Soms, heel soms, zit het wel eens een beetje tegen als je bezig bent om je hobby uit te oefenen…

Neem nu afgelopen zaterdag, Ruud W. erkent routemaker binnen onze toerclub had een wervende tekst op de website gezet voor een rit naar Dwingeloo, ik citeer;
” Zaterdag weer een mooie fietsdag met NO wind. Dus gaan we richting Dwingeloo, geheel nieuwe route met het Dwingelderveld in de route opgenomen”.
Eigenlijk dus een uitnodiging om mee te fietsen op een stralend zonnige dag op een geweldig Rondje Dwingeloo 2.0. Hoe anders kan het lopen, alhoewel, een andere route was het zeker, laat daar geen twijfel over bestaan.

Met zijn bericht op de site wist Ruud een behoorlijke groep fietsers en fietssters mee te krijgen vanaf de start bij de McDonalds.
Van de beloofde mooie fietsdag was qua weer nog absoluut geen sprake, integendeel, het was bewolkt en ronduit fris en ik had eigenlijk net iets te weinig kleding aan om de kille ochtendkou de baas te zijn. Kwam bij dat het begin van de route 2.0 allesbehalve interessant te noemen was; over lange rechte kale wegen waar de wind vrij spel heeft en het oog weinig meer biedt dan kale landerijen. Maar goed, de dag was nog lang en het zou vast alleen maar beter worden.
De fietssnelweg tussen Zwolle en Meppel verlieten we ter hoogte van de Lichtmis waarna we richting De Zwarte Dennen trokken, hier werden we na enige tijd getrakteerd op een onverhard tussenstuk, moet kunnen, kan gebeuren…

Hier en daar hoorden we gebitten klapperen, een GPS trilde los en vloog door de lucht, terwijl de ketting op de fiets van Frits het ook niet meer zag zitten

Ik weet uit ervaring dat voor een leuke route het soms onvermijdelijk is dat er een stukje onverhard of een stukje klinkers aanwezig is en daar hoor je mij in principe niet over klagen. Ik ben immers een redelijk mens, al zijn er grenzen natuurlijk.
Het vervolg van de tocht ging via IJhorst, De Wijk en Rogat Drenthe in op weg naar de koffie in Dwingeloo. Ondertussen werden de stukken met klinkers en onverharde stroken steeds talrijker met als gevolg dat we steeds harder begonnen te stuiteren op de fiets. Hier en daar hoorden we gebitten klapperen, een GPS trilde los en vloog door de lucht terwijl de ketting van de fiets van Frits het ook niet meer zag zitten en dat was allemaal nog voor de koffie!

In Dwingeloo, op de Brink, konden we ons warmen aan de koffie en appeltaart, even daarvoor leek even de zon te gaan schijnen maar niets was minder waar. De koffie zelf smaakte goed, een meevaller op deze dag…
Ook toen we weer opstapten voor de terugreis bleek er van enige zonneschijn geen enkele sprake en de temperatuurmeter op mijn Garmin gaf nog steeds maar een schamele 8.9 graden aan.
Mochten de deelnemers enige hoop hebben dat de onverharde gedeelten nu verleden tijd waren dan kwamen zij bedrogen uit want de gehele passage door het bos van het Dwingelderveld ging over een ellenlang smal onverhard en kronkelig bospad. En terwijl Ruud manmoedig pogingen deed om de aandacht af te leiden met meldingen over leuke vennetjes aan onze linkerzijde, trachten wij gewoonweg niet te verongelukken…
Toen we na een eeuwigheid eindelijk het bos verlieten en weer op iets kwamen wat op een verharde weg leek, bleek dat alle deelnemers deze ‘helletocht’ hadden overleefd.

De rest van de rit ging gelukkig redelijk voorspoedig en in de buurt van Nieuwleusen kon ik zelfs melden dat de temperatuur eindelijk in de dubbele cijfers kwam.
Toch kwam er nog een laatste tegenslag op mijn pad toen ik bij het passeren van de Vecht over de stuw bij Vechterweerd werd getrakteerd op een lekke voorband. Wat op het eerste gezicht leek op een stootlek bleek echter een behoorlijk grote doorn die mijn lekbestendige Durano Plus band meedogenloos had doorboort, het kan niet anders dan dat deze doorn al vanaf het Dwingelderveld was meegereisd om, bij de Vecht, toe te slaan.
Zo’n dag was het dus afgelopen zaterdag…

Uiteindelijk kwam ik met ruim 128 km op de teller thuis met een gemiddelde van 25.6 km/h, eigenlijk nog helemaal niet slecht voor een ‘MTB tocht’