Op de top van de Colle d’Agnello zie ik Steven Kruiswijk enkele fietslengtes achter Estéban Chaves en Vincenzo Nibali boven komen. Zijn gezicht verraad de zojuist geleverde inspanning en even vraag ik mij af of Steven op tijd in het wiel van Nibali kan zitten om deze te volgen in een ongetwijfeld ‘alles of niets’ afdaling. Gelukkig zijn José en Michel op Sporza vol vertrouwen, zij zien ‘een heel goede Kruiswijk’.
Op het eerstvolgende beeld zie ik Steven inderdaad netjes in het wiel van zijn beide concurrenten naar beneden gaan en met een gerust hart besluit ik een kopje koffie in te gaan doen terwijl de livebeelden verder gaan bij de kopgroep die meerdere minuten voorsprong heeft op het top 3 trio.

Vanuit mijn open keuken heb ik volledig zicht op mijn 55″ TV en terwijl de koffiebonen worden gemalen zie ik vanuit een ooghoek een wielrenner bijna de bocht uitvliegen, hij mist maar net de sneeuwwal naast de weg. Dan slaat de schrik in alle hevigheid toe als ineens iets roze zich aftekent in de maagdelijk witte sneeuwmuur en er een celeste groene Bianchi door de lucht katapulteert, de berijder ervan maakt een salto over de kop, slaat tegen de sneeuw en komt hardhandig op de grens van sneeuw en asfalt terecht. Mijn hart slaat een moment over en een met ingehouden GVD spoed ik mij snel naar de bank, de koffie wordt vergeten en zal een kwartier later koud en troosteloos een weg vinden door de gootsteen.
Waarschijnlijk zijn José en Michel nog heel even met andere zaken bezig want het lijkt ze niet gelijk op te vallen dat het Steven Kruiswijk, de ongenaakbare leider van de Giro, is die daar de bocht heeft gemist doch een splitsecond later dringt het ook tot hen door dat de roze trui in de misère zit.

Gedurende de rest van de afdaling en het vervolg van de, overigens boeiende, etappe wordt al snel duidelijk dat dit het moment van de Giro 2016 was en dat Steven Kruiswijk hier de Giro aan het verliezen was. José en Michel komen bijna superlatieven te kort om Kruiswijk te prijzen en blijven hun noorderbuur aanmoedigen. Dat is één van de redenen dat ik altijd wielrennen kijk op Sporza, want behalve koerskennis, humor en een gezonde dosis chauvinisme steken José en Michel ook hun bewondering voor Nederlandse prestaties niet onder stoelen of banken.
Op twitter leverde mij dat nog een korte en vriendelijke discussie op met Leo Blokhuis (u weet wel van de top2000), die iedereen uitnodigde om naar NPO1 te gaan kijken om de Giro te kunnen volgen. Uiteindelijk werden wij het eens over het feit dat in ieder geval de fraaie Giro-beelden op beide netten eender waren…
Gedurende de rest van de etappe verloor Steven Kruiswijk zoveel tijd dat hij zijn riante voorsprong geheel zag verdampen en de roze trui moest afstaan. Terwijl onze landgenoot een eenzame strijd voerde bleef ik maar nadenken over het feit dat Nibali en Chaves volle bak doorreden terwijl de leider in het klassement was gevallen. Persoonlijk vond ik dat ‘not done’ en vooral gelijk na de val heb ik beide heren voor alles uitgemaakt wat mooi en lelijk is, zelfs heb ik beide heren via twitter van mijn verontwaardiging op de hoogte gebracht, in de wetenschap dat het daar voor Kruiswijk niet veel anders zou worden. Maar wat zou het echter mooi zijn geweest als Nibali en Chaves na de race even op hun mobieltjes hadden gekeken, mijn tweet hadden gelezen om vervolgens unaniem te besluiten dat Kruiswijk in het roze mocht blijven.
José en Michel waren het ook al niet met mij eens en zij vroegen zich hardop af wanneer het dan nog een koers zou zijn als de renners maar bij elke valpartij of lekke band zouden inhouden uit piëteit met het betreurde slachtoffer.
Zonder de steun van de Sporza commentatoren bleef ik als verlamd naar de rest van de etappe kijken en vroeg me in alle vertwijfeling af waarom het landgenoten maar niet lijkt te lukken om in schijnbaar gewonnen positie een grote ronde te winnen en er altijd wel iets gebeurt wat roet in het eten gooit. Was het vorig jaar niet de zwanenzang van Tom Dumoulin in de voorlaatste etappe van de Vuelta? Of, al langer geleden, de hongerklopjes van Erik Breukink. Ongetwijfeld speelt ook bij mij het chauvinisme een grote rol bij het noemen van deze voorbeelden immers, zijn er niet vele voorbeelden te noemen van niet Nederlanders die op ongelukkige en dramatische wijze een ronde uit hun handen lieten glippen? Ik noem in die context het voorbeeld van Laurent Fignon en zijn beroemde 8 seconden op Greg Lemond.

Het moment van de Giro lag dit jaar dus even beneden de top van de Colle d’Agnello en hoe pijnlijk dat moment ook was voor de Nederlandse wielerliefhebbers, wat bleef was het respect voor Steven Kruiswijk die, naar later bleek, met een gebroken rib niet alleen de etappe maar ook de rest van de Giro uitreedt. Zelfs een dik verdiende podiumplek zat er voor hem niet in, maar tweede of derde…uiteindelijk telt toch alleen de eerste plek.
Steven Kruiswijk heeft in ieder geval aangetoond dat hij dé landgenoot is die het in zich heeft om op korte termijn een grote ronde te kunnen winnen al zal hij dan wel gesteund moeten worden door een beter uitgebalanceerde ploeg voor het hooggebergte zodat er hulp is in geval van weer ‘hèt moment van’