De dikke zwarte rand van Parijs – Roubaix

Een wielerwedstrijd is als het leven; spannend, saai, meeslepend, berustend, succesvol, teleurstellend, hoge bergen – diepe dalen en altijd is de dood maar een oogwenk verwijderd.

Parijs – Roubaix is zonder concurrentie de meest tot verbeelding sprekende eendagswedstrijd ter wereld. De historie (sinds 1896), het parcours, de lengte, de heroïsche winnaars, alles maakt Parijs – Roubaix tot één groot spektakel voor deelnemers en toeschouwers, langs het parcours of voor de buis.
Afgelopen zondag had ik de tv afgestemd op Sporza en terwijl ik ondertussen allerlei andere dingen deed nam ik de wedstrijd tot mij. Op een gegeven moment zei Michel Wuijts dat een renner van Veranda’s Willems-Crelan ten val was gekomen en dat het er ernstig uitzag. Het zou gaan om Michael Goolaerts, 23 jaar en een week eerder nog lange tijd mee in een kopgroep in de Ronde van Vlaanderen.
Even later werden beelden getoond van een jonge man die, vastgeklemd in zijn fiets, op de rug liggend roerloos op de bonkige kasseien lag. Dat beeld toonde gelijk de ernst van de situatie en meteen kreeg ik een raar gevoel in de maag. Hoe zou het zijn als je als familie of vrienden van deze jongens deze beelden tot je zou krijgen vroeg ik mij af en ik hoopte dat men weer snel doorging naar de koers. Wat terstond gebeurde.
Onwillekeurig moest ik terugdenken aan de dag dat ik zelf, out of the blue, van mijn fiets viel op de brug boven het Amsterdam-Rijnkanaal bij Utrecht. Een kort moment van bewustwording gevolgd door een klap op het asfalt. Ik kwam gelukkig na 30 tot 60 seconden weer bij kennis en de rest is geschiedenis, Michael Goolaerts had dat geluk niet, hij werd ter plaatse gereanimeerd en per helikopter afgevoerd naar een ziekenhuis in Lille waar hij dezelfde avond overleed.
Parijs – Roubaix ging gewoon verder want de koers wacht nooit, op niemand. De winnaar en overige renners hoorden pas na de finish wat er was gebeurd met hun collega een paar uur eerder.

Tot afgelopen zondag had ik nog nooit gehoord van Michael Goolaerts van Veranda’s Willems-Crelars. Na het wat googelen bleek hij bezig met zijn eerste Parijs-Roubaix en stond hij te boek als een aimabele goedlachse en getalenteerd coureur. In 2016 had de oud-baanrenner zijn enige profzege tot dan toe behaald in een etappe van de Ronde van Loir et Cher. Het lot bepaalde dat het daar bij zal blijven.
Parijs -Roubaix 2018 zal niet herdacht worden door de fraaie zege van Peter Sagan en de heroïsche vluchtpoging van de Zwitser Silvan Dillier, maar door de veel te vroege dood van Michael Goolaerts.

In HP de Tijd van afgelopen maandag schreef journalist en wielerauteur Frank Heinen een geweldig mooie column over deze tragische gebeurtenis getiteld ‘Parijs-Roubaix, het leven tot de dood’

Parijs-Roubaix: het leven, tot de dood