Een week geleden werd de Sluitingsrit van onze toerclub afgelast vanwege de mindere weersomstandigheden. Voor mij persoonlijk geen probleem aangezien ik die zaterdag sowieso verstek had moeten laten gaan, maar voor de andere leden natuurlijke een teleurstelling.
Toch moeten we er ook niet weer te dramatisch over doen, dankzij de opwarming van onze planeet lijkt het er op dat de Sluitingsrit al in oktober op de agenda zetten eigenlijk veel te vroeg is. Immers tegenwoordig fietsen we, als het een beetje meezit in november nog in de korte broek over ’s Heerens wegen.
Neem nu afgelopen zaterdag. In het weekend dat de klok weer werd overgezet op de wintertijd waren de weersvooruitzichten dermate goed dat de SSOP, onze samen op pad groep, nog maar eens een 100+ rit op de racefiets hadden gepland. Ik besloot van de gelegenheid gebruik te maken om mijn niet al te imposante kilometertotaal van dit jaar nog een beetje op te pimpen en sloot aan bij de start locatie.
Ik was wel een beetje gespannen aangezien ik de woensdag er voor in mijn uppie een rondje Vierhouten had gedaan en behoorlijk afgepeigerd thuis was gekomen. Dat in combinatie met het toch behoorlijk onstuimige weer van deze dag zorgde dat mijn gemoed niet geheel ontspannen was.

Op weg naar de McDonalds bleek al snel hoe hard de wind deze dag zou gaan waaien, op de open gedeelten richting Zwolle noord had ik soms moeite om de fiets in een rechte lijn te houden. Hoge velgen zien er fraai uit maar bij harde (zij) wind is het wel extra werken.
Met z’n tienen vertrokken we dwars door Zwolle in de richting van de Rode brug over de IJssel waar nog een tweetal zou aansluiten en met 12 fietsten we richting de Veluwe. Onder aanvoering van Arnold (wegkapitein) en Yuké lag het tempo gelijk behoorlijk hoog en op het stijgende fietspad langs de Wezepsche heide vond ik het eigenlijk al wat te hard gaan, ik ben altijd al een slow starter geweest…
Gelukkig was Arnold, die inmiddels zijn koppositie al uit handen had gegeven, het met mij eens en als een ware wegkapitein riep hij de voorrijders tot de orde, waarna de rust even terugkeerde maar het tempo wel redelijk hoog bleef.
Ook op de Nieuwe Zuidweg werd lekker doorgefietst en vooral Jan S. trok hier even lekker door. Soms denk je dat deze kleine, maar fors besnorde, krachtpatser in een ketel toverdrank is gevallen (of een ketel Kwaremont zo u wilt).
Ondertussen genoten we met z’n allen van de prachtige herfstkleuren aan weerszijden van de weg. Fietsen in een decor van vallende bladeren en de betoverende herfsttinten zorgt voor extra energie en op de één of andere manier komen er dan geheime krachten los…

vooral Jan S. trok hier even lekker door. Soms denk je dat deze kleine, maar fors besnorde, krachtpatser in een ketel toverdrank is gevallen

Aan het einde van de Zuidweg waren we ineens met z’n veertienen omdat ook Frits M. en Wim van D. zich hadden aangesloten.
Met nog altijd een stevig tempo werd koers gezet richting Gortel. Op de gedeelten waar het bos werd onderbroken door heidevelden bleek telkens hoe hard de wind was en werd de groep steeds weer een beetje uit elkaar getrokken.
Arnold probeerde uit alle macht om de voorrijders te bewegen het tempo te laten zakken maar door de wind kon hij schreeuwen wat hij wilde…
Tussen Gortel en Elspeet fietsten we door fraaie eiken- en beuken bossen waar de wilde zwijnen zich zichtbaar tegoed hadden gedaan gezien de wroet sporen aan de randen van het fietspad.
Bij Elspeet werd even halt gehouden om de blazen te kunnen legen en van die gelegenheid maakte Arnold gebruik om nog maar eens aan te geven dat het SSOP tempo (28 km/h) aangehouden diende te worden, het leek echter of hij niet gehoord werd.
Van Elspeet ging het door naar Staveren en van daar, langs de Leuvenumse beek, richting Harderwijk. Op de fraaie maar smalle bospaden liep de snelheid opnieuw behoorlijk hoog op en Arnold trachtte, als was hij de speaker van het Britse parlement, de boel uit alle macht tot de orde te roepen. Het lukte hem ook hier maar niet.
Pas op de boulevard van Harderwijk kwam de meute tot rust en terwijl Arnold nog wat na-mopperde genoten wij van de koffie met appeltaart onder de heaters van het terras.

Ondertussen bulderde de wind over het water van het Wolderwijd en wij prezen ons gelukkig dat wij de stormachtige wind op de terugweg grotendeel in de rug zouden hebben aangezien we nu de natuurlijke beschutting van het bos moeten missen.

Na een klein halfuurtje verlieten we Harderwijk en op het grote (herfst)blad gingen we op weg naar Elburg.
Vanzelfsprekend liepen nu de snelheden nog verder op en op de rechte stukken werd makkelijk de 40 km/h gehaald. Toch ging het pas echt los nadat we Oosterwolde waren gepasseerd. In de laatste 20 kilometer werd het tempo trapsgewijs opgevoerd en bij de passage van het viaduct over de N50 gingen alle remmen los, werd er een heuse sprint getrokken en werd de groep definitief uit elkaar getrokken.
Met een max van 54.1 km/h en gierende hartkleppen wist ik de aansluiting met de voorsten ternauwernood te houden, terwijl achter mij Arnold zijn keel schor schreeuwde; ‘ORDER, ORDER’ , het was tevergeefs….

In meerdere groepjes passeerden we uiteindelijk de oude IJsselbrug en ging ieder zijns weegs.
Thuis gekomen had ik 120 km op de teller en bleek ik een gemiddelde gehaald te hebben van 29.0 km/h op mijn Garmin, iets wat mij nog niet zo heel vaak is gelukt.
Ondanks dat het bij Swolland officieel niet afgesloten is, zal het wegseizoen binnenkort ongetwijfeld een keer ten einde komen. Maar gezien de ongebreidelde energie die er nog in de fietslijven zit lijkt het erop dat het ook nog wel even mag voortduren…

Met een max van 54.1 km/h en gierende hartkleppen wist ik de aansluiting met de voorsten ternauwernood te houden, terwijl achter mij Arnold zijn keel schor schreeuwde; ‘ORDER, ORDER’
het was tevergeefs...