Het is grijs en koud deze zaterdagochtend. Als een klein jochie dat, geholpen door vader, zijn eerste meters op de fiets maakt, zo voorzichtig neem ik de bocht die mij vanaf de Oldeneelallee enkele meters lager naar het Weteringpad brengt. Begin december ging het precies op die plek mis toen ik in dezelfde bocht hard onderuitging door de gladheid, nu gaat het goed maar waakzaamheid blijft geboden met temperaturen rond het vriespunt.
Ik kom als eerste bij de Mac waar vanaf we zullen starten en bestel een ‘seniorenkoffie’. Ondanks mijn relatief nog jonge leeftijd, de meeste medefietsers zijn echte senioren en genieten al van de VUT, vind ik dat ik wel degelijk gebruik mag maken van de aantrekkelijke korting (50%) op de koffie. Het blijft wel vreemd dat de jonge medewerkster mij niet ontmaskert als zijnde veel te jong, vreemd en een beetje pijnlijk…
Na verloop van tijd druppelen nog meer mannen binnen en kunnen we op pad voor een ritje over verharde paden richting Nunspeet.
Afgelopen donderdag werd ons land geteisterd door een korte maar heftige westerstorm en een onverharde ATB tocht door het bos zou te gevaarlijk zijn vanwege alle omgewaaide- en verzwakte bomen. Daarom voor de gelegenheid een verharde variant voor ATB, cyclo of race-fiets.

Vanaf de Mac maken we eerst een omtrekkende beweging door Zwolle alvorens we aankomen bij de Hanze brug over de IJssel waar nog enkele mannen aansluiten. Op dat moment zijn we er echter ook al een kwijt geraakt, een zekere ex-postbode zag toch meer in een solo rondje Zwolle dan de 80 kilometer over de Veluwe.
Met z’n negenen trekken we via Hattem de Veluwe op. Op het licht stijgende fietspad tussen Molecaten en de Leemcule zien we al hoeveel rommel er op de paden ligt en hier en daar zijn dikke bomen als luciferhoutjes omgevallen. De keus om de bospaden te mijden blijkt een verstandige. Bij de Leemcule slaan we rechtsaf het fietspad op, maar al na een paar honderd meter vervolgen we onze weg op de rijbaan vanwege alle takken op het fietspad, alleen Hans K. blijft op het fietspad, met gevolgen…. Als Hans verderop alsnog het fietspad wil verruilen voor de rijbaan glijdt hij onderuit op de gladde, nog bevroren klinkers, die de overgang tussen het beton van het fietspad en het asfalt van de rijweg markeert. De schade valt mee maar met enkele blauwe plekken en een pijnlijke heup en elleboog moet Hans zijn weg vervolgen.
Via de Nieuwe Zuidweg fietsen we verder de Veluwe op en zien ook daar diverse ontwortelde bomen langs de kant van de weg. Verderop bij het Zandenbos zijn gedeelten van bos afgesloten en niet toegankelijk vanwege het gevaar voor vallende takken of bomen.
Inmiddels heb ik behoorlijk last van koude vingers en de ik kan dan ook niet wachten tot we aankomen bij Joris in Nunspeet waar we de koffie zullen gebruiken.
De warmte in het gezellige etablissement doet me goed al duurt het even voor de vingers weer een beetje op temperatuur zijn en in gedachten kijk ik al weer verlangend uit naar de hogere temperaturen in het voorjaar, niet in het minst door verhalen van Gerard N die net terug was van een maand recreëren in zuid Spanje….

Op de terugweg mijden we de bossen helemaal en langs de rand van de Veluwe via Doornspijk en ’t Harde fietsen we weer richting het noorden. De frisse wind hebben we nu in schuin achter en dat scheelt, niet alleen qua inspanning maar ook qua temperatuur.
Uiteindelijk kom ik weer thuis met ongeveer 85 kilometer op de teller, ongeveer omdat ik tussen de start bij McDonalds en Hattem mijn tellertje uit had staan. Ondanks het grijze en waterkoude weer ben ik toch blij dat ik de kilometers weer gemaakt heb.
Op het moment dat ik deze worden typ schijnt de zon buiten uitbundig en mijmer ik nog maar eens over warme zonnige voorjaarsdagen en korte koersbroeken, een paar maanden nog…….een paar maanden.