Na een kleine 3 uur en met 55 kilometer op de teller komen we weer bij het hotel waar we ons, na een verkwikkende douche, op het bier storten; Diekirch bier….met een stijgingspercentage van 4.8%

Tijdens de nazit komen ook Jeanette M. Wim.H. en Frens L. aan na hun tocht door de Ardennen en de Luxemburgse heuvels van 120 km, een puike prestatie. Na een douche kunnen zij samen met ons en de eveneens gearriveerde eeneiige MTB tweeling Curly R. en  Herman W. aanschuiven aan het diner.

Die avond is het nog lang onrustig in de knusse bar van hotel St.Hubert.

Het is zaterdagochtend, er kraait een haan als k m’n ogen open. Het blijkt de haan van mijn mobiele alarm te zijn en ik moet zeggen hij klonk behoorlijk echt. Na een goede nachtrust (de bedden lagen beter dan aanvankelijk verwacht) maken Jan en ik ons op voor het ontbijtbuffet. Bij binnenkomst in de speciale ontbijtruimte worden we begroet door de dochter des huizes met de intieme vraag; “thee of kaffee, schwarzz of mit milch”……doe maar schwarzz dan !

Het ontbijt is prima verzorgd met zelfs keuze tussen een eitje met een kooktijd van 5 minuten of een eitje met een kooktijd van 10 minuten, natuurlijk heb je dan altijd van die twijfelaars die niet kunnen kiezen en er van beiden één nemen…

Als iedereen de buik er vol van heeft splitsen we ons op in 3 groepen; de Snelle Jelles (155 km), de Toeristen (100 km) en de  MTB ers (35 km) en na een groepsfoto mogen we op pad.

Het verhaal gaat nu vanzelfsprekend vooral over de belevenissen van de toeristen omdat de schrijver van deze weblog zich daarbij het meest op zijn gemak voelt en kan verhalen uit eigen waarneming. Wat de avonturen van de overige twee groepen betreft ben ik afhankelijk van de verhalen en fantasie van de verschillende deelnemers van deze groepen, verhalen die meestal na enkele biertjes wel loskomen.

Wij vertrekken vanaf het hotel in zuidelijke richting en krijgen al vrij vlot een behoorlijk pittige klim voor de kiezen, krakende fietsen en gierende hartkleppen zijn het logische gevolg. Op zo’n moment was dat laatste biertje van de avond er voor er toch weer net één te veel.

De weersomstandigheden op de zaterdag zijn wisselend, het begin is bewolkt en fris en de noordenwind speelt een negatieve rol. Gelukkig komt in de loop van de dag ook de zon erbij en doet het allemaal wat vriendelijker aan al blijft het wisselend, op het ene moment kunnen de mouwtjes naar beneden terwijl even later eigenlijk alles wel weer uit kan…met allerlei kleedpartijen tot gevolg;

Wat opvalt in Luxemburg, behalve de vreemde plaatsnamen, is dat het zo onvoorstelbaar rustig is in de Luxemburgse dorpen en op de wegen, je ziet bijna geen kip op de weg. Ook horeca is schaars in dit toch behoorlijk toeristische land, het duurt maar liefst ruim drie uur voor we een geschikt etablissement hebben gevonden in Bourscheid. Dat we hier vervolgens op één minuut na een uur hebben gezeten omdat A: een aantal van ons aan de Latte was en B: omdat sommigen het nodig vonden om een Luxemburgse omelet te bestellen….daar zal ik verder niet over uit wijden.

Na de koffie en de heerlijke Strudel mit zahne mogen we per tafeltje afrekenen (Luxemburg is vast ‘groot’ geworden met een portie Duitse grundlichkeit) en kunnen we weer verder.

Ook na de pauze rijgen de hoogtemeters zich aan elkaar en tijd voor herstel is er niet want, anders dan in het Sauerland, gaat het continu op en af, er zijn echter maar twee klimmen die er qua zwaarte met kop en schouder boven uit steken. De eerste krijgen we voor de kiezen na eerst een hele mooie lange en behoorlijk steile afdaling, op mijn GPS zie ik al dat na de afdaling de route gelijk in omgekeerde richting weer omhoog gaat….slik. Op de eerste tweehonderd meter is nog niets aan de hand maar vervolgens zie ik iets wat ik nog niet eerder in mijn Swolland-periode heb gezien; het massaal afstappen van (bijna) alle deelnemers vanwege een te steile beklimming. Van het ene op het andere moment is het een gekraak van kettingen en derailleurs, er wordt gezucht en gesteund, hier en daar valt een vloek. Het is zelfs zo erg gesteld dat onze gewaardeerde voorzitter omvalt zonder dat er een motie van wantrouwen nodig is….

