1 november 2014, de zon staat hoog aan de hemel en de temperatuur is inmiddels opgelopen tot een graad of 18. We staan met een mannetje of 11 aan de oostoever van de IJssel ter hoogte van Olst, de veerpont is inmiddels al weer op de weg terug naar de andere kant als Arnold van B. druk is met het verwisselen van zijn voorband.
Ik bekijk het met enig leedvermaak aan, want was ik vorige week immers zelf niet het onderwerp van spot en hoon toen ik, zittend op een terras in Harderwijk, opmerkte dat mijn voorband was leeggelopen tijdens de koffie met appelpunt?
Het beeld van twee mannen die aan het stoeien zijn met een voorwiel terwijl op de achtergrond de pont weer vertrekt is best wel komisch, daarom deze sfeervolle foto van het moment (liefhebbers van bewegende beelden verwijs ik naar het einde van deze blog, maar wel eerst verder lezen hè…).

Omdat ik ook de beroerdste niet ben dan ook nog maar een fotootje van het terras in Harderwijk een week eerder.

Koffie en reparatie, alles op één terras…

Maar liefst 11 fietsers dus, die zaterdagochtend ‘acte de presence’ gaven bij de oude IJsselbrug. Eerst leken het er nog veel meer te zijn maar er bleken ook nog enkele Swolland MTB-ers op dezelfde locatie te staan voor hun eigen tocht.
Ruud W. had, voor wat waarschijnlijk de laatste langere tocht van het jaar zou zijn, een rit van 130 km uitgezet richting Hoenderloo op de Hoge Veluwe en gezien de prachtige weersvoorspelling voor deze eerste dag in november was de animo dus prima.De groep zou ongetwijfeld nog groter zijn geweest als niet velen de racefiets al een week te vroeg in de winterstand hadden gezet.
11 fietsers dus die in een vrij rechte lijn via Wezep, ’t Harde, Kramp Nou en Nunspeet de Veluwe optrokken. Het was dat al veel bomen waren ontdaan van hun blad anders zouden we gedacht hebben dat we in juni aan het fietsen waren in plaats van november. Al dat blad op de fietspaden zorgde overigens  hier en daar wel voor wat angst bij sommige heren en dan vooral die met fietsen in het wat duurdere segment. Dit zorgde soms voor wat oponthoud in de bochtjes.
Vierhouten lieten we links liggen en langs de Elspeetse Heide trokken we verder richting Elspeet en Uddel. Bij deze laatste plaats zou we langzaam maar zeker de eerste hoogtemeters van de dag gaan scoren want de Aardhuisweg, die van Uddel naar de Amersfoortseweg leidt, loopt toch wel ietwat vervelend omhoog. De beloning voor de geleverde inspanning kwam gelukkig niet veel later toen we in Hoog Soeren aan de koffie konden.
Bij Café  Restaurant Hoog Soeren was, zoals altijd, de ontvangst gastvrij en de  appelpunt van goede kwaliteit, helaas is die gastvrijheid niet altijd vanzelfsprekend maar daarover later meer…
Tijdens deze koffiestop beek dat de verschillende GPS apparaten in de groep allemaal een verschillende hoogte aangaven, die van Hans K. kwam zelfs tot ruim boven de 100 meter. Ruud moest dan ook even uitleggen dat je zo’n apparaat wel moet callibreren voor je op pad gaat…

