We doen het heel veel en vaak in ons leven, iets openen. Ontelbare keren openen we deuren, boeken, gordijnen, onze ogen, tentoonstellingen, lades, ons hart en seizoenen; het schaatsseizoen, het aspergeseizoen, het theater seizoen en, om het fietsgerelateerd te houden, het wegseizoen…
Zo ook bij Toerclub Swolland waar op zaterdag 2 maart de traditionele Openingsrit van het wegseizoen werd verreden. Door de lenteachtige omstandigheden de laatste weken waren er al de nodige ritten op de racefiets afgewerkt maar het wegseizoen is pas officieel op weg als de Openingsrit is verreden.

De laatste jaren is de opkomst tijdens de seizoensopener immer goed bezocht, dankzij het goede weer tijdens de vorige edities gingen we vaak met behoorlijk grote pelotons op pad en ondanks dat het dit weekend iets minder lenteachtig zou zijn dan de dagen ervoor was de hoop gerechtvaardigd dat er opnieuw een grote opkomst zou zijn.
Toerleider Toon O. had voor meerdere disciplines en snelheden een route gemaakt en de keuze voor welke variant begon dan ook al bij het laden van de tracks in de GPS, om te veel keuzestress te vermijden besloot ik ze er gewoon alle vijf in te zetten (een slimme ‘meid’ is op haar toekomst voorbereid immers). De volgende ochtend, voor de start, zou ik de uiteindelijke keuze pas maken.
Zaterdagochtend vroeg was het zwaar bewolkt en niet veel warmer dan een graadje of twee toen ik richting de startlocatie fietste. De kledingkeus die ik had gemaakt was net aan voldoende maar wel had ik spijt dat ik niet mijn winter handschoenen had meegenomen want koude vingers blijft een terugkerend euvel bij temperaturen onder de 5 graden. Nu moest ik het doen met de dunne vinger handschoentjes en dat was vooralsnog net te fris.
Bij Diff Centre aan de Middelweg hadden zich al een aantal deelnemers verzameld toen ik arriveerde, uiteindelijk zouden een kleine 30 liefhebbers vanaf de startlocatie vertrekken na de uitleg door Toon.
Bij de rode Hanzebrug over de IJssel, net buiten Zwolle, stond nog een behoorlijke groep clubleden te wachten om aan te sluiten en op deze plek werd uiteindelijk besloten om in 3 groepen verder te gaan, een snelle en twee langzamere groepen.
Ikzelf besloot bij één van de laatste groepen aan te sluiten om, na de pauze, te kijken of er vandaag meer in zou zitten. Ik wilde sowieso even kijken hoe de zit op de fiets was nadat ik een dag eerder mijn originele VCLS zadelpen opnieuw had gemonteerd. Deze had ik ruim driekwart jaar geleden ingeruild voor een vaste pen i.v.m. aanhoudend gekraak onder mijn kont. Met die vaste zadelpen kon ik echter de juiste zit niet meer vinden (iets met setback of zo iets) en daarom besloot ik de oude pen nog maar eens een goede schoonmaakbeurt en een laag carbonpasta te geven en opnieuw te monteren. In eerste instantie bleek de kraak niet te zijn verdwenen maar een dun velletje kaaspapier bleek uiteindelijk het ei van Columbus; gewikkeld om de zadelpen zorgt het blijkbaar voor net voldoende opvulling in de zadelbuis waardoor het kraken, in ieder geval voorlopig, verdwenen lijkt. Op weg naar de start was de kraak in ieder geval niet te horen geweest, dus dat bood alvast hoop.

Terwijl de snelle groep in de verte over de IJsselbrug Gelderland in trok werd de vrij omvangrijke 2e groep verdeeld in 2 secties; een grotere en een kleinere groep met ongeveer 500 meter afstand er tussen.
Zo waren we nu allemaal onderweg naar de pauze plaats Vierhouten. De snelle groep deed dat via o.a. ’t Harde en een extra lusje over Elspeet, de minder snellen via de meer traditionele route over de brede betonpaden op de Veluwe. Zoals verwacht ging het niet super hard in onze groep en dat kwam de temperatuur van mijn body niet helemaal ten goede. De temperatuur in de bossen bleef langer dan gewenst schommelen rond een graad of 2-3 en pas toen de lucht wat lichter werd en er zelfs een voorzichtig zonnetje tevoorschijn kwam begon ik langzaam te ontdooien.
Evenzogoed was ik blij toen we na een kilometer of 40 aankwamen bij de koffiestop in Vierhouten. Dit keer niet bij De Vosseberg maar bij Hotel Restaurant De Foreesten.
Nadat ook de snelle groep en de handbikers waren gearriveerd leek het alsof het gehele pand was bezet door de blauw-wit-rode brigade van Swolland. Een ruwe telling leerde dat ruim 40 liefhebbers deze ochtend waren gestart, een mooi aantal!
In de snelle groep was wat gemopper over tracks die over zandpaden liepen, terwijl we toch echt met z’n allen op de racefiets zaten. Er was zelfs bewijsmateriaal verzameld om het gemopper kracht bij te zetten (de schrijver dezes heeft beslag weten te leggen op dit bewijsmateriaal welke hieronder zal worden getoond). De toerleider kon de humor er wel van inzien…

Onder het genot van lekkere hete koffie en de onvermijdelijke appeltaart werden eventuele misverstanden over de route bijgepraat terwijl de dames van de bediening zich een slag in de rondte bedienden. Gelukkig voor hen bleven wij maar een halfuurtje waarna de rust definitief terugkeerde.
Na de pauze werden de groepen opnieuw gevormd en er werd wat heen en weer gewisseld. Er gingen mensen van de snelle naar de langzame groep en andersom. Ikzelf besloot op het laatste moment ook maar te kiezen voor de snellere groep om de beenspieren ook nog even aan het werk te zetten.
Al snel na de herstart bleek de track opnieuw een onverhard pad in te gaan, maar deze was gelukkig prima te fietsen en leverde ons wel een mooi stukje natuur op, daarna kwamen we uit bij de Zandenplas en vandaar trokken we verder richting de randmeren en, met rugwind, naar Elburg. Eenmaal Elburg door en aangekomen op de dijk richting Kampen konden we even los. Onder aanvoering van Yuke M. en Jan S. en de wind in de rug liepen de snelheden op tot boven de 35 km/h. Van enige kou had ik nu zeker geen last meer…

Onder aanvoering van Yuke M. en Jan S. en met de wind in de rug liepen de snelheden op tot soms boven de 35 km/h. Van enige kou had ik nu zeker geen last meer…

Bij Kampen volgde nog even de ‘klim’ op de Molenbrug waarna we via Wilsum en ’s Heerenbroek, met nu de wind schuin tegen, terug fietsten richting Zwolle. Bij de sluis in Spoolde viel de groep in gedeelten uit elkaar en elke groepje verdween in een andere windrichting.
Thuis gekomen bleek dat ik ruim 107 km op de teller had staan met een gemiddelde van 27.0 km/h welke vooral te danken was aan het tweede gedeelte.
Uiteindelijk werd het een meer dan geslaagde Openingsrit met een grote opkomst en ondanks dat er hier en daar een klein ongemakje viel te bespeuren in de route was uiteindelijk iedereen meer dan tevreden. Ik ook, sterker nog… ik heb er een flesje wijn op geopend!