Gebogen op mijn hurken zat ik de pootjes van de caravan in te draaien, terwijl ik met één oog het krappe weggetje met scherpe bocht, waar ik de auto en caravan doorheen moest manoeuvreren, nog eens goed bekijk. Aangezien er geen ophoping van gestrande auto met caravans te zien was ging ik er maar van uit dat het moest gaan lukken.
Deze zaterdag was de dag van vertrek richting een camping in de Allgaü niet ver van de Bodensee. Opnieuw was het mooi weer en eigenlijk had ik wel weer zin in nieuwe omgeving.
De autoreis van ruim 300 kilometer moest ik ditmaal alleen doen aangezien Jeannette op de fiets in dezelfde richting onderweg was. Haar doel was een camping direct aan de Bodensee.

Om 08.15 stond ik met auto en caravan buiten de poort van de camping en kon ik op weg naar Duitsland.
Omdat het nog steeds vakantieperiode in Duitsland was, was het behoorlijk druk op de wegen. In het centrum van Freiburg, waar ik dwars doorheen mocht met mijn combinatie, stond ik een halfuurtje vast en ook langs de oevers van de Bodensee was het erg druk. Toch kwam ik nog redelijk op tijd aan bij camping Alpenblick in Lindenberg im Allgaü.
Het weggetje naar de camping toe was wel erg smal en steil, maar ook hier kwam ik gelukkig weer ter plaatse. Nadat de caravan op z’n plek stond dronk ik een welverdiend biertje op het kleine maar gezellig terras met uitzicht op het omliggende berglandschap.

Weerzien in Lindau

Die zondagochtend was ik lekker op tijd wakker en genoot van mijn broodje dat ik een halfuurtje eerder af kon halen uit de oude telefooncel bij de receptie. De camping deed haar naam meer dan eer aan want het zicht op de Alpen in de verte was prachtig…
Later die ochtend reed ik vol verwachting richting Lindau aan de Bodensee waar Jeannette de vorige dag was aangeland met haar fiets en bepakking. Deze dag zouden we samen doorbrengen en zou ik wat van de overtollige bagage van Jeannette meenemen.
Aan de oevers van het meer dronken en aten we wat, het was er gezellig druk en in de lucht hield een Zeppelin ons nauwlettend in de gaten…
Weer bij Jeannette’s tent gekomen werden alle ‘overbodige’ spullen uit haar tassen op het veld gesorteerd en in één aparte tas gestopt voor mij om mee te nemen naar de caravan. Het scheelde Jeannette zo’n 5 kilo aan bagage op de fiets en dat voel je bij elk klimmetje.
Later reden we nog een stukje het achterland in met de auto en genoten aan een bosrand van een broodje en het uitzicht en ‘dineerden’ aan het eind van de dag bij zo maar een Gasthuis met Biergarten.
Het eten viel wat tegen maar dat mocht de pret niet drukken. Weer bij de camping in Lindau namen we weer afscheid van elkaar, over 4 dagen zouden we elkaar weer treffen in Mittenwald in Beieren.

Tot die tijd fietste Jeannette dus een stuk lichter die kant op terwijl ik mij nog een volle dag ‘moest’ vermaken in Lindenberg. In de planning lag het bezoeken van een waterval in de buurt maar de ontdekking van opnieuw een lekkende voorrem op de racefiets zorgde voor een planningswijziging.
Gelukkig voor mij was er in Lindenberg een Cube-store waar ik opnieuw naar het euvel liet kijken. Dat gaf mij de gelegenheid het plaatsje dan ook maar even beter te verkennen. Een verkenning die overigens al snel eindigde op het terras van een plaatselijke horeca onderneming waar ik van een lunch (brot mit knockwürst und ein bier) genoot in de schaduw…

Gelukkig kon ik vrij snel na de middag de fiets weer ophalen en kon ik later alsnog naar de waterval al viel die letterlijk een beetje in het water, want niet heel bijzonder.
Die avond maakte ik de caravan weer reis klaar zodat ik de volgende ochtend tijdig kon vertrekken richting Beieren, waar wij zoals gezegd de laatste dagen van de vakantie zouden doorbrengen en nog een aantal leuke uitstapjes in de planning hadden.

