Het eerste wat in mij opkwam na de ontdekking van het gemis van mijn dierbare Garmin Edge 1000 fiets GPS was een gedeelte van de tekst van een nummer van Rowwen Hèze; “Soms is ’t beater iets moeis te verleeze. Beater verleeze dan dat ge ’t noeit het gehad” of vrij vertaald; soms is het beter iets moois te verliezen, beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.
In de stellige overtuiging dat ik het dierbare kleinood had ingepakt was de zoektocht ernaar, direct na terugkeer uit Weserbergland, er één van opkomende paniek, nog eens zoeken in de tas, in de auto en waar niet al, tot het moment van berusting daar was en de woorden uit het Rowwen Hèze nummer “Heilige Anthonius” neer daalden (voor de niet kenners onder ons, de Heilige Anthonius is de beschermheilige voor zoekgeraakte spullen). Tijd om in actie te komen en na een appje aan de organisator van het Weserberg weekend Ruud W. en een mail aan het hotel restte slechts nog afwachten op een reactie…

Vrijdag 25 mei
De dag waarop de bok zich liet bespringen…
Na een volle week vakantie en de fietselfstedentocht was het moment daar om af te reizen naar Lügde in het Weserbergland voor het jaarlijkse Buitenlandweekend van onze toerclub. De hele week had ik al kunnen genieten van fraaie temperaturen en ook het aanstaande weekend zou het weer ons welgezind zijn. Met die voorkennis reed ik ’s ochtends al behoorlijk vroeg richting mijn slapie Jan S. zodat we op ons dooie gemakkie richting Lügde konden reizen en die reis was zo voorspoedig dat wij om een uur of 12 als eersten arriveerden bij hotel Westfälischer Hof. In de veronderstelling dat wij nog niet in de kamer zouden kunnen besloten we eerst maar de zelf meegebrachte broodjes naar binnen te werken toen wij plots werden begroet door de eigenaresse(?) van het hotel en haar zoon(?). Bijzonder gastvrij werd even gekeken of er al een kamer beschikbaar was en zo konden wij om 12.15 uur al onze intrek nemen in Zimmer 12. Ruim, schoon, wel zonder balkon, maar hé je kunt niet alles hebben…
Zo konden wij, nadat we gesetteld waren, de overige 22 deelnemers aan dit fietsweekend zien arriveren.

In de kleine lounge van het hotel was het een kakafonie van geluid toen zo’n beetje iedereen was gearriveerd en zich laafde met koffie, thee of fris. Zonder noemenswaardige problemen waren ze allemaal gearriveerd en klaar voor 3 dagen fietsen, een uurtje later stonden ze allemaal gereed voor het opwarmrondje rond Lügde en Bad Pyrmont. Verdeeld in 2 groepen gingen we op pad onder een licht bewolkte hemel maar onder verder prima omstandigheden.
Routemaker Ruud had ons, de minder snelle groep, beloofd dat we een vlakke aanloop kregen alvorens de eerste serieuze bult zou opdoemen. Die vlakke aanloop bleek slechts een kilometer of 3 te duren, vervolgens ging het gelijk 7 kilometer lang omhoog met maximale stijgingspercentages tot 8.5%. Hierdoor waren de benen gelijk op spanning voor de rest van het weekend.
In totaal fietsten wij die vrijdagmiddag ongeveer 56 kilometer met de Bergstrasse, tussen de Schiedersee (Glashütte) en Eschenbruch, als stevige kuitenbijter in de laatste 15 kilometer. Met een max van 12.3% deed de Bergstrasse zijn naam meer dan eer aan. Na die eerste klimmetjes daalden we weer af naar onze standplaats in Lügde waar een verfrissende douche en een koele Herforder het eerste zuur uit benen verdrong.
Overigens kwamen wij ongeveer halverwege onze rit de ‘snelle’ groep vanuit de tegenovergestelde richting tegen met in het eerste gelid de enige dame in dat gezelschap, Jeannette M. Dit zegt veel over de dame in kwestie maar nog meer over de mannen in het gezelschap wiens namen ik niet zal noemen. Ik wil natuurlijk geen fietsvrienden verliezen…
Dezelfde avond werden we verblijd met een voedzaam buffet dat er, in combinatie met de vele soorten hersteldrankjes, voor moest zorgen dat het energie-level op pijl zou blijven voor de nog te leveren inspanningen tijdens de rest van het weekend. In aansluiting op het buffet toog een select gezelschap naar ‘downtown’ Lügde om de beentjes nog even extra te strekken, waarbij Veronie ons op uitgelaten wijze door het fraaie, rijkelijk met vakwerkhuisjes voorziene, stadje leidde. Veronie’s uitgelaten stemming bereikte een hoogtepunt toen zij op een knus pleintje vol overgave een bok besprong. Nu is het normaal gesproken de taak van de bok om het andersom te doen, maar in het kader van de emancipatie liet deze het maar toe. Een eenzame buurtbewoner op een bankje zag het allemaal met aan verbazing grenzende vrolijkheid aan.

