Precies 64 dagen, zolang was het geleden dat ik een mooie fietstocht heb kunnen maken met de toerclub. Die één na laatste zaterdag in oktober van dit jaar zal me echter in lengte der dagen bij blijven.
De afgelopen weken bleek tijdens de revalidatie in het ziekenhuis dat het behoorlijk goed ging met het herstel en dat ik het hart al weer behoorlijk kon belasten, voor mij het sein om eens te polsen bij de revalidatiearts hoe hij stond tegenover deelname aan de traditionele Calorieëntocht van TC Swolland. Na een diep gepeins in mijn inmiddels uitgebreide Isala dossier kwam hij gelukkig met de verlossende woorden “ik zie eigenlijk geen probleem” MOOI!

WEER FIETSEN_____

Dus stond ik zondagochtend eindelijk weer eens klaar voor een langere tocht met de club, een beetje onzeker en zenuwachtig nog, dat dan weer wel.
Het was natuurlijk maar afwachten of ik überhaupt een beetje mee kon komen met de mannen en vrouwen na 2 maanden inactiviteit en hoe het gestel zich zou houden na de ca. 80 kilometer die ik voor de wielen had. De laatste twee tochten (in oktober) eindigden met duizeligheid en een ziekenhuisopname. Spannend was het dus zeker.
Het is eigenlijk vreemd om te merken hoe snel je het vaste ritme voor een fietstocht kwijtraakt. Als je elke week een tocht rijdt weet je precies hoe laat je op moet staan om alle voorbereidingen, als in een flow, af te werken alvorens je op de fiets stapt. Nu was ik veel te vroeg wakker en moest ik op het laatste moment voor vertrek toch nog weer van alles doen; bleek de bidon nog niet gevuld en lagen mijn fietsschoenen nog boven. Van dat soort dingen.

Evenzogoed stond ik wel als eerste bij de rode spoorbrug over de IJssel, dat wil zeggen in het tunneltje onder het spoor, in verband met de doorslaande wind op de dijk. Op weg naar de start had ik die wind pal tegen wat mijn gemoed niet echt ten goede kwam en er zelfs voor zorgde dat er wat extra twijfel over mijn conditie in sloop.
Al snel volgden de fietsmaten, die uit alle windstreken kwamen aangereden. Na de gebruikelijke kwinkslagen over materiaal en andere zaken konden we klokslag halftien op pad.
Met 15 mannen vertrokken we over de brug richting de P-plaats bij de A50 waar er nog enkelen zouden aansluiten zodat we uiteindelijk met z’n achttienen richting Vierhouten gingen. Het eerste gedeelte van de tocht, tot aan de pauze bij De Vosseberg, ging de route vooral over onverharde paden die er overigens prima bij lagen. De enkele plas die we tegenkwamen daargelaten.
Na een wat onwennig begin kon ik gelukkig lekker meekomen met de ‘rustige’ groep (de snelle groep, bestaande uit 4 heren, was bij de P-plaats al vooruitgegaan) en na een klein uurtje trappen kon ik eigenlijk al verschil merken met de periode voor de 24e oktober. Meer lucht, meer zuurstof in het bloed waarschijnlijk. Het maakte me zelfs wat overmoedig zo nu en dan, terwijl ik de revalidatiearts beloofd had om het wel kalm aan te doen….

Het was weer een fraaie route die Ruud W. dit jaar had uitgezet. In grote lijnen gelijk aan andere jaren maar met toch aantrekkelijke nuance verschillen. Dat, in combinatie met de goede weersomstandigheden, zorgde voor een prima fietsdag.
Bij De Vosseberg in Vierhouten was het ook nu weer een drukte van belang en de rij geparkeerde mountainbikes langs de voorgevel was imponerend. Gelukkig had toerleider Ruud voor ons gereserveerd waardoor er genoeg plek was om met z’n allen bij elkaar te kunnen zitten.
Het is altijd erg goed toeven bij De Vosseberg maar zo rond de december feestdagen komt daar toch weer een extra dimensie bij.

“Het maakte me zelfs wat overmoedig zo nu en dan,
terwijl ik de revalidatiearts beloofd had om het wel kalm aan te doen”

Na de pauze vertrokken we met de hele groep voor de terugtocht. Voor Arnold van B. was het zaak om zoveel mogelijk recht uit te fietsen aangezien hij te maken had met een probleem aan zijn stuur. Helaas voor Arnold groeien de bomen op de Veluwe niet altijd in rechte rijen en was hier en daar een bocht niet te vermijden.
Ikzelf trapte nog steeds lekker mee en kon zelfs aanpikken toen een enkeling de drang kreeg om het tempo wat op te voeren, pas toen we het bos uitkwamen op de Leemculeweg bleek dat er een gaatje was ontstaan, wachten dus.
Toen het grootste gedeelte van de club weer bij elkaar was fietsen we verder via de Wezepsche heide in de richting van Hattem. Arnold bleek niet zo scherp meer te zijn en haalde koeienkalfjes en schotse hooglanders door elkaar. Een paar honderd meter verderop zorgde Fred B. nog voor wat oponthoud omdat hij zijn (E)bike wilde opladen aan het schrikdraad rond de heide.
Verder hadden we gelukkig geen last van problemen of het moeten emotionele problemen geweest zijn, dat weet ik zo niet. Met een stevige bries in de rug ‘knalden’ we uiteindelijk weer naar de oude IJsselbrug toe. Daar, aan de Zwolse kant van de IJssel, wensten we elkaar een goed uiteinde en namen we weer afscheid van elkaar waarna een ieder huiswaarts keerde.
Op de IJsseldijk checkte ik nog een keer mijn hartslag; 123. Wat extra informatie voor de cardioloog is nooit weg natuurlijk.
Al met al werd het voor mij een succesvolle en blijde terugkeer op de fiets, het lijf heeft de test goed doorstaan.
Hans is Back On Track!