Dit stukje gaat over revalideren. Tot voor kort een woord wat ik alleen associeerde met oude of gehandicapte medemensen. Inmiddels, na de medische ingreep van eind oktober, behoor ik zelf tot de revalidanten in een poging om lijf en leden weer op het niveau terug te brengen van voor 24 oktober 2015. Of liefst op een nog hoger niveau.
Toen ik tussen beide dotterbehandelingen in het ziekenhuisbed lag, nog maar een week na m’n laatste fietstocht van boven de 100 km, voelde ik me nog een hele vent. Tegen iedereen die het maar horen wilde riep ik dat ik zo weer weg zou fietsen als ik de kans kreeg en op dat moment voelde dat ook zo. Inmiddels zijn we bijna 7 weken verder en moet ik mijn uitspraken van toen ietwat nuanceren. Er is namelijk een groot verschil tussen 1 week niet fietsen of 7 weken nauwelijks fietsen. Maar daarover later meer.

Revalideren in het ziekenhuis
Tijdens mijn opname in het ziekenhuis, toen bleek dat er nogal wat gewroet was in mijn arme vaatstelsel, kreeg ik al snel een papier in mijn handen gedrukt waarin de mogelijkheid van revalidatie werd uitgelegd. Eigenlijk heb ik geen moment getwijfeld of ik dat zou doen, mijn belangrijkste doel was en is om zo snel mogelijk weer normaal te kunnen functioneren en vooral ook te kunnen fietsen. De goede ervaringen van clubgenoot Harry T. gaf me, voor wat dat betreft, nog een extra boost en dus gaf ik mij op voor de speciale hartrevalidatie bij de Isala kliniek.
Op 24 november jl. begon deze 8 weken durende revalidatie met een informatie bijeenkomst voor de ‘rode’ groep waartoe ik behoorde. De kleur zegt verder niets maar is puur ter herkenning voor de therapeuten. Tijdens de bijeenkomst maakte ik kennis met de lotgenoten die mij tijdens deze periode zouden vergezellen. Allen met hun eigen verhaal. Laat ik ze even voorstellen; Bert uit Meppel, gepensioneerd, die tijdens het joggen problemen kreeg en werd verblijd met een stent. Gerrit uit Heerde, voelde pijn op de borst terwijl hij bzig was de tuin winterklaar te maken, ook hij kreeg een stent geplaatst. Stefan uit Zwolle, de jongste van het stel, werd in de nacht verrast door stekende pijn op de borst en ook hij werd gedotterd en voorzien van een stent. De andere twee deelnemers aan de bijeenkomst zouden in het vervolg van de revalidatie afhaken, dus die laat ik even buiten beschouwing.
Qua aantal stents heb ik er dus in m’n eentje al meer (4) dan mijn drie lotgenoten bij elkaar, ik zal ze krijgen…

Op de volgende woensdag mocht ik, als eerste, de start fietsproef doen. Met een max. van 240 watt en 116% ten opzichte van vergelijkbare gezonde mannen viel dat meteen al reuze mee. Mijn lotgenoten zouden de test allen later nog moeten doen maar de verwachting was dat ik hier de beste score zou laten zien, wat uiteindelijk ook klopte, ik zei toch al… ‘ik zal ze krijgen’
De eerste twee weken bestonden verder uit diverse thema gesprekken met als onderwerpen; hartziekte: oorzaak en behandeling, leefstijl en gezonde voeding, bewegen en impact hartziekte, daarna mochten we allemaal een vragenformulier invullen en konden we de volgende 6 weken gaan sporten.