Op het terras van hotel Westfalischerhof was het die zwoele avond vervolgens nog lang onrustig….

Zaterdag 26 mei
KONINGINNERIT (En de kunst van de juiste keuze maken)
Oordopjes, het moet wel haast de beste uitvinding zijn sinds het wiel. In ieder geval zo voelt het als je bij mijn ‘slapie’ Jan op de kamer ligt. Jan heeft namelijk de onhebbelijke eigenaardigheid dat hij na het uitspreken van de woorden “welterusten” meteen naar dromenland verdwijnt en dat met allerlei schurende geluiden en decibels kenbaar maakt. Ikzelf heb altijd even nodig om alle ervaringen van de afgelopen dag te verwerken en na een dag op pad Swolland duurt dat proces extra lang. Als ik door het geronk van Jan mijzelf niet meer kan horen denken wordt het meestal tijd om die  gele ‘wonderpropjes’ uit de tas te halen. Evenzogoed werd het een beetje een gebroken nacht.

Overigens vind ik klimkwaliteiten in het Duits ‘één van de mooist klinkende woorden; ‘Kletterqualitäten’ daarmee bijna net zo mooi als  ‘Wiedergutmachungsschnitzel’ al is dat een verzonnen woord natuurlijk
(maar dat even terzijde).

De zaterdag van een Swolland buitenlandweekend staat altijd in het teken van de lange tocht, de Koninginnerit zogezegd. Dat was dan ook vast de reden dat er bij het ontbijtbuffet zoveel gegeten werd, dat het allemaal erg goed smaakte zal hier ook aan bijgedragen hebben.
Een uurtje later stonden we met z’n allen in de stralende zon voor het hotel te wachten op de dagelijkse briefing van Ruud waarin de plannen van de dag kenbaar werden gemaakt.
Voor deze dag betekende dat de keuze uit fietsen van één van de volgende afstanden; 150 snel, 120 snel, 115 light, 95, 85, 50, 25 of 0. Nou die laatste paar heb ik er vanzelfsprekend bij verzonnen maar de keuze was reuze en dat was niet verzonnen.
Nu heb ik altijd moeite met kiezen. Zet mij voor een keus en de twijfel slaat in alle hevigheid toe, in dit geval betekende dat; kan ik wel zo snel? wordt het niet te zwaar? zijn mijn klimkwaliteiten wel toereikend voor die snelheid? wil ik vandaag überhaupt wel fietsen? en zo maalde dat maar door mijn hoofd op die zonnige zaterdagochtend. Uiteindelijk besluit ik voor de weg van de minste weerstand te gaan en kies voor 115 light, vooral het light sprak mij wel aan…..dacht ik.
Nadat iedereen zijn of haar keus had gemaakt konden we op pad, in drie groepjes.
Mijn keus was dus gevallen op de 115 light, wat dat light ook betekenen mocht, en met nog 10 anderen fietsten wij Lügde uit richting het kürort Bad Pyrmont en net als op de vrijdag kregen we na een kilometer of drie de eerste klim voor de kiezen met percentages tot 9% over een afstand van ongeveer 7 kilometer. Noem dat maar light….sterker nog de eerste 40 kilometer gingen op en af en de benen werden zo vroeg op deze warme ochtend flink op de proef gesteld. Ik begon dan ook steeds meer te twijfelen aan die term ‘light’ , wetende dat je al die zogenaamde light frisdranken ook niet echt kunt vertrouwen.
Maar verder moesten we, hoe dan ook en ik moet zeggen dan de benen eigenlijk best wel goed voelden en dat mijn klimkwaliteiten toch wel progressie toonde. Overigens vind ik klimkwaliteiten in het Duits ‘één van de mooist klinkende woorden; ‘Kletterqualitäten’ daarmee bijna net zo mooi als    ‘Wiedergutmachungsschnitzel’ al is dat een verzonnen woord natuurlijk, maar dat even terzijde.

