Het was precies 126 dagen geleden dat ik voor de laatste keer mijn fietsschoenen uitklikte uit de pedalen van mijn Wilier. Die 24e oktober vorig jaar zal ik niet licht vergeten, maar dat terzijde.
Sinds die zaterdag fietste ik nog de Calorieëntocht en een rondje naar Junne, allebei op de ATB, maar dat was het ook wel. Medische problemen, slecht weer, geen zin…. Het was niet mijn winter.
Het was daarom dat ik gisterochtend nogal twijfelde of ik wel mee zou fietsen met de club, voor een rondje Holterberg. Gezien mijn conditie zou dat vast niet vanzelf gaan en dankzij de medicijnen die ik nu dagelijks mag slikken boezemde de ochtendkou ook al veel angst in (vanwege de extreme koude vingers en tenen). Toch besloot ik om te gaan, je moet weer eens beginnen nietwaar?

Door het plotselinge sluiten van De Vrolijkheid moest de club in allerijl op zoek naar een nieuw startlocatie en bij direct gebrek aan geschikte plekken aan de rand van de stad viel de keus, voorlopig, op Fitplaza, aan de rand van de AA-Landen en Holtenbroek. Voor leden uit Zwolle zuid, waar ik er een van ben, betekend dat nog meer kilometers op weg naar de start. Naar De Vrolijkheid kwam ik op 6.2 km, nu was het 7.5. Het betekende dat al voor dat er ook maar één kilometer van het Rondje Holterberg was gefietst, mijn vingers en tenen in ijsklompjes waren veranderd.
Het restaurant van de sportschool, dat om 09.00 uur open behoorde te zijn, was nog dicht. Gelukkig konden we toch een warme kop scoren dankzij een lieftallige dame van Fitplaza die ons ook, zonder pasje, een plek gunde aan de leestafel van sportzaal.
Druppelsgewijs kwamen de heren binnen en uiteindelijk zouden we met z’n zevenen vertrekken richting de Sallandse Heuvelrug.

Dat Fitplaza niet de gelukkigste startplaats is blijkt gelijk als we op pad gaan. Om buiten de stadsgrenzen te komen moeten we dwars door de Aa-Landen en dan is het nog best een eind naar de rand van de stad.
Vanaf de eerste meters nemen Hennie H. en onze oud-voorzitter Gerard N. de kop, om deze gedurende de dag niet meer af te staan. Ik moet daar heel eerlijk bij zeggen dat daar ook niet veel animo voor was…
Via Herfte, Wijthmen, de Oude Twentseweg en Luttenberg fietsen we zonder problemen richting Haarle. Onderweg pikken we ook Henk M. nog op, zodat we met een even aantal verder gaan.
Bij Haarle pakken we het fietspad tegen de Holterberg op. Kon ik tot Haarle moeiteloos mee fietsen, nu moest ik toch toezien hoe de meesten bij me weg fietsten. 3 maanden weinig fietsen in combinatie met het gebruik van bètablokkers zorgden voor dit verwachtte resultaat. In mijn eigen ritme fietste ik mij een weg naar boven en naar de pauze aan het eind van de ‘Toeristenweg’.
Bij ’t Losse Hoes is het als altijd goed toeven en de appeltaart, geserveerd op een soepbord met stukken fruit, in combinatie met de warme koffie doet weer wonderen. Energie vloeit langzaam weer terug in de benen en geeft weer wat moed voor de terugweg.

‘In mijn eigen ritme fietste ik mij een weg naar boven en naar de pauze aan het einde van de ‘Toeristenweg’.

Die terugweg vangen we aan met het afdalen van de beruchte Motieweg. Ik moet zeggen dat ie naar beneden een stuk makkelijker loopt…
Met de koude NO-wind wisselend achter, opzij en tegen fietsten we via Nieuw Heeten, Raalte en Elshof terug naar Zwolle. Voor mij is de energie van de appeltaart al weer snel verbrand en op de stukken dat de wind van opzij komt had ik het behoorlijk lastig. Gelukkig wist ik Jan S. zover te krijgen om als windschermpje dienst te doen.
Niet ver van landgoed Den Alerdick werden we nog even opgeschrikt door een lekke band van ‘good-old’ Toon O., wat toch even voor wat rust in de beentjes zorgde en de mogelijkheid om nog even een foto te schieten.
Het speet mij eerlijk gezegd helemaal niet dat de route zo gemaakt was dat deze eindigde aan de zuidzijde van onze mooie stad en ik, samen met Henk M, bij de Sekdoornplas kon afbuigen naar huis. Daar aangekomen voelde ik pijn in de benen maar wel een pijn in de benen die ik al een tijdje gemist had.

Het zal ongetwijfeld nog wel even duren voor ik weer terug ben op mijn oude niveau, maar gewoon opstappen en trappen moet er uiteindelijk voor zorgen dat het weer goed komt. Deze 90 koude kilometer waren in ieder geval weer een begin.