Iedereen moet te voet verder. Iedereen? Nee, voor iedereen uit is Gerrit L. al fietsend naar boven geploeterd en terwijl wij beschaamd en met zere kuiten naar boven wandelen horen we achter ons ineens “opzij, opzij” en terwijl wij plaats maken zien wij Jeannette M. zich met een fantastische inspanning naar boven werken. Een sterk staaltje !

Als iedereen na een lange zware wandeling boven is aangekomen volgt het grote uitpuffen, want eerlijk is eerlijk op een beklimming met een maximaal stijgingspercentage van 21% naar boven lopen op je fietsschoentjes is een ware aanslag op de kuiten, de achillespezen en vele andere bekende en onbekende spieren en pezen in het menselijk been. Maar we moeten verder en via het toeristische Vianden, waar we aankomen na een lange hobbelige afdaling, komen we in het dal van de Our, hier volgt het eerste langere gedeelte in de route waar het mogelijk is om even in een soort van ritme te komen. Het is overigens een prachtig dal en om hier te kunnen fietsen met de zon aan de hemel is een feest, alleen de frisse noordenwind probeert hier onze pret te drukken. Vanzelfsprekend komt aan alle feestvreugde weer een einde als er uiteindelijk weer geklommen moet worden en opnieuw is het een bijzonder pittige klim die een aantal van ons noopt om af te stappen. Een aantal kilometer lang tussen de 10 en 15 % is een ware aanslag na al een hele dag in dit zware terrein. Bovenop deze ‘eindeloze’ klim is de lol er heel even af en ondanks de harde wind moet er gerust worden.

Als iedereen weer een beetje op adem is gekomen gaan we op pad voor de laatste 20 km richting ons hotel. Met de noordenwind tegen en met volgeschoten kuiten leggen we de laatste loodjes af om rond 18.00 uur bij het hotel te arriveren.

Het was, in ieder geval wat mij betreft, een bijzonder pittige fietsdag met ruim boven de 2000 hoogtemeters.

De snelle jongens, die we onderweg zijn tegen gekomen tijdens een beklimming van een steile opgebroken weg die wij afdaalden, kwamen niet veel later dan ons bij het hotel. Ook bij deze heren was de geleverde inspanning van de gezichten te lezen.

Zo kregen we met deze ‘Koninginnenrit’ in ieder geval waar we voor gekomen waren !

Die avond, nadat we hebben genoten van Luxemburgse asperges en machtige chocolade mousse, volgt nog de traditionele nazit. Toch had ik het idee dat iedereen er wel een beetje doorheen zat en blij was dat men naar bed ‘mocht’. Zondagochtend nog een klein ritje te gaan !

Na een goede nachtrust ziet het leven er vaak weer heel anders uit en als Jan en ik naar buiten kijken door het raam zien we een mooie blauwe lucht, een kort bezoek aan het balkon leert ons dat het nog wel erg fris is. Derhalve toch maar weer beenwarmers aan vandaag.

Voor de rest is de discipline exact hetzelfde als de dag ervoor; Hans douchen, daarna Jan douchen, ontbijten en gereed maken voor de rit.

Bij de garage waar onze fietsen staan gestald is het al weer een drukte van belang, banden en ego’s worden hier opgepompt. Harry Bos komt in burgerkleding naar buiten en geeft aan dat hij de zondagochtend rit laat voor wat ie is, na 162 km door het Luxemburgse land is Harry er weer even klaar mee en gaat een bezoek brengen aan de terrassen van Clervaux.

Na terugkomst op zaterdag bij het hotel vernamen we van Henk van G. dat Loes tijdens de MTB tocht al snel is afgehaakt omdat ze last had van pijn op de borst. Een bezoek aan een plaatselijke arts zorgde voor een reeks van verplaatsingen tussen de verschillende ziekenhuizen waarbij zelfs het gebruik van een helikopter niet werd  geschuwd. Voor iedereen was dat toch wel behoorlijk schrikken, voor Loes zelf natuurlijk het meest. Na een nacht in het ziekenhuis mocht Loes zondagochtend weer terug naar het hotel maar ze werd op maandag terug verwacht voor extra onderzoeken. Nog bleek van de schrik en en alle ervaringen heeft Loes samen met ons en haar vriend Keimpe de lunch gebruikt en werd ze door onze voorzitter nog even ondersteunend toegesproken.  Vanzelfsprekend hopen wij met z’n allen dat de uiteindelijke diagnose meevalt en we Loes weer snel op de fiets mogen begroeten.