Het moet eind oktober geweest zijn toen de racefiets naar het wielerkamertje ging en de MTB weer afdaalde naar de woonkamer (een groot voordeel van het single bestaan is dat niemand zich ergert aan een fiets in de woonkamer).
Na een lang en enerverend seizoen op de weg lonkte het bos, de modder en de singletracks. Het plan was om, waar mogelijk, wekelijks het bos op te zoeken…

Echter, terugkijkend op de afgelopen 3 maanden, viel het allemaal niet mee met mijn fietsinspanningen in het bos. Met de mannen van de toerclub ben ik slechts een paar keer mee geweest, meestal de Veluwe op en een keer richting Staphorst.
Zelf ging ik een paar keer iets verder van huis en deed daarbij een paar keer het fraaie parcours bij Apeldoorn aan, een keer een route bij Ermelo en 2 keer trok ik richting Dwingeloo om daar het MTB traject vanaf Spier te fietsen. Tel daar nog twee sessies op de TACX bij op en mijn wintertraining is geheel in kaart gebracht. Ik heb wel eens betere winters gekend wat dat betreft.
Waar heb ik het deze winter dan laten liggen?
Drie keer moest ik werken op de zaterdag dat de club het bos in ging. Een behoorlijk aantal keren was het weer in mijn ogen te vies om te gaan fietsen, al zijn er altijd mensen die onder alle omstandigheden gaan fietsen, dat schaar ik dan maar onder de noemer ‘sport verdwazing’.
En soms waren er gewoon andere prioriteiten dan fietsen (ook dat komt voor..).

Al met al een tegenvallende winter dus qua kilometers en ik vraag me af of ik dat ga merken tijdens de eerste ritten op de weg. 
Inmiddels begint het wel weer enorm te kriebelen om het asfalt op te gaan en de racefiets staat dus al weer klaar voor de eerste kilometers op de weg, mede dankzij het lenteachtige weer van dit moment kan ik niet wachten om mijn Canyon weer te bestijgen.
De laatste weken wordt het verlangen naar de weg regelmatig aangewakkerd door foto’s in de club-app van mannen die op de gekste dagen in de week hun fietskloffie aan trekken om te gaan fietsen. Mannen die het werkbare leven al lang achter zich hebben gelaten en nu met een bijna satanisch genoegen de nog werkende fietsers de ogen uitsteken met mooie plaatjes van onderweg of een stilleven van een stuk appeltaart met slagroom naast een kop koffie. 
Ik zie die berichtjes op de app met stijgende jaloezie, want ik wil er zo graag bij zijn…
Als een koe die in het voorjaar voor het eerst de wei in mag sta ik te popelen om weer de weg op te gaan.

Komend weekend (we naderen de laatste week van februari) daalt de lente neer op Nederland, precies op het moment dat het wegseizoen in alle hevigheid losbarst.
In België gaan de profs van start in de Omloop Het Nieuwsblad terwijl Zwolle en omstreken zich opmaakt voor de opening van het amateurseizoen met de Ster van Zwolle. Wij toerfietsers-en sters van TC Swolland beleven de officiële seizoensopening pas op 2 maart a.s. maar onder de te verwachten omstandigheden van komend weekend zullen we het  wegseizoen ongetwijfeld komend weekend alvast officieus openen met een mooie tocht.
Ik zal er bij zijn, want het kriebelt…