Na die eerste pittige kilometers volgde een realtief makkelijk stuk dat hoofdzakelijk langs de Weser voerde. Halverwege dat stuk werden we nog even opgehouden door een wegversperring, maar onze dappere strijder Jan trok vasteberaden als verkenner op pad, negeerde de afzetting en ontdekte dat er hoegenaamd niets aan de hand was. Dat het gevaar hier van boven zou moeten komen (vallende stenen) hadden we er maar niet bij gezegd, Jan had immers toch een helm op…
Gezamenlijk durfden we de barierre nu wel te slechten en fietsten relaxed over de verkeersvrije weg. Vanwege de warmte, de vele stops besloten we na de blokkade om een gedeelte van de track letterlijk links te laten liggen en verder te fietsen langs de Weser op zoek naar een geschikte pauzelocatie. Deze vonden we uiteindelijk in het plaatsje Bodenwerder waar we, gebakken en gebraden, plaats namen op het terras aan de rivier. De teleurstelling volgde al snel, ‘wier haben leider keine torte’ kregen we te horen van de serveerster en dat was een niet verwachtte tegenvaller, aangezien ik er met mijn rantsoen voor deze dag vanuit was gegaan dat er ergens onderweg een heerlijke apfelstrüdel op ons zou wachten. Niet dus en alleen dankzij een krentenbol van Jan en twee mini bitterkoekjes van Loes kon ik de rest van mijn eigen mondvoorraad nog even onaangesproken in de zakjes van mijn Swolland shirt laten zitten voor moeilijker tijden die ongetwijfeld nog zouden volgen in het vervolg van de rit.
Met deze teleurstelling als extra ballast togen we verder, opnieuw een heel stuk langs de Weser door een prachtig landschap op weg naar het laatste gedeelte van de tocht met daarin de gevreesde Köterberg.
Gelukkig kwamen we na ongeveer 75 km uit bij de veerpont over de Weser bij Polle. Dat was de plek waar we vorig jaar koffie met taart hadden gegeten en we hoefden elkaar eigenlijk alleen maar even aan te kijken om de beslissing te nemen opnieuw te gaan foerageren…
Op het terras zagen we ook de leden van de ‘120 snel’ groep zitten, zij waren al eerder gearriveerd en hadden de bestelling reeds gedaan. Wij kozen een ander tafeltje i.v.m. de beschikbare ruimte en hoorden tot ons grote genoegen dat er torte op voorraad was. De bestelling werd opgenomen door een dame met een ‘lichte’ voorkeur voor tattoeages en met een nogal verweerd, vermoeid en beetje norsige uitstraling. Gelukkig maakte ik de goede keuze door geen koffie maar cola te bestellen, zij die koffie wilden krijgen het misschien alsnog thuisbezorgd. Gelukkig smaakte het gebak prima en die energie zouden we hard nodig hebben want zodra we weer zouden opstappen wachtte ons opnieuw een keuze moment, wel of niet de Köterberg op?
Net als wij weer op de fiets stappen zien wij de 120 groep die richting op vertrekken.
Luctor et emergo
Gelijk als we de veerkade in Polle verlaten begint de weg geleidelijk op te lopen, vanaf daar is het nog 12,5 km naar de top van de hoogste berg in het Lipper Bergland. 12,5 km waarin de uiteindelijke keuze gemaakt moet worden; ga ik tot de top, dus inclusief die laatste steile anderhalve kilometer of parkeer ik de fiets in het dorpje Köterberg en leg ik mijn moede lijf daar te ruste.
Als ik vanaf Polle, in kilometer 1, achter de brede rug van Jan Casteleyn (vrij naar Veronie) fiets en mijn benen voel neem ik al vrij snel de beslissing dat ik tot de top door ga. Vorig jaar was het immers ook gelukt al was dat toen zonder de aanloop vanuit Polle. Zodra de weg serieus begint te klimmen probeer ik een prettig ritme te vinden en dit eigen tempo aan te houden, ik kijk niet meer om. Vlak voor Köterberg dorp stijgt de weg al even naar de 10% en vanaf daar weet ik dat het serieus lastig gaat worden in de laatste kilometer naar de top.
In het dorpje zie ik groepje fietsers in het groen staan keuvelen (zij kwamen uit Dortmund hoorde ik later) en één van de heren passert mij hijgend met de vraag hoe lang het nog is naar de top waarna ik hem wijs op het bordje langs de kant van de weg met daarop ‘Köterberghaus 1 km”. De man vertelt dat hij en zijn maten hier elk jaar naartoe fietsen maar nog nooit naar de top zijn doorgefietst “aber jetzt zol es gehn” en hij laat mij enthousiast achter zich…
500 meter verderop zie ik hem aan de linkerkant van de weg, met de fiets in zijn hand, naar boven strompelen. Deze aanblik geeft mij zoveel moraal dat ik op dit steilste stuk van 15% met mijn laatste beetje power in de benen overeind blijf en blijf fietsen om even later triomfantelijk de top te bereiken; Luctor et Emergo…
Bovenop staan de mannen en dame van de 120 km groep en met een high five wordt ik enthousiast begroet, even na mij komen ook Loes, Paul en Jan van onze groep aan op de top en kunnen we allemaal moe maar voldaan even genieten van het uitzicht om even later we af te zinken naar het dorpje waar de rest van de groep op ons wachten zou.

