Vroeger was het koud. Je hoort het vaak zeggen en, eerlijk is eerlijk, het klopt ook wel een beetje. Als kind van de 60er jaren weet ik nog goed hoe we op de straat waaraan ons huis was gelegen, spiegelgladde ijsbanen maakten op de, door de nog niet zo talrijk aanwezige auto’s, platgereden sneeuw. Vanuit school was het dan uren achtereen glijden en ravotten in de sneeuw en kou. Op een gegeven moment was de ijsbaan zo glad dat auto’s die wilden passeren nog weleens in een serieuze slip belandden en in het slechtste geval in de heg van de buurvrouw terecht kwamen. Van winterbanden had niemand ooit gehoord…
Na al dat vertoeven in de kou was de overgang naar de warmte van de kolenkachel vaak een pijnvolle. De koude voeten en handen tintelden in de opstijgende hete lucht en het voelde alsof er tientallen naalden in je huid werden geplaatst. De waarschuwing van onze moeder om de verkleumde ledematen niet te dicht bij de kachel op te warmen werd genegeerd want die kou moest er zo snel mogelijk uit, al dan niet met pijn.
Al als jong jochie had ik altijd erg veel last van koude handen en voeten, wat ook de reden is dat ik als schaatser nooit ben doorgebroken. Sterker nog, het enige paar noren dat ik ooit in mijn bezit heb gehad heb ik misschien 2x gebruikt waarna ze in een ruildeal met een collega werden omgewisseld voor een set Hella mistlampen voor op mijn kanariegele Opel Kadett Sport.
Een fietstocht met mijn vader en broer naar kennissen in het verre Dalmsholte op een erg koude winterochtend eindigde met bevroren handen en voeten en een mok warme chocolademelk met een vel zo dik dat ervan drinken niet echt uitnodigend was. Dus om nou te zeggen dat de kou mijn vriend is, nee.

Gisteren kreeg ik weer serieuze flashbacks naar die koude winterdagen uit mijn jeugd tijdens onze MTB tocht richting de Lemelerberg en Ommen. Volgens de geleerden zou het een mistige en koude ochtend worden met als enige voordeel dat er niet veel wind zou staan. Ongeveer een half uur na het opstaan had ik mijn kleding set voor deze dag bij elkaar gezocht en met een dubbele set handschoenen en mijn elektrisch verwarmde sokken zou het toch goed moeten gaan. Toen ik de sokken echter aan wilde trekken bleek dat ik vergeten was deze op te laden (niet zo slim) maar gelukkig had ik nog een groot aantal ‘Toe Warmers’ op voorraad liggen, dus change of plans. Al tijdens de rit van Zwolle zuid naar de startlocatie, ongeveer 6 kilometer, bleek dat zelfs twee paar handschoenen niet genoeg waren om de kou te weren en de beker koffie bij de Mac in noord moest eraan te pas komen om deze eerste kou uit de vingertoppen te doen verdwijnen.
Met 7 heren stapten we rond 09.30 uur op onze bikes om in de mistige ochtend te verdwijnen in oostelijke richting voor een tocht van ongeveer 62 km. Tot aan de Lemelerberg was het vooral asfalt wat onder de banden wegrolde met zo nu en dan een onverhard stukje tussendoor. Fietsen door het kale, koude en mistige landschap zorgde niet alleen bij mij voor koude handen, regelmatig zag ik ook de anderen slaan met de handen om weer enig gevoel in de vingertopjes te krijgen. Gelukkig kwamen we na een kilometer of 25 bij de Lemelerberg waar we wat meer beschutting van het bos zouden krijgen. Inmiddels was met Henk G. de groep uitgebreid tot 8 man en deze groep splitste zich bij de Lemelerberg voor even op in een gelijke helften, waarbij de ene groep verhard naar boven ging en de andere via het MTB-parcours. Ik sloot aan bij de eerste groep, het was immers sowieso meer dan een jaar geleden dat ik de Lemelerberg überhaupt over was geweest en om dat dan gelijk over onverharde paden te doen leek mij wat overmoedig.
Overigens ging de klim naar boven verder zonder noemenswaardig problemen en eenmaal boven kozen we (Ruud, Fred, Jaap en ik) alsnog het fraai aangelegde MTB parcours.
Over het behoorlijk technische parcours knallen we richting de koffie, althans tot het moment waarop Ruud te maken kreeg met een stootlek door op een snel dalend traject vol op een boomwortel te stuiten. Enig oponthoud was het gevolg en terwijl Ruud de schade herstelde kwam ook de andere groep ons achterop. Gezamenlijk stonden we nog even te blauwbekken alvorens we op weg konden naar Nieuwe Brug voor een welverdiend bakkie troost.
Soms heb je echter van die dagen dat het niet allemaal loopt zoals je verwacht, dat bleek maar eens weer toen we bij de koffie locatie aankwamen en deze gesloten bleek. Dat betekende snel schakelen en op weg naar een volgende locatie. Het leverde ons nog een stevig extra klimmetje op richting de uitkijktoren bij Zeesse waar we even de tijd namen voor het maken van een sfeervolle foto.

Daarna zetten we snel koers richting Ommen waar we bij Café-Restaurant Flater dan eindelijk aan de warme koffie konden. Bij Flater was het behoorlijk druk maar gelukkig was de grote tafel vrijgelaten voor de 8 bontgekleurde fietsers uit Zwolle (en Emmeloord).
Wat kan het, bij die koude weersomstandigheden, dan toch lekker zijn om even plaats te kunnen nemen in zo’n warme ruimte en de ledematen weer even op temperatuur te laten komen onder het genot van een goede kop koffie en een flinke appelpunt. Je zou er nooit weer weggaan.
Maar dat laatste was geen optie, want hoe knus en warm ook, we moesten wel weer verder.
Door de onverwachte uitwijk naar Ommen werd ook onze route een beetje anders dan verwacht en wat meer verhard dan onverhard. Ondanks dat kregen we toch nog een aantal lastige bospaden voor onze wielen voor we weer terug waren in Zwolle.
Eenmaal in Zwolle splitsten Henk en ik ons af om richting zuid te fietsen waarbij ik mijn buurman, een bij hem nog onbekend fietspad, voor te leggen. Met een 75.2 km op de teller reed ik het poortje achter mijn huis weer in met een, ondanks de koude, voldaan gevoel. Want eigenlijk ging het de hele rit lekker en voorspoedig, zowel op het asfalt als op de onverharde stukken kon ik prima meekomen en zelfs het steile klimmetje naar de uitkijktoren leverde geen probleem op. Ik kijk alweer uit naar de volgende tocht…

Vroeger was het echt kouder dan tegenwoordig maar ondanks de opwarming van het klimaat zijn er toch echt nog wel dagen dat het op de fiets behoorlijk koud is, ook zonder sneeuw of ijs.