Het is 16 februari 2020, ik kijk naar buiten. ik zie blad voorbij waaien en regendruppels op het raam. De temperatuurmeter geeft 15.8 graden aan.
Dennis komt langs waaien, Dennis zegt u? Ja Dennis. Sinds dit jaar krijgen stormen in Europa een naam en, hoewel minder krachtig dan Ciara, vandaag was storm Dennis aan de beurt.
Zoals gezegd, in ons deel van het land valt het allemaal reuze mee met deze storm, wat wel onrust baart zijn de absurd hoge temperaturen halverwege februari…

Afgelopen vrijdag stond ik ’s morgens rond 10 voor half 10 bij de rode IJsselbrug in Zwolle voor de start van een ritje naar Harderwijk met de club. Samen met nog 7 heren waren we uitgeweken naar de vrijdag i.v.m. de weersvoorspelling voor zaterdag, die overigens behoorlijk meeviel.
Het betekende wel dat ik nog wat moest regelen bij de baas om er bij te kunnen zijn.
Het zou mijn 3e ritje op de racefiets zijn na zo’n 2 en een halve maand op de mountainbike. Met de eerste twee kwam ik gelijk boven de 100 km per rit uit, en dat in februari. Het begint er steeds meer op te lijken dat het wielerseizoen geen begin of eind meer kent, ondanks alle klimaatontkenners toch ook wel een dingetje.
Maar goed, een ritje naar Harderwijk dus en dat is eigenlijk wel bekende kost want Harderwijk is zo’n plek waar we vaak naar toe fietsen als de wind wat harder waait en uit het westen tot zuidwesten komt. Door de bossen van de Veluwe heen en langs het Veluwemeer terug.

Een kelner, uitgedost met een stevige oorring als was hij ooit als piraat in Harderwijk aangeland, nam de bestelling op.

Na het vertrek, waarbij Leen B. letterlijk en figuurlijk ‘in het startschot viel’ en wij even moesten inhouden om hem bij te laten komen, fietsten we via Hattem en landgoed Molecaten richting de mooie betonpaden op de Veluwe. De vorige storm, Ciara dus, had haar sporen hier wel achtergelaten want onder onze banden vlogen de vele takken en twijgen alle kanten op. Eenmaal werd ik bijna geraakt door een behoorlijk exemplaar welke werd afgevuurd door de achterband van Leen.
Achter onze voorrijders (Jan en Ruud) ging het zonder problemen richting Nunspeet, waar Harry T. zich afsplitste en op eigen houtje weer terug reed naar Zwolle. Wij fietsen verder via Stakenberg in westelijke richting naar het Beekhuizerzand, een 200 hectare groot stuifzandgebied ten oosten van Harderwijk. Het Beekhuizerzand is samen met het Kootwijkerzand de grootse nog aanwezige zandverstuiving in Europa en kent een bijzondere Flora en Fauna. Daar zagen wij, behalve de karakteristieke vliegdennen, niet zo heel van omdat wij na een bijna traditioneel fotomoment snel langs het opgestoven zand heen fietsen. Op één plek moesten we echter ouderwets klunen vanwege te veel zand op het fietspad…
Vanaf hier was het niet zover meer naar de boulevard van Harderwijk, waar de koffie op ons wachtte.

Bij café restaurant De Admiraal namen we plaats aan een tafel die genoeg plaats bood aan ons allen. Een kelner, uitgedost met een stevige oorring als was hij ooit als piraat in Harderwijk aangeland, nam de bestelling op. Hij nam gelijk de gelegenheid te baat om te klagen over de KPN (omdat Ruud een opmerking maakte over gebrek aan bereik met zijn mobiel). De man vertelde dat hij ooit 60 euro extra moest betalen omdat hij tijdens een vakantie volgens zijn mobiel ergens anders was dan op Rhodos.
De kopjes koffie die de man serveerde waren, wat mij betreft, nogal aan de kleine kant. In twee slokken was het kopje leeg… gelukkig smaakte de appeltaart prima en dat maakte veel goed!

Tijdens de rest van de terugweg hebben we het Harderbos maar, letterlijk, links laten liggen en gingen rechttoe, rechtaan richting Elburg. Dat kwam Gerhard goed uit want zonder bril is elke bocht er één te veel.

Na de koffie zouden we de wind hoofdzakelijk in de rug hebben. Na vertrek van de boulevard mochten we eerst even een stukje klimmen op de Knardijk, de scheiding tussen het Wolderwijd en het Veluwemeer. Toch een klimmetje van 3% over ongeveer 850 meter.
Na de afdaling ging het rechtsaf het nieuwe land in en vervolgens het Harderbos. Daar bleef Gerhard H. wat achter omdat hij wat moeite had met het in klikken in zijn pedaal. Op volle snelheid zette hij de achtervolging in, met een ongelukkig gevolg. In een bocht op het door mos en nattigheid gladde fietspad ging hij onderuit.
Nu is een val als je twintig bent weer anders dan als je al wat ouder bent en wie Gerhard kent weet dat hij de status van senior al lang geleden bereikt heeft. Leeftijd verklappen doen we hier natuurlijk niet, maar geloof mij Gerhard is een echte senior. Overigens neemt dit niet weg dat Gerhard ondanks zijn gevorderde leeftijd nog prima meekomt tijdens onze toertochten. Met respect, en soms ook verbazing en enige jaloezie zie ik hem mee stoempen tegen de wind in, buffelen op elke klim in het parcours en gewoon elke tocht fluitend uitrijden.
Toch schrik je wat extra als een senior als Gerhard komt te vallen, want hoe ouder, hoe kwetsbaarder. Gelukkig viel het allemaal nog behoorlijk mee. Buiten wat imago schade en een kapotte bril en fietsbroek bleek Gerhard redelijk ongeschonden uit de val gekomen, een kleine schaafwond op zijn aangezicht daargelaten. Hieruit blijkt eens te meer de conditionele gesteldheid van de man…

Tijdens de rest van de terugweg hebben we het Harderbos maar, letterlijk, links laten liggen en gingen rechttoe, rechtaan richting Elburg en door naar Zwolle. Dat kwam Gerhard goed uit want zonder bril is elke bocht er één te veel. Vanzelfsprekend hebben we Gerhard de rest van de tocht bij elke bocht wel zoveel mogelijk begeleid zodat hij zonder verdere ongelukken weer in Zwolle kwam. Daar reed hij gelijk door naar de opticien om zijn kapotte bril te laten repareren en zo toch nog een beetje toonbaar bij moeder de vrouw te komen…
Met ruim 115 km op de teller kwam ikzelf uiteindelijk weer thuis. 115 km op de racefiets in februari, het blijft toch wel apart en ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voor we in de wintermaanden in de korte broek richting Harderwijk fietsen…

De overgang van MTB naar racefiets valt nog een beetje tegen, na een kilometer of 60 begin ik last te krijgen van nek en schouders. Nu maar hopen dat dat weer snel went.
Over een kleine twee weken vliegen we met een klein groepje enthousiastelingen naar zuid oost Portugal voor een weekje fietsen. Hopelijk is het weer ons daarbij gunstig gezind. Ik pak de korte broek in ieder geval in…