Het regent al anderhalve week aan een stuk katten en honden (vrij vertaald van het engelse ‘it’s raining cats and dogs’) en fietsen was wel het laatste waar ik zin in had. En dan te bedenken dat over een paar dagen de Hattem Heuvel Tocht zou worden gereden en, erger nog, ik moest daar zelfs voorrijden…
Het is donderdagavond 14 maart en ik kijk naar het weerbericht met Helga van Leur. Helga weet slecht weer weliswaar nog een beetje leuk te brengen, maar van de voorspellingen voor de komende zaterdag word ik toch echt niet vrolijk. De lange termijn verwachting lijkt een stuk beter en dat is voor mij het moment om het ‘worst case’ scenario ten uitvoer te brengen; ik app buurman Henk en stel voor de tocht een week uit te stellen. Sneller dan het geluid kwam er een berichtje terug met als strekking ‘wat een goed idee’

Ooit was ik door buurman Henk gevraagd om hem te assisteren bij de Trainingsrit Hattem (de latere Hattem Heuvel Tocht) zodat er met twee snelheidsgroepen gereden kon worden. Vanzelfsprekend zegde ik, in het kader van een stukje noaberschap, mijn medewerking toe en sinds die tijd zijn Buurman & Buurman verantwoordelijk voor de tocht over en langs de noord Veluwe.
Afgelopen zaterdag was het toch zover, bij Diff Dance Center verzamelden zich ongeveer 20 fietsers en onderweg zouden we er nog een paar oppikken bij de IJsselbrug. In 2 snelheidsgroepen vertrokken we kort na elkaar, om met een grote boog via Stadshagen, Westenholte en Spoolde uit te komen bij de oude IJsselbrug. Daar werden de groepen definitief gevormd en vertrok de snelle groep onder leiding van Henk en de iets langzamere onder leiding van ondergetekende richting de bultjes rond Hattem en Wapenveld.

Het is donderdagavond 14 maart en ik kijk naar het weerbericht met Helga van Leur. Helga weet slecht weer weliswaar nog een beetje leuk te brengen, maar van de voorspellingen voor de komende zaterdag word ik toch echt niet vrolijk.

In de snelle groep fietsten ongeveer 13 mannen en vrouwen. Wij, de andere groep, waren met acht enthousiastelingen.
Na een korte aanloop kwamen we al gauw bij de eerste klimmetjes ten zuiden van Hattem en al bij de eerste voelde ik dat de benen wel eens beter gevoeld hadden. Moeizaam ging het, maar onder het mom van niets laten merken buffelde ik tegen het kleine ‘colletje’ op. Mijn mede voorrijder Ruud, van wie het lijkt alsof ie tegenwoordig alleen nog maar fietst, gaat ogenschijnlijk makkelijker naar boven…
Na die eerste klimmetjes dalen we weer naar de provinciale weg tussen Hattem en wapenveld om even verderop een nogal verrassend uitstapje te maken op de Henk Cramer laan. Ikzelf had dit stukje van de route nog nooit gedaan en ik mag buurman Henk complimenteren met deze toevoeging; het was even een stevig stukje klimmen en dus hoort het in de Hattem Heuveltocht thuis. Gelukkig mochten we eenmaal boven gekomen na twee linkse bochten direct weer naar beneden en dat, beste lezers, ligt mij toch echt beter.

Via de Molenweg fietsten we vervolgens weer omhoog richting de Leemculeweg en gedurende deze langzaam oplopende klim met zijn venijnige tussenstukje voelde ik mijn benen steeds verder vol lopen> Sterker nog ik kreeg ze op een gegeven moment steeds moeizamer rond, voor mijn gevoel zakte ik nu volledig door het ijs maar het bleek mijn zadel dat een probleem veroorzaakte, want eenmaal op de Leemculeweg aanbeland bleek dat onderdeel een centimeter of drie naar beneden gezakt te zijn en dat is lastig fietsen. Een snelle stop en het timmermansoog van Jan C. zorgde voor een betere zit en een iets comfortabeler vervolg van de rit.
Via de lange Zuidweg (ruim 9 glooiende kilometers) kwamen we bij de Knobbel, de laatste bult voor de koffie en voor Carlijn B., die zich tot dat moment nog niet aan het venster had getoond, was dat het sein om te gaan voor de bergpunten die ze na een korte felle strijd ten koste van Ruud W. en Bennie v.d. B wist binnen te halen. Ikzelf zag het van een afstandje aan en zag dat het goed was… koffie!

Bij de snackbar annex eethuis in het centrum van ’t Harde hadden de leden van de iets snellere groep inmiddels plaatsgenomen en toen ook wij een plekje hadden bemachtigd konden we ons laven aan koffie en appelgebak. Ik kon de extra koolhydraten goed gebruiken want de benen voelden nog altijd erg zwakjes aan. Gelukkig had ik Bennie al bereid gevonden om het tweede gedeelte van de tocht naast Ruud op de voorste rij te gaan fietsen en kon ik met een gerust hart genieten van de pauze.
De start van het tweede gedeelte van de tocht was een beetje rommelig omdat beide groepen even in elkaars vaarwater kwamen toen Ruud niet linksaf wilde vanwege te verwachten wegopbrekingen waar Henk en zijn meute dat wel deden. Nadat ons groepje zich een weg dwars door de andere groep had gebaand (vooral Jeannette M. stond nogal in de weg…) konden we de schade opmaken; Jan C. op achterstand en Toon O. vermist. Nu is dat laatste, gezien een eerdere tocht, niet geheel verrassend maar het hield wel even op. Nadat Jan was aangesloten en aan de horizon geen spoor bleek van Toon, vervolgden we met z’n zevenen onze weg.
Via Doornspijk en Elburg fietsten we met een stevige tegenwind richting langs het Drontermeer richting Noordeinde. Halverwege de dijk tussen Elburg en Kampen moesten we echter, middels een haakse bocht dijk-afwaarts, waarbij Hanneke van N. bijna de sloot in fietste. Gelukkig ging het net goed, al was het vast een leuke foto geworden.

Dat snelheid een relatief begrip is blijkt als we ergens tussen Noordeinde en De Zande, bij een korte tussenstop de ‘snelle’groep zien staan. Het gaatje was dus vrij klein.
Met een tussenruimte van een paar honderd meter fietsen beide groepen de laatste tien kilometer richting Zwolle waar, bij de oude IJsselbrug, de officiële route van de Hattem Heuveltocht ten einde kwam.
De week uitstel bleek uiteindelijk een goede beslissing. Ondanks dat het een bewolkte dag was en nog zeker geen lente, was het droog en bewees de goede opkomst dat het een goede keus was. Henk G. had, zeker in het eerste gedeelte van de tocht, een uitdagende route in elkaar gezet waarbij de kuiten zo vroeg in het seizoen even lekker getest konden worden. Zelfs het gedeelte waarvoor Ruud zo bang was bleek in praktijk het mooiste gedeelte van de route (volgens Henk G. hè, volgens Henk G.). Voor mij persoonlijk kwamen de bultjes voor de pauze, na een winter met te weinig kilometers, nog iets te vroeg, maar als training was de Hattem Heuveltocht zeker geslaagd.
Op naar de volgende tocht!