Na de behoorlijke inspanning voelen mijn benen eigenlijk alleen maar beter en in de ongeveer 10 km afdaling die volgt knal ik in al mijn euforie naar beneden en verbeter mijn weekend max. tot 77.6 km/h volgens de GPS, waarmee ik Paul W. opnieuw 0.1 km/h voor blijf. Sorry Paul…
Tijdens die afdaling passeer ik een aantal malen de 120 groep en op een geven moment besluit ik, om het jojo effect te vermijden, om de laatste 15 km met hen verder te fietsen, ik had immers goede benen.
In die laatste kilometers volgde nog één, nee twee klimmen waarbij de max stijging nog eenmaal boven de 10% piekte en het laatste beetje power uit de benen trok, hierna was het nog 6 kilometer dalen naar ons hotel Westfälischerhof, onze uitvalbasis.
Moe maar uiterst voldaan plaatsten we de fiets in de kelder-garage en bestelden een welverdiend hersteldrankje. Zittend op het terras zag ik mijn fietsvrienden van de 115 light groep en de 150 groep ook arriveren. Vanzelfsprekend werd ik nog even aangesproken op het feit dat ik op het eind van groep was gewisseld en berouwvol probeerde ik uit te leggen dat ik goede benen had en altijd al moeite heb met keuzes maken…..
Ook deze avond smaakte het buffet weer geweldig en opnieuw  werd er ‘gebunkerd’ alsof ons leven er van af hing en misschien deed het dat ook wel na de geleverde inspanningen op deze bijzonder fraaie Koninginne-zaterdag!

Zondag 27 mei
Ge-Emmer tot slot….
De zaterdagavond was lang, zwoel en uitermate gezellig geweest. De Herforders vloeiden onafgebroken, net als wijn, weizen en…. (kruiden) thee. Sommigen kozen ervoor om deze gezelligheid te verruilen voor het kijken van de Champions League finale tussen Real Madrid en Liverpool (3-1) terwijl op het terras allerlei ontboezemingen, afspraken, beloften en visserslatijn elkaar in hoog tempo afwisselden. Zo hoorden we dat Hennie H. altijd koud doucht na een fiets inspanning en dat dit een gunstige invloed had op het herstel, sprak ik af dat ik na de tocht van zondag zou gaan zwemmen in de Weser, beloofde mijn slapie dat hij niet meer zou snurken die nacht en deden we met z’n allen aan wielerlatijn ipv visserslatijn.
Zondagochtend stond de zon al weer vroeg aan de hemel en uitgerust stond ik op uit bed. Volgens Jan was ik deze nacht degene die had gesnurkt, maar bewijs daarvan kon hij niet leveren en zelf had ik er niets van gehoord, dus dan telt het niet…