Gastvrije ontvangst bij Café Restaurant Hoog Soeren

Na een klein halfuurtje gingen we weer op pad. Het middelste gedeelte van de tocht beloofde het mooiste maar ook pittigste gedeelte te zijn. Na de afzink richting Assel, waar er gelijk al even flink aan getrokken werd, trokken we nog even lekker door richting Hoog Buurlo. Ik kon de kleppers in de groep redelijk bijhouden tot het viaduct over de A1 waar de benen volliepen en ik uiteindelijk moest afgeven.
Nadat we weer waren gehergroepeerd konden we verder over het prachtige fietspad tussen Kootwijk en het Ugchelse Bos, op en af met veel bochten en fraaie doorkijkjes richting de mooie natuur ter plaatse. Mooi om over heen te fietsen maar wel een aanslag op de beenspieren.
Bij Hoenderloo bereikten we het zuidelijkste puntje van de tocht en vanaf hier ging het weer huiswaarts met de wind lekker in de rug.
Via de oostkant van Apeldoorn en Teuge kwamen we op het fietspad langs het vliegveld Teuge en vanaf daar ging het in een lange rechte lijn richting Oene. met z’n allen in de rug van Jan S. en Hennie H.op weg naar de tweede rust bij Tapperij Bijsterbosch bij de veerpont bij Olst.
Toen we ter plaatse aankwamen bleek het erg druk op het verhoogde terras, vooral bij motormuizen is dit etablissement populair, maar we zouden vast nog wel een plekje kunnen vinden en zo geschiedde…
Nadat iedereen plaats had genomen was het wachten op de bediening en om dat wachten wat te verzachten werd alvast wat mondvoorraad aangesproken; een Snelle Jelle of een ander soort versnapering om de energie voorraad weer op peil te brengen, alleen Fred B. pakte het iets grondiger aan  en op zijn geheel eigen wijze werd een dubbele boterham met ouwe kaas naar binnengewerkt als ware het een poststuk dat in de brievenbus geschoven werd. Net op het moment dat deze ouwe gleuvenskoever weer een hap wilde nemen vond de inmiddels gearriveerde ober het tijd om in te grijpen en in klare taal werd ons te kennen gegeven dat het geen pas gaf om in een restaurant(?) eigen etenswaren te nuttigen…en wel op een manier die ons noopte om onmiddellijk het terras van deze toko te verlaten. Met zo weinig begrip voor de energie behoefte van een sportieve fietser scoor je als horeca ondernemer niet erg hoog op de lijst van gastvrijheid……mij zien ze daar in ieder geval nooit weer!! Van de weeromstuit kwam Toon O. ook nog eens te vallen op de gladde vlonders van het terras maar gelukkig bleef  de schade beperkt tot de nodige schrik.
Enigszins onthutst door de getoonde  ongastvrijheid besloten we maar gelijk in te schepen op de veerpont naar Olst en vervolgens linea recta naar Zwolle te fietsen. Eenmaal op de pont zag ik Arnold ontdaan kijken naar zijn voorbandje en vol ongeloof uitroepen dat hij een lekke voorband had. Een lekke band terwijl je stilstaat op het dek van een veerpont…..hoe krijg je het voor elkaar??
Over de reparatie van het bandje had ik het in het begin al gehad dus wij fietsen nu snel verder in dit verslag..
Nadat er ook nog iets gesleuteld was aan de Wilier van Henk M.(dat moet wel achterstallig onderhoud geweest zijn want dat zijn werkelijk fantastische fietsen die Wiliers…) konden we eindelijk verder.
Voor Hans K. duurde het allemaal sowieso te lang en gelijk vanaf de parallelweg bij Olst zette hij de sokken erin en hebben we hem niet weer gezien. Met z’n tienen fietsten wij de laatste 25 kilometer in een lekker strak tempo uit en kwamen we in zuid Zwolle weer binnen zodat ik bijna voor m’n voordeur weer afgezet werd na een hele mooie tocht. Ruud, voorrijders en mede fietsers bedankt!

Het wegseizoen zit er nu definitief op, de zompige bospaden lonken om weer ontdekt te worden met de ATB. Wat de racefiets betreft, die krijgt de komende winter een verrassende upgrade (…) maar daarover volgend jaar meer. De mountainbike is klaar voor de winter.
Tot slot nog de beloofde bewegende beelden van het oponthoud bij de veerpont in Olst.