In die Bayern hinein…

Na een rit van 150 kilometer reed ik vermoeid de voorplaats van camping Isarhorn in Mittenwald op. Na een reis van ca. 2 en een half uur die mij gedeeltelijk door Oostenrijk voerde was ik blij dat ik ter plaatse was. De rit met de caravan over soms drukke smalle wegen kostte meer energie dan ik verwacht had.
Op de druk bezette camping aan de Isar kon ik mij via een machine aanmelden en op zoek naar een leuk plekje ergens tussen de bomen. Door de vakantiedrukte waren de allermooiste plekken al vergeven natuurlijk, maar toch lukte het mij om een redelijk mooi plekje te vinden. Na het plaatsen van de caravan verkende ik de camping verder en besloot de dag met een eenvoudige maaltijd bij het restaurantje. De volgende dag maar eens verder op verkenning in de buurt…

Buckelwiesen wandeling

De volgende ochtend stond ik weer op met een zonnetje aan de hemel en besloot ik, na eerst een paar boodschappen te hebben gedaan in een supermarkt 2 kilometer verderop, een wandeling te maken. Later deze dag zou ook Jeannette arriveren en haar fietstocht hier beëindigen.
Voorzien van koffie en brood in de rugtas liep ik de camping af in richting van de rivier de Isar. Het plan was om zoveel mogelijk langs de oever van de rivier richting het plaatsje Krün te lopen en via een andere route terug.
Terwijl er langzaam steeds meer bewolking kwam en het zelfs zo nu en dan een beetje sputterde genoot ik van de omringende natuur, de rivier en de blik op het omliggende Karwendel gebergte. Nadat ik het plaatsje Krün was gepasseerd rustte ik even uit op een bankje. Vervolgens liep ik door een bijzonder landschap terug richting de camping. Het bijzondere aan het landschap van de Buckelwiesen is dat het, zoals de naam ook al zegt, op een Buckelpiste in een skigebied lijkt. Ik had het nog nooit eerder gezien en stond meerder keren stil op het in me op te nemen en me af te vragen hoe dit zo ontstaan zou zijn…

Na ruim 12 kilometer en nog een tricky afdaling aan het eind kwam ik weer op de camping aan waar ik genoot van een welverdiend biertje in de caravan. Inmiddels was het serieuzer gaan regenen en ik dacht aan Jeannette die in deze regen haar laatste, ongetwijfeld zware, kilometers moest afleggen. Gelukkig kon ik via Garmin Live Track precies zien waar ze ongeveer was en kon ik precies inschatten hoe laat ze op de camping zou arriveren. Dan moest ik natuurlijk klaar staan met de GoPro…

Nadat Jeannette zich had gedoucht en droge kleren had aangetrokken aten we wat bij de caravan.
Die avond maakten we het gezellig in de caravan en beraamden plannen voor de komende dagen. Het weer zou weer opknappen en wandelen en fietsen leek ons een goed plan…

Op ontdekkingstocht in Mittenwald

Na een regenachtige nacht stonden we de volgende ochtend gelukkig met droog weer op en droog zou het de rest van de dag ook blijven.
De hele ochtend stond in het teken van het drogen van Jeannette’s tent en aanverwante spullen. Dat kon mooi onder de luifel…
Zelf trokken we er ‘s middags op uit om het plaatsje Mittenwald zelf te gaan bekijken. Het plan was om te voet heen te gaan en met de bus terug naar de camping (we hadden immers niet voor niets onze gratis Alpenwelt Card waarmee we gratis op de regionale bussen konden reizen).
De wandeling naar Mittenwald duurde een kleine anderhalf uur en aangekomen aan de rand van het dorp vielen gelijk de sfeervolle en rijk beschilderde huizen op. De fraaiste muurtekeningen sierden de meeste huizen in het dorp.
In het centrum was het behoorlijk druk en ook wel een beetje toeristisch, maar gezellig deed het zeker aan.
Van de wandeling hadden we wel een beetje dorst gekregen en wat zoek je dan in Beieren? Juist, een Biergarten…

