Het was een week voor de start van de Tour in Utrecht. In het oude postkantoor aan de Neude werd een speciaal Brabants Wielercafé ter ere van die tourstart georganiseerd. Karsten Kroon kwam wat vertellen, David Millar was aanwezig, J.W.Roy zong een moppie, er waren allerlei stands en er werden oude wielerbeelden vertoond.
Allemaal hartstikke mooi natuurlijk maar ik was daar eigenlijk maar voor één persoon, Joop.

Helden
Joop is voor mij een held net als Johan een held voor mij is evenals Ard & Keessie en natuurlijk Bruce (op muziekgebied). Wat betekend dat eigenlijk als iemand je held is? Daar heb ik eens over nagedacht en ik denk dat iemand een held is voor een ander als hij iets gepresteerd heeft waar de aanbidder alleen van kan dromen en die zijn aanbidder enorm weet te raken met zijn prestaties. De held is een voorbeeldfiguur voor de aanbidder en de aanbidder zal trachten om zijn held te kopiëren, wat vanzelfsprekend niet lukt….anders was die ander geen held meer.
Kijkend naar mezelf klopt dat wel een beetje, als jochie deed ik niets anders dan voetballen op straat en probeerde mijn held Johan te imiteren. Helaas ontbrak bij mij dat buitenkantje voet en nog wat andere vaardigheden en een verlosser ben ik al nooit geweest. Ard en Keessie imiteerde ik vooral op de smalle overloop van ons kleine huis in Assendorp, terwijl iedereen op zaterdagmiddag nog gespannen zat te kijken naar de 1500 meter tussen Dag Fornaess en Jan Bols draaide ik op kousenvoeten mijn rondjes over het koude zeil boven, in gedachten waande ik mij in Inzell. Een groot schaatser ben ik echter nooit geworden. Bruce heb ik ooit één keer geplaybackt tijdens een familieweekend in Nieuw Heeten, met een akoestische gitaar om de nek deed ik het nummer Thunder Road. De jury, bestaande uit m’n ouders, waren unaniem in hun oordeel; slaapverwekkend en een laatste plaats. En dan Joop, Joop imiteerde ik op m’n vele fietstochten van Zwolle naar de camping in Oudleusen, gekleed in korte voetbalbroek en een geel T-shirt beeldde ik mij in dat ik net was weg gefietst bij Eddie Merkcx tijdens de beklimming van de Mt.Ventoux. Net buiten de Zwolse stadsgrenzen had ik meestal de tong al op de schoenen. Een groot fietser ben ik ook nooit geworden, een liefhebber wel.

Handtekening

Omdat ik in mijn wielerbibliotheek ook een speciale JOOP uitgave van de Muur heb, was het plan om na afloop van ‘Het Brabants Wielercafé’ te trachten om een handtekening te scoren van mijn held. Je kon maar nooit weten. In heel mijn leven had ik ooit 2 handtekeningen gescoord; de eerste was op het trainingsveld van PEC op de Vrolijkheid, na de training van de P-pupillen liep ik met mijn medevoetballertjes via de zandbak richting de kleedkamer toen ik omver gelopen werd door Wojo Gardasevic, toenmalig middenvelder bij PEC. Een schaafwond was mijn deel en bij het zien van de bloederige schaafplek begon ik spontaan te huilen (een stoere kerel ben ik nooit geweest). Gelukkig was Wojo een hele vriendelijke Joegoslaaf die mij opbeurde en voor ik er erg in had durfde ik hem om een handtekening te vragen, welke ik vanzelfsprekend kreeg. Goedkoper kon Wojo er niet mee wegkomen.
De 2^e handtekening was van Peter Winnen die tijdens de Bike Motion in Utrecht zijn boek ‘Windbreker en andere verhalen’ signeerde. Een rij stond er niet echt bij de tafel, sterker nog ik was de enige wat overigens niks zegt over ’s mans schrijftalenten. Het gaf me wel de tijd om een gesprekje aan te knopen met Peter waarna ik uiteindelijk behalve de handtekening ook nog een paar extra regels van de grote Peter Winnen kreeg, hij schreef de legendarische tekst in mijn exemplaar;

“Veel leesplezier hiermee. En laat de beentjes maar wiebelen in Limburg!
Utrecht 02 nov 08”

We waren al mooi op tijd bij het oude postkantoor mijn maatje en ik. Op die warme zaterdag namiddag zaten de terrassen overvol en heel de Domstad was al in de ban het naderende festijn. Zelfs de overbekende Duitse wieler duivel gaf acte de préséance op het terras en ging met iedereen op de foto die maar wilde en dat waren er heel veel. Wij genoten van ons biertje in de zon en keken toe.

Ongeveer een uur voor de start van het wielercafé konden we al naar binnen en konden we rustig kijken bij de verschillende stands en een kopje koffie drinken. Mijn maat hoopte deze avond vooral een blik op te kunnen vangen van presentatrice Dionne de Graaf, hij is nooit een groot fietsliefhebber geweest. Toch was hij het die mij op een gegeven moment aanstootte en fluisterde ‘daar is ie’ Joop! Inderdaad kwam Joop, samen met zijn echtgenote op een paar meter afstand voorbijgelopen en op dat moment bedacht ik mij geen moment, ik greep mijn speciale De Muur uitgave uit de plastic tas en vastberaden stiefelde ik op mijn held af…

De krabbel

Joop was eenvoudig gekleed in een zwarte broek en een blauw overhemd, niet echt een held op modegebied, een wielerbroek en truitje stond ‘m beter vond ik. “Joop, Joop, mag ik even iets vragen” vroeg ik en voor Joop de kans had om door te lopen hield ik De Muur voor z’n neus met het verzoek om een handtekening.
Mijn held hield stil terwijl zijn eega door wandelde richting podium. Met zijn karakteristieke piepstemmetje begroette hij me en voor even stokte mijn adem, daar stond ik met de man die in 1980 de Tour de France had gewonnen…mijn held. Tussendoor wenkte ik mijn maat dat hij een foto moest maken, hij is nooit erg initiatiefrijk geweest.
Op de vraag of hij die speciale uitgave van De Muur kende keek Joop er eens aandachtig naar en antwoorde met “pfffff nee, ik geloof het niet” waarna hij zijn handtekening onder zijn eigen portret op de eerste bladzijde zette. Nog voor de avond überhaupt begonnen was had ik waar ik voor gekomen was.

“Op de vraag of hij die speciale uitgave van De Muur kende
keek Joop er eens aandachtig naar en antwoorde met
“pfffff nee, ik geloof het niet”

Nadat ik Joop bedankt had liep hij snel door naar zijn vrouw en ze namen plaats op de speciaal voor hen gereserveerde stoelen voor het podium.
Mijn maat en ik namen plaats op de stoeltjes in de zaal waarbij we per toeval naast de vader van Max van Heeswijk, de oud sprinter, kwamen te zitten.  De man was nog zo vol trots over zijn zoon dat hij maar bleef vertellen dat hij diens vader was….
Het werd uiteindelijk een hele leuke avond, vol nostalgie, columns en muziek en Joop kreeg na afloop, geheel terecht natuurlijk, een staande ovatie.
Zo werd het één groot feest en mijn maat….die wist na ongeveer een kwartier zenuwachtig draaien en stalken een foto te scoren met Dionne, iedereen blij!