De hele week was het prachtig weer, zon en lenteachtige temperaturen lokten me naar buiten voor een ritje op de fiets, ware het niet dat ik de hele week moest werken. Dan moest het zaterdag maar gebeuren.

De vooruitzichten voor de zaterdag waren echter een stuk minder dan de voorgaande dagen en vooral de wind zou flink aanwakkeren uit het noordwesten.

Swolland organiseerde weer de 2 Provinciëntocht en die wilde ik natuurlijk wel fietsen. Net als vorig jaar liet ik de keus qua afstand (70 of 135km) afhangen van de weersomstandigheden op de dag zelf, desnoods nam ik die beslissing pas bij De Vrolijkheid.

Toen ik die ochtend echter van huis naar de startlocatie fietste en op sommige stukken moest harken tegen de wind in had ik mijn besluit al snel genomen; 70 km bij windkracht 5/6 leek mij meer dan voldoende.

Het was behoorlijk druk bij De Vrolijkheid en het leek erop dat er meer deelnemers waren dan vorig jaar, een aanname die later die middag door Harry T. werd bevestigd.

Na de inschrijving middels Scan&GO en het traditionele bakje koffie gingen de verschillende groepen op pad; de hele snelle mannen, de iets langzamere club voor de lange afstand en een groep voor de 70km waartoe ikzelf dus behoorde. Na de start pikte ons clubje nog even hoopvol aan bij de 135km groep, maar nog voor we Genne bereikt hadden was het gat geslagen en moesten we op eigen kracht verder tegen de harde wind in.

In het wiel van Willem van D. en Jan S. moesten we met z’n allen behoorlijk bij trappen om de aansluiting niet te verliezen. Helaas lukte dat niet helemaal en na Zwartewaterklooster was ons groepje uiteen gevallen in allerlei eenlingen en duo’s en pas nadat we bij Zwartsluis richting Staphorst gingen en de wind eindelijk in ons voordeel begon te blazen kwamen de meesten weer bij. Opvallend was dat enkele mannen die even daarvoor nog als dode vogeltjes op grote achterstand reden nu ineens op het grote blad en vol bravoure voorbij kwamen denderen, ik zal voor het beschermen van hun reputatie binnen de club de namen van deze heren niet noemen…..

Na nog wat keren en draaien in de buurt van Staphorst komen we uiteindelijk aan bij Café De Dissel waar koffie met een puntje wacht. De Dissel is een voormalige apotheek die is omgebouwd tot bruin café met aan de zoldering een oproep vooral niet te vloeken. Je vraagt je wel af waarom een dergelijk bord aan de zolder hangt. Ik ga er maar vanuit dat men ook in Staphorst na een borreltje te veel nog wel eens ongewild plat gaat en men op deze wijze tijdig wordt gewaarschuwd geen uitspraken te doen waarvoor men later bij de dominee vergiffenis moet vragen.

Langzaam maar zeker druppelde iedereen binnen die aanvankelijk in ons groepje waren vertrokken maar onderweg hadden gekozen voor een eigen tempo richting de pauze locatie.

Nadat iedereen weer een beetje bij was gekomen van de inspanning en al dan niet de halfbevroren appelpunt had weggewerkt konden we weer op pad. Op de terugweg zouden we de wind meest achter hebben, in ieder geval tot aan Dalfsen.

Achter de brede ruggen van Harry B. en Ruud W. gingen we weer op pad. Die ochtend waren beide heren ook al zij aan zij richting De Vrolijkheid gefietst waarbij, volgens Harry, Ruud eindelijk ‘uit de kast’ was gekomen door de kwaliteit van zijn Shimano in twijfel te trekken. Voor een Campagnolo fan als Harry kan een dag natuurlijk niet mooier beginnen (als vliegende reporter heb ik twee hersteldrankjes van Ruud ontvangen om deze ontboezeming niet wereldkundig te maken, maar ja de mij naderhand door Harry in het vooruitzicht gestelde beloning om het wel te doen was nog beter, maar ze smaakten goed Ruud!).

Tot aan Dalfsen ging het allemaal ‘voor de wind’ en met een prettige snelheid vlogen we over de weg. Bij Dalfsen echter draaide de route weer in noordwestelijk richting waardoor de harde wind ons op niet mis te verstane wijze kon geselen. Op de Vechtdijk was het dan ook harken met een hoofdletter H. De snelheid zakte dramatisch, de benen schoten vol en mijn gemoedstoestand werd er niet beter op. Het was dat ik het bord aan de zolder bij De Dissel zo goed in me op had genomen anders waren er nog wel enkele krachttermen uitgevlogen. Nu bleef het bij zuchten, steunen en een verontrustend hoge hartslag.

Gelukkig kwam na 70 kilometer de Vrolijkheid weer in zicht.

Willem van D. moest vanaf daar nog door naar IJsselmuiden en op de één of andere manier was ik niet jaloers op hem, net zo min als ik jaloers was op degenen die vandaag voor de 135 km hadden gekozen en nog onderweg waren. Wij begonnen bij De Vrolijkheid maar gelijk met de ‘hersteltraining’.

Volgende week wacht de Prestatietocht, hopelijk met iets minder wind!