Traditiegerouw staat de zondagochtend in het teken van een gezamenlijke herstelrit richting een markante plek in de omgeving, net als vorig jaar zou dat een rit naar de sprookjesstad Hamelen worden, met onderweg een groepsfoto-moment. Voor mij zou de rit echter ook nog een extra tintje krijgen door mijn belofte dat ik na de rit in de Weser zou gaan zwemmen als de temperatuur boven de 25 graden zou oplopen en die kans was erg groot. Een blik op de weer app leerde dat de 27 graden bereikt zou worden en ik appte Jeannette dat de afspraak door zou gaan, waarna Jeannette terug appte dat we niet in de Weser maar in de Emmer zouden gaan zwemmen. Mij om het even natuurlijk, want allebei nat en koud waarschijnlijk.

Volgens Jan was ik deze nacht degene die had gesnurkt,
maar bewijs daarvan kon hij niet leveren en zelf had ik er niets van gehoord, dus dan telt het niet…

Met in totaal 24 mannen en vrouwen vertrokken we, in twee rotten van 12 en met een tussenruimte van ongeveer 100 meter, richting Hamelen. Ruud had de originele track omgekeerd zodat we ons weekend konden besluiten in een dalende lijn in plaats van een stijgende, alles voor het herstel. In rustig tempo, na ongeveer 25 km, bereikten we het fraaie plaatsje van de overbekende rattenvanger. Daar, op het terras van één van de mooiste huizen van Hamelen, genoten we van koffie met overheerlijke apfelstrüdel met slagroom en vanillesaus, alsof er een engeltje over je tong…..
Op zo’n locatie, onder de gegeven omstandigheden, zou je eeuwig willen blijven zitten ware het niet dat we toch echt terug moesten naar Lügde.
De terugweg voerde ons via o.a. Aerzen en een lang en licht oplopend fietspad richting Bad Pyrmont. Voor we daar arriveerden moest er echter nog de enige lekke band van het weekend vervangen worden en nog één laatse klim worden bedwongen, de Griesemer Strasse. Nog even de laatste restanten van kracht in de benen aanspreken om daarna dalend afscheid te nemen van het fietsende gedeelte van het buitenland weekend.
Weer in Lügde aangekomen fietste iedereen rechtstreeks naar het hotel, iedereen? Nee, 3 dappere zwemmers gingen richting de Brücke over de Emmer om daar een afsluitende duik te nemen in het koude water. Van die duik zou echter niet veel komen omdat het water er ter plaatse erg ondiep is met alleen maar keien op de bodem. Het bleef daarom bij een kwartiertje poedelen in het flink stromende en behoorlijk koude water. Voor het broodnodige bewijs zorgt een Duitse dame die ons, Jeannette M., Mark M. en ikzelf vastlegde voor de eeuwigheid. Een bijzondere ervaring, alleen mijn badeentje miste ik wel een beetje…
(overigens kan ik nu wel de woorden van Hennie beamen dat een koude douche, of duik in dit geval, goed is voor de spieren).

Daarmee is het meeste over dit weekend wel gezegd. Er volgde nog een lunch in het hotel waarna het inpakken en afscheid nemen was. Het was, net als elk jaar, een geweldig weekend met een fantastisch gezelschap in een onovertroffen gebied en wat mij betreft was dit zeker niet de laastste keer in het Weserbergland. Toch heb ik het idee dat ik nog iets vergeten ben te vermelden; Oh ja, tot twee maal toe werd de hele groep verrast op een tractatie. Op de vrijdag ter ere van de verjaardag Yuke M. en op de zondagochtend ter ere van het (bijna) 70-jarige bestaan van Cor W. die ons vooral uit dankbaarheid tracteerde. Voor beide mannen nogmaals ontzettend bedankt, fantastisch!

En dan ben je weer thuis en gaat alles weer zijn gangetje. Eerst maar eens de Heilige Anthonius aanroepen om mijn GPS terug te krijgen;
“Heilige Antonius, beste vrind, maak dat ik m’n dierbare fiets GPS-je terug vind”
Op maandagvond ontvang ik een mail van het hotel in Lügde dat mijn GPS-gerät is gevonden op de de hotelkamer en dat zij hem zullen opsturen.
Die Anhonius, je zou er gelovig van worden….

Note; In het zijmenu staan nog een korte video van het laatste klimmetje van het weekend en een link naar een fotoalbum.