Ik kan en mag gerust zeggen dat het goed gaat met het revalideren na de ingreep van afgelopen juli. Vanaf het moment dat ik van de cardioloog en sportarts toestemming kreeg om weer zelfstandig te fietsen na 6 weken verplichte inactiviteit, was ik afgelopen vrijdag alweer toe aan mijn 5e revalidatie toertocht met Swolland.
Mede dankzij het voortreffelijke nazomerweer, een echte onvolprezen ‘Indian Summer’ die precies gelijk viel met mijn periode van revalideren, kon ik dus al een mooi aantal kilometers maken. Na een voorzichtig begin (60 km bij een snelheid van 22/23 km per uur) werd de afstand per keer een beetje opgeschroefd en van lieverlee ook de snelheid.

Deze vrijdag kon ik opnieuw rekenen op de steun van 5 Swollanders die mij uit de, toch wel behoorlijke westenwind, wilden houden. Voor Toine P. was het eveneens een klein jubileum omdat ij bij alle 5 ritjes aanwezig was. Bedankt Toine.
Gezien de windrichting had ik een route gemaakt in westelijke richting met als doel koffie in Elburg. Het startpunt was dit keer uitspanning Het Engelsche Werk en vanaf daar fietsen we met z’n zessen richting de IJsseldijk tussen Zwolle en Wilsum. Helaas bleek dat de dijk bij Westenholte nog steeds afgesloten waardoor we al direct, en niet voor het laatst, van de route moesten afwijken. Ik had de heren overigens op voorhand al gewaarschuwd dat ik de route niet had gecontroleerd noch voorgereden. Overigens was de omleiding tussen Westenholte en ’s Heerenbroek landschappelijk gezien zeker niet minder dan de route over de dijk.
Vanaf ’s Heerenbroek konden we de dijk weer op, wat ook gelijk te merken was aan de wind. Gelukkig konden Arnold van B. en Toine zich hier even lekker uitleven…
Via een ietwat alternatieve route passeerden we Kampen om vervolgens richting het Revebos te gaan. Om daar te geraken moesten we wel tweemaal de drukke weg Kampen – Dronten oversteken.
Eenmaal op het fietspad in het Revebos aangeland konden we volop profiteren van de beschutting tegen de wind en achter elkaar fietsend op het smalle, met bladeren, bedekte fietspad ging het vlotjes richting Elburg, tot we op een zeker moment niet verder konden vanwege het abrupte einde van het fietspad. Waarschijnlijk was het voorhanden budget destijds net tekort geweest om de ontbrekende meters beton te storten. Vreemd genoeg kwamen we via een korte omleiding weer op het zelfde pad uit maar nu na de onderbreking…
Eenmaal weer uit het bos was Elburg al aan de einder te ontwaren en wachtte de koffie met appeltaart en…heel misschien Jan S. die ons op de terugweg zou vergezellen na een bezoek aan racespecialist Dickhof in Oosterwolde.
Aangekomen in het oude vestingstadje viel onze keus op Grand Café De Oude Vischmarkt niet ver van de muziektent, waar wij voor de gelegenheid onze fietsen parkeerden.
Nadat we waren gesetteld, met zicht op de nostalgische viskar, speurden onze ogen de drukke Jufferenstraat af naar een eenzame fietser op een Pinarello, maar al wat we zagen…geen Jan.
Ondertussen lieten wij ons de koffie en eventueel het gebak goed smaken en dankzij een enthousiaste dame op het terras werden we ook nog eens gezamenlijk op de gevoelige digitale plaat vastgelegd.

Volgens Arnold stond de lengte van onze pauze niet geheel in verhouding tot de totale lengte van de tocht maar ook Arnold genoot zichtbaar van het moment.
Na het afrekenen was het echter weer tijd om verder te gaan, zij het zonder Jan.

Volgens Arnold stond de lengte van onze pauze niet geheel in verhouding tot de totale lengte van de tocht
maar ook Arnold genoot zichtbaar van het moment.

Aan de rand van Elburg, op weg naar ’t Harde, bleek dat de track over een onverhard pad liep zodat we (lees Arnold) besloten om een alternatieve route te volgen en met succes want zonder problemen kwamen we bij de legerplaats weer op de geplande route. Die route liep over de welbekende Knobbel tussen ’t Harde en Epe, een op zich niet al te zware klim maar als je al meer dan een jaar nauwelijks een hoogtemeter hebt kunnen overwinnen is het er toch één om rekening mee te houden. Een echte test dus voor mijn motortje.
In het wiel van Arnold en Toine ging ik de uitdaging aan en al snel verhoogde mijn hartslag zich richting maximaal en terwijl Toine, Arnold en Gerrit L. met nog zo’n 200 meter te gaan bij me wegfietsten, wist ik mij nog gesteund door de twee resterende knechten Paul W. en Frits M. die mij uiteindelijk tot op de top brachten waar de onvermijdelijke afdaling volgde. Ondertussen deed mijn trouwe Garmin kond van een nieuw max hartslag record; 169 !
Onderaan de Knobbel gingen we linksaf de lange Nieuwe-Zuidweg op die vanaf deze kant lekkerder loopt dan andersom. Hier bleek dat mijn hartslag zich weer snel aanpaste aan de situatie en daalde netjes met zo’n 35 slagen tot rond de 130, goed nieuws dus want een teken van verbeterde conditie.
Aan het eind van de Zuidweg waren Toine en Gerrit uit zicht geraakt waardoor we even moesten wachten. Een mooi moment voor Paul om even mijn zadel uit te proberen. Net als ik in het verleden ondervind Paul nog steeds problemen met het zitvlak en is dus op zoek naar een prettig zadel. Ikzelf heb jarenlang gezocht en heb deze sinds een jaar of 3 gevonden in de Specialized Toupe Gel Comp. Na een kort proefritje was Paul in ieder geval zover overtuigd dat hij binnenkort op zoek gaat naar een test exemplaar om wat langer te kunnen proberen. Hopelijk voor Paul met succes, want niets is zo irritant als een niet prettig zittend zadel.
Via het Swolschebos fietsten we door naar het Apeldoorns kanaal die wij tot Hattem bleven volgen. Met afwisselende kopmannen kwamen we uiteindelijk weer bij de rode Hanzebrug waar, aan de overzijde van de IJssel, een einde kwam aan mijn 5e revalidatietocht.

Eenmaal thuis overviel mij een heerlijk gevoel van triomf. Het feit dat ik deze tocht bij een hogere gemiddelde snelheid (
25,5 km/h), met de nodige hoogtemeters en vooral op de heenweg een redelijk stevige westenwind, tot op zekere hoogte zonder problemen heb overleefd.  De enige voelbare pijn kwam uit de beenspieren die nog wat onwennig aanvoelen maar cardiologisch gezien lijkt de ingreep van 4 juli jongstleden een gouden te zijn geweest…
Tot zover dank ik alle Swollanders die mij in de afgelopen weken hebben bijgestaan op mijn weg terug. Als alles meezit hoop ik volgende week weer een Swolland clubrit (Weerribbentocht) mee te fietsen, zij het in eerste instantie in een langzamere groep.
Mochten de weergoden het toelaten dan zullen er wellicht nog een aantal revalidatie ritjes volgen, want elke kilometer is er één!