Tom Dumoulin, professie fenomeen…

Gisteren beleefde het Nederlandse wielrennen haar grootste succes in 37 jaar. 37 jaar na de Tour winst van Joop Zoetemelk won Tom Dumoulin de 100e Giro d ‘Italia. Na een meeslepende tour door heel Italië en een werkelijk monsterachtige slotweek hield hij 31 seconden over op de gedoodverfde favoriet Nairo Quintana.

Na die fantastische laatste meters in de slottijdrit vroeg ik mij af wanneer ik ook weer voor het eerst van de Maastrichtenaar Tom Dumoulin had gehoord? Ik pijnigde mijn, door de overwinningsroes getroebleerde, hersens en kwam uit op 2012. De toen 21 jarige Dumoulin had toen net de overgang gemaakt naar de Shimano-Argos ploeg en zo nu en dan kwam zijn naam in de uitslagenlijsten tevoorschijn.
Pas in 2013, toen hij zijn debuut maakte in de Tour de France, viel zijn naam steeds meer op al was het in die tijd wel oppassen dat hij niet verwisseld werd met de 10 jaar oudere Fransman Samuel Dumoulin.
Moest je in het begin van die periode nog aan Samuel denken bij horen van de naam Dumoulin, in de afgelopen 4 jaar heeft Tom er voor gezorgd dat niemand, behalve Samuel zelf, nog aan Samuel Dumoulin denkt bij het horen van de naam Dumoulin.
Alle kenners in de wielerwereld voorspelden Tom Dumoulin een grootste toekomst. Michel Wuyts en José de Cauwer, wielerpresentatoren van Sporza, waren al jaren lyrisch over de potentie van Tom Dumoulin mits hij, naast zijn fenomenale tijdritten ook zou aan werken aan zijn klimvermogen.
Na jarenlang de focus op die tijdritten te hebben gelegd, met het oog op de olympische spelen van vorig jaar waarin hij achter Fabian Cancellara naar het zilver reed, besloot Dumoulin samen met zijn ploegleider Iwan Spiekenbrink om de focus te veleggen naar de status van klassementrijder.
De afgelopen winter verloor Tom Dumoulin genoeg gewicht om zijn enorme krachtpotentie (watts/kg gewicht) geschikt te maken om ook in de bergen te kunnen wedijveren met de beste klimmers. In de Vuelta van 2015 en de Tour van 2016 liet Dumoulin al zien tot grootste prestaties in staat te zijn in de bergen op de dagen die hij daarvoor uitkoos. De vraag was of hij ook in staat was om 3 weken lang met de besten mee te kunnen en voor het eindklassement te kunnen rijden?

De 100e Giro d ‘Italia
In de afgelopen Giro heeft Tom Dumoulin op meesterlijk wijze getoond dat hij, sneller dan verwacht, in staat is gebleken om een grote ronde naar zijn hand te zetten. Vanaf de eerste meters op het eiland Sardinië tot en met de laatste meter in Milaan was Tom Dumoulin fysiek en mentaal in orde en competitief ten opzichte van gearriveerde ronderenners als Nairo Quintana en Vincenzo Nibali, mannen die al meerdere grote rondes hebben gewonnen.
Op de eerste echte berg, de Etna op Sicilië, klom hij met de besten mee naar boven en zijn klassering in het klassement bleef tot de eerste tijdrit altijd binnen de marges. In die eerste tijdrit deed Tom Dumoulin precies wat van hem verwacht werd, de concurrentie op minuten rijden met als bonus het veroveren van de roze rui.
In tweede week heerste hij als een ware krijgsheer en zelfs op de gevreesde Blockhaus konden zijn concurrenten hem er niet af fietsen.
Toch bleef er bij alles en iedereen in Nederland de vrees voor een Kruijswijkje. Want was het in de voorgaande jaren al niet vaker misgegaan op het moment suprême? Dat rampscenario leek zich aan het begin van de 3e week ook weer te gaan herhalen toen Dumoulin met darmproblemen de berm van de Stelvio opzocht om zijn behoefte te doen en prompt op meer dan 2 minuten werd gereden. Toch bleek ook in die etappe, waarin hij het roze met 31 seconden wist te behouden, welk een karakter en strijdlust aanwezig was.
Vanaf die 16e etappe was Tom Dumoulin echter wel het dier waarop gejaagd werd door z’n concurrenten in deze ongekend spannende Giro. In etappe 19 moest Tom lijdzaam toezien hoe Quintana alsnog het roze overnam na de etappe naar Piancavallo, al bleef de schade beperkt tot 38 seconden. In de voorlaatste etappe wist de Colombiaan daar nog 15 seconden bij te pakken om met een voorsprong van 53 seconden te starten in de laatste tijdrit van Monza naar Milaan over net geen 30 kilometer.

Apotheose
Heel wieler minnend Nederland werd gisteren ongetwijfeld wakker met kriebels in de buik, want ondanks zijn achterstand en 4e plek in algemeen klassement, wist bijna iedereen dat het kon…dat een Nederlander eindelijk weer een grote ronde zou kunnen winnen. Met zijn exceptionele tijdritkwaliteiten moest Tom Dumoulin in staat zijn om die 53 seconden op de leider goed te maken, pech daargelaten.
Na de eerste doorkomst na 8.9 km bleek al dat het goed zat voor wat betreft de benen van Tom zelf, op at punt stonden de concurrenten al op achterstand en was het zaak om de voorsprong uit te bouwen.
Toen Nairo Quintana onder de vlag van de laatste kilometer doorreed en nog slechts een fractie van zijn voorsprong over had wist Nederland genoeg, Tom Dumoulin had de 100e Giro gewonnen.
De beelden van de wachtende en later juichende Tom Dumoulin zullen vanaf nu net zo op ons netvlies gebrand staan als de foto van Joop Zoetemelk, hand in hand met Gerrie Knetemann op de Champs Elysees of Jan Jansen op de schouders op de wielerbaan in Parijs na een al even spannende ontknoping.
In de interviews direct na de tijdrit bleek eens te meer wat een nuchtere en aimabele sportman Tom Dumoulin is. Een sportman die nog gewoon als een sterveling antwoord geeft op de vragen en niet kan geloven dat hij een fantastische prestatie heeft geleverd. Behalve door zijn geweldige Giro heeft de wielerwereld in het algemeen, en de Nederlandse in het bijzonder, Tom Dumoulin in haar hart gesloten.
In de toekomst gaan we ongetwijfeld nog heel veel van Tom Dumoulin horen en het zal van zijn eigen motivatie en ambities afhangen hoe groot zijn ster nog zal rijzen, maar hoe dan ook…. Tom Dumoulin is een fenomeen!