende tocht met een aantal behoorlijk pittige en steile beklimmingen.
Diezelfde avond eten we wat later om iedereen de gelegenheid te geven zich op te frissen en aan de bar even na te praten over de afgelopen dag.

Ten tijde van het diner worden de organisatoren (Ruud W.,Hans K. en Erik B.) van het Swolland buitenland weekend door de voorzitter in het zonnetje gezet. Zij krijgen voor die gelegenheid een toepasselijk presentje uitgereikt.
Ook de tweede avond zit de stemming er weer goed in en de glazen Warsteiner zijn bijna niet aan te slepen. In de loop van de avond leer ik van Jeannette een nieuw spelletje, Ligretta genaamd. Na een korte leerfase blijk ik een natuurtalent want achtereenvolgens Jeannette zelf, Erik B. en Jaap L. worden van tafel gespeeld. Dat ik daarbij de spelregels zo nu en dan wat ruim interpreteer mag de pret net drukken……..elleboog op tafel, stift !

Zondagochtend ziet de wereld er ineens weer heel anders uit in Sauerland. Grijs en nat is de lucht, net als slapie Jan kom ik al snel tot de conclusie dat fietsen vandaag geen optie is. Aan het ontbijt blijkt dat er een tweedeling heerst tussen ‘die-hards’ die wel gaan fietsen en ‘verstandige’ mensen die dat niet gaan doen. Uiteindelijk kiezen toch nog zo’n 17 man en vrouw er voor om te gaan fietsen. Zij krijgen tijdens de tocht naar Winterberg veel water te verwerken en bovendien blijkt het in de wintersportplaats mistig en koud (2 graden).
De achterblijvers pakken de spullen in de auto en laden de fietsen op, na nog een kop koffie vertrekken ze weer naar Zwolle. Als we onderweg de hoeveelheid water naar beneden zien komen benijden we de fietsers niet. De hele thuisreis blijft het regenenen en pas als Henk en ik Arnold afzetten bij zijn huis blijkt het droog te zijn geworden.
Ondanks de verregende zondag was het wel weer een geweldig buitenland-weekend met een bijzonder fraaie ‘koninginnerit’ op de zaterdag en vele gezellige momenten, daarvoor dank aan de organisatie en alle deelnemers.

In onnavolgbare stijl naar boven………….