Kent u ze wel? Die super gesoigneerde wielrenners in het profpeloton? De Mario Cipolini’s van deze wereld of alle andere Italiaanse renners
Strak in het pak, het spiegelende brilletje op het hoofd in plaats van voor de ogen en een likje gel in de donkere manen. Eén van de belangrijkste uiterlijke kenmerken van een zichzelf respecterende wielrenner zijn de geschoren benen en in het profpeloton zijn er nauwelijks renners te vinden die niet dagelijks in de weer zijn met de ladyshave of een scheermesje.

Eén van de kenmerkende karaktertrekken van de zichzelf respecterende toerfietser is dat hij waar mogelijk de professionele fietser na-aapt, vooral op het gebied van uiterlijke schijn. Te strakke shirts verhullen nauwelijks nog de uitpuilende buikjes, het materiaal is meestal afgeleid van het spul waar de profs op rondfietsen en de beentjes worden wekelijks ontdaan van de overtollige beharing.
Ikzelf ben geen haar beter dan de gemiddelde toerfietser op leeftijd. Mijn fiets is van carbon en oogt strak en snel, in de klerenkast liggen diverse merkshirtjes die eigenlijk bedoeld zijn voor afgetrainde sportlijven en ook de bril (op sterkte) oogt bijzonder gelikt onder de aerodynamische helm. Echter één ding heb ik in al die jaren nog nooit gedaan, de benen scheren…
Eerlijk gezegd vind ik benen zonder haar alleen mooi bij vrouwen, fietsster of geen fietsster dat maakt dan ook niet uit. Mannen met geschoren benen vind ik toch wat vrouwelijks hebben, het oogt niet natuurlijk wat mij betreft.
Door mijn verleden als voetballer ben ik gelukkig in het bezit van een paar stevige kuiten, met haar bekleed. (niet dat je dat als fietser verder helpt, daar zijn stevige bovenbenen vereist).
Het was één van mijn vroegere vriendinnen, haar naam zal ik niet vermelden, die vooral op mij viel vanwege mijn stevige behaarde voetbalkuiten (al was ondanks dat de liefde al snel weer over…). Maar sinds die kortstondige romance ben ik wel extra trots op mijn benen. Helemaal als de zon ze ook nog eens van een mooie bruine tint heeft voorzien.

“Het was één van mijn vroegere vriendinnen,
haar naam zal ik niet vermelden, die vooral op mij viel vanwege mijn stevige behaarde voetbalkuiten.
(al was ondanks dat de liefde al snel weer over…)”

Jullie zullen dan ook begrijpen dat ik in het begin van mijn toerfiets carrière lang in twijfel heb gestaan, scheren of niet scheren. Want zelfs in de toerfietswereld zijn ongeschoren benen eigenlijk ‘not done’.
Door de regel worden er drie redenen genoemd waarom je als sportfietser je benen van het haar zou moeten ontdoen:

• Bij een valpartij geneest de wond beter.
• Het is fijner voor de masseur na de training.
• Je voorkomt ook ontstoken haarzakjes op plekken waar het kan schuren.
  
  

Gelukkig kan ik al deze drie redenen voor mijzelf vrij makkeijk weerleggen; 1. Zorg dat je niet valt en mocht het gebeuren… een beetje Betadine erop en doortrappen. 2. Ik ben in mijn hele leven als toerfietser nog nooit gemasseerd na een tocht en 3. Zorg voor kleding die niet schuurt en gebruik desnoods een goede balsem op de kwetsbare plekken. 
Zo bekeken is het dus helemaal niet nodig om de benen te scheren en blijft als enige gangbare reden over dat de profs het doen, dus doen wij plezierfietsers het ook maar. Hier komt nog bij dat de meeste profs geen last hebben van spataderen, terwijl de gemiddelde toerfietser al redelijk voorzien is van deze ontsierende kronkelende kabels op de benen. Niet alleen lijkt me dat hoogst ongelukkig scheren, maar een dot haar kan hier ook nog een beetje verhullend werken. 
Ziehier de reden dat ik mij tot op de dag van vandaag nog steeds niet heb laten leiden door die ongeschreven wielerwet.  Rondfietsend in onze fietsgroep valt mij op dat ik niet de enige ben, er zijn er nog een aantal die zich niets aantrekken van deze ongeschreven wielerwet en gewoon, als echte kerels, blijven doorfietsen met ‘shag op de benen’...