Toen ik eind 2004 lid werd van toerclub Swolland dacht ik dat ik al wel redelijk kon fietsen. Ik had in m’n eentje weleens 100 km gefietst en dan wel een gemiddelde snelheid van 23 a 24 km per uur gehaald. Het 4x beklimmen van de Lemelerberg, 2x van beide kanten, vond ik ook al getuigen van een behoorlijke inhoud.
Bij de eerste testrit met een aantal Swolland mannen op een regenachtige woensdagavond bleek al gauw dat mijn fietsprestaties niet zo heel veel voorstelde. Die avond kon ik volgen en daar was alles mee gezegd, met de tong op de schoenen kwam ik s ‘avonds thuis. De eerste echte toertochten kwamen het voorjaar daarop. Het was tijdens de jaarlijkse Swolland Blauwvingertocht dat ik achter een man fietste die in extreme mate op zijn fiets op en neer zat te wippen omdat hij met een, voor mijn begrippen, erg hoge trapfrequente aan het fietsen was. Die man was Peter Buitenhuis.
Toen ik enkele weken later eens naast hem kwam te fietsen viel het mij op dat Peter niet veel praatte, om toch enige conversatie op gang te brengen vroeg ik of hij al lang lid was van Swolland, ik kreeg echter geen antwoord. Vreemde snuiter dacht ik nog.
Later hoorde ik dat Peter een beetje doof was en dat je, tijdens het fietsen, met een verhoogd volume moest praten om ’tot hem door te kunnen dringen’. Wat me ook opviel was dat Peter altijd in extreme mate op zijn hartslag fietste. Ik droeg (en draag) ook altijd een hartslagmeter maar vooral om te monitoren, zeker niet om mijn fietssnelheid aan te passen als de hartslag enigszins afweek van het normaal gangbare ritme.
In de loop der jaren, toen ik de leden van Swolland, en dus ook Peter, steeds beter begon te leren kennen kwam in gesprekken ook weleens het fietsmekka van toerfietsers ter sprake; de Mont Ventoux. Die kale berg in de Provence die elke rechtgeaarde toerfietser eens beklommen moet hebben.
Toen ik tijdens een zekere toertocht weer eens naast Peter fietste en het gesprek om de één of andere reden ook op de Mont Ventoux kwam, zag ik de ogen van Peter vanachter zijn fietsbril oplichten, ik bleek een bron aangeboord te hebben waaruit Peter vol overgave begon te putten.
Peter Buitenhuis, de man die altijd zo zat te wippen op zijn fiets, bleek de mythische berg bijna jaarlijks op te fietsen en de gehele vakantie van het gezin Buitenhuis stond vaak in het teken van het fietsen in de Provence en de beklimming van de Mont Ventoux.
Waar ik tot aan de dag van vandaag nooit verder ben gekomen dan het oprijden van de Ventoux in de auto, het 3x uitlezen van het boek ‘De Kale Berg en 2x kijken naar de film ‘Mont Ventoux’, daar bleek deze kranige zestiger een ware Ventoux-freak, die zijn hele fietsseizoen afstemde op de beklimming van de Ventoux, inclusief trainen met een hoge trapfrequentie en hartslagmeter.
De Mont Ventoux is niet voor niks een mythische berg. Ondanks dat er in Europa zwaardere beklimmingen zijn is de ruim 20 km lange beklimming naar het Obsevatoire een ware beproeving. Het verhaal van Tommy Simpson die op de flanken van de berg stierf tijdens een etappe van de Tour de France is genoegzaam bekend. De mystiek van de berg wordt vooral bepaald door het kale maanlandschap dat de laatste kilometers naar de top bepalen en een keer deze berg bedwingen moet elke toerfietser een ultiem gevoel van sportief lichamelijk genot geven, laat staan als je dat tientallen jaren achter elkaar presteert. Mijn bewondering voor Peter Buitenhuis nam per jaar en beklimming van de berg toe.

Vanochtend hoorde ik dat Peter Buitenhuis afgelopen week was bezweken aan de gevolgen van een al jaren woekerende ziekte. De man die al tientallen malen de strijd met de kale berg had gewonnen had zich in de strijd tegen die ziekte uiteindelijk gewonnen moeten geven. Ik hoorde dat hij de berg zo graag nog een keer had beklommen en na het zien van de film ‘Mont Ventoux’ was hij ook emotioneel geworden…en ik kon het mij zo goed voorstellen.
Ik ben er heilig van overtuigd dat Peter Buitenhuis nog steeds elk jaar de Mont Ventoux zal gaan beklimmen. We zullen ‘m niet kunnen zien maar ergens langs het stoffige maanlandschap waart een man die al wippend op z’n fiets naar boven klimt en dat vast voor eeuwig zal doen…
Rust en klim zacht monsieur Ventoux!