“Qua aantal stents heb ik er dus in m’n eentje al meer (4) dan mijn drie lotgenoten bij elkaar, 
ik zal ze krijgen…”

In het kleine kleedkamertje staan een 10 tal mannen op gevorderde leeftijd zich klaar te maken voor de eerste echte revalidatie training van de in totaal 10 sessies. Verlopen T-shirts en te kleine of juist te grote sportbroekjes vormen het tijdelijke modebeeld. Terwijl de groene groep begint in de fietszaal mogen wij, de rode groep, eerst naar de beweeg zaal. Daar ontmoeten we onze fysiotherapeut en mogen we beginnen met het rondwandelen in de zaal, Bert begint vooraan maar zodra het ’tempo’ wordt opgevoerd laat hij de andere drie vriendelijk doch vastberaden voorgaan. Vervolgens mogen we met een bal spelen, altijd leuk natuurlijk. Eigenlijk is het alsof we weer terug zijn in de gymzaal op school en als een stel basisschool leerlingen stuiteren we ons een weg door de zaal waarbij we tussendoor ook nog mogen proberen om de bal door een korf te gooien, niet mijn sterkste punt.

Na een halfuurtje wordt er gewisseld en mogen wij naar de fietszaal om een halfuurtje te gaan fietsen op de hometrainers. We worden uitgerust met hartslagmeters en mogen eerst even rustig infietsen. Aan de hand van schema’s die zijn bepaald na de eerste fietstest moet iedereen zijn fiets instellen op een bepaalde wattage (weerstand). Omdat ik tijdens de fietstest het hoogst had gescoord moest ik nu beginnen met 10 watt meer dan mijn kompanen, lucky them.
Zo fietsen we een paar minuten in, wordt de weerstand opgevoerd, mogen we tussendoor even bijkomen en gaan we weer verder tot de tijd om is. Ondertussen wordt de hartslag en of bloeddruk bijgehouden en wordt er tussendoor door de therapeuten veel gepraat met de ‘atleten’.
Na elke sessie van een paar minuten moeten we ons persoonlijke gevoel van zwaarte aangeven op een schaal van 6 tot 20 oftewel van zeer licht tot heel erg zwaar. We komen allemaal niet verder dan 10 of 11.
Voor we er erg in hebben is het uur vol en mogen we ons weer douchen en omkleden. Ondanks dat de inspanning nog niet heel extreem is voel ik toch iets van moeheid in het lijf en daarmee fiets ik na die tijd weer naar huis.

Inmiddels zijn we voor de tweede keer geweest waarbij ook enkele krachttrainingen de revue zijn gepasseerd en de fietsweerstand weer wat is opgebouwd. Nog 8 sessies hebben we te gaan en ik ben blij dat ik mij voor deze revalidatie heb ingeschreven want ondanks dat het (nog) allemaal niet op maximaal vermogen wordt uitgevoerd, is het erg nuttig om onder begeleiding weer naar een bepaald niveau toe te werken. Buiten de lichamelijke vorderingen die er met de revalidatie geboekt worden is het gewoon ook heel gezellig om met een aantal lotgenoten deze, toch ingrijpende, periode in je leven te kunnen doorstaan.

Tochtje op de Santos
Als ik dit schrijf ben ik net terug van een kort fietstochtje op mijn Santos fiets (de fiets waarmee ik in 2013 naar Rome ben gefietst). Na een boodschap in het winkelcentrum besloot ik even door te fietsen om via Windesheim en Herxen weer huiswaarts te gaan.
Al met al zal het tussen de 15 en 20 km geweest zijn, een afstand waar ik 7 weken geleden om lachte. Vanmiddag bleek dat 7 weken niet fietsen of sporten toch meer met je lichaam en conditie doet dan ik had verwacht. Ondanks dat er niet heel veel wind stond moest ik toch al aardig bijtrappen om een beetje tempo te houden en ook mijn kont begon na een kilometer of 10 al wat tegen te sputteren (niet te letterlijk nemen). Aan de andere kant bleek dat ik lucht genoeg had en geen problemen kreeg met de aandrijving van mijn lichaam. Voor mezelf heb ik een klein doelletje gesteld, een ijkpunt om het maar een naam te geven. Elk jaar, op de dag na kerst, organiseert onze fietsclub de traditionele Calorieëntocht richting Vierhouten.
IJs en weder dienende wil ik dan met de club meefietsen om te kijken hoe het lijf hier op reageert. Je moet ergens beginnen nietwaar en bovenal mis ik dat wekelijkse ritje en de gezelligheid natuurlijk enorm.

(Wordt vervolgt)