Garmisch-Partenkirchen

Wie kent deze Zuid Duitse wintersportplaats niet? Elke nieuwjaarsdag keken we bij mijn ouders thuis naar het traditionele Nieuwjaars schansspringen in die plaats.
In 1936 werden er de Olympische winterspelen georganiseerd. Om die reden liet Adolf Hitler de plaatsjes Garmisch en Partenkirchen fuseren, een daad die hem niet door de plaatselijke bevolking in dank werd afgenomen.
Wij togen naar deze plaats voor een bezoek aan de Partnachklamm, een natuurlijk gevormde kloof uitgesleten door het riviertje de Partnach. Om er te komen kozen we ervoor om de gratis Alpenwelt card te gebruiken zodat we netjes met de bus werden afgezet in centrum van ortsteil Garmisch. Vandaar was het nog een fikse wandeling naar de klamm, een wandeling waarbij we nota bene langs het beroemde drieschansen stadion kwamen. Vanzelfsprekend moesten we daar even kijken.

Het zag er best wel imposant uit en het hoogste punt van de lange schans was ook werkelijk wel heel erg hoog. Toch wel erg veel respect voor diegenen die daar met een paar gladde laten vanaf durven te glijden.
Tijd om verder te wandelen richting de klamm. Het was erg druk op de weg er naartoe en in de smalle kloof zelf, maar het was zeker de moeite waard om er eens doorheen te wandelen. Terwijl door de smalle en lage in de rotsen uitgeslepen gang liepen donderde onder ons het water met grote kracht door de kloof, een altijd weer imposant gezicht.
Aan het einde van de kloof besloten we niet dezelfde weg terug te nemen maar een route via een hoger gelegen wandelpad te kiezen.
Dat was een nog wel behoorlijk inspannend gebeuren en we waren blij dat we halfweg een café met terras tegen kwamen. Vermoeid zetten we ons neer en genoten we van een heerlijk glas bier…

Eenmaal weer uit de kloof terug besloten we nog even door het stadsdeel Partenkirchen te wandelen. Partenkirchen was wat ons betreft wat leuker dan Garmisch, gemoedelijker en wat meer Zuid Duits. We wandelden langs leuke beschilderde huisjes en winkeltjes op weg naar het busstation. Vandaar nam de bus ons weer mee terug naar de camping waar we moe maar voldaan aan het koken sloegen. Macaroni met een komkommersalade, welverdiend na 17 kilometer wandelen.

Fietstocht naar Kochel am See en terug

Vrijdag 15 september, een zonovergoten dag in de Beierse Alpen
Voor vandaag hadden we een fietstocht op de racefiets uitgezet om even uit de sleur van het wandelen te geraken. Vanwege pech aan de remmen van mijn fiets had ik tot dan minder gefietst dan eigenlijk de bedoeling was. Een route van ongeveer 85 kilometer vanaf de camping naar de meren bij Kochel am See.
Al snel bleek dat Jeannette niet de benen had vandaag, maar ondanks dat fietste ze wel de hele tocht uit en genoot ze, net als ik, wel van de mooie omgeving.
Na terugkeer op de camping besloten we op terras van de camping wat te eten. Helaas was de bediening niet toegerust om het volle terras snel en adequaat te bedienen en zo gebeurde het dat we wel erg lang moesten wachten op ons eten. Tot overmaat van ramp liet mijn telefoon mij ook nog eens in de steek; ineens op zwart en helemaal dood…
Eenmaal terug bij de caravan probeerden we de mobiel nog te resetten maar het mocht niet baten, einde oefening.

Almabtrieb Mittenwald

Deze zondag in Mittenwald stond in het teken van de jaarlijkse ‘Almabtrieb’. Een traditie waarbij de koeien voor de winter van de Alm worden teruggehaald naar het dorp. Voor de dorpelingen een heuse feestdag en voor ons toeristen een mooie gelegenheid deze traditie mee te pikken. Al vroeg waren we ter plaatse en na eerst een kop koffie zochten we een mooi plekje om de koeienparade langs te zien komen. Na een halfuurtje wachten hoorden we de eerste bellen al klingelen en zagen we in de verte de koeien ons tegemoet komen door de Hochstrasse. Wat gelijk opviel was dat de koeien niet versierd waren, wat betekende dat er tijdens de ze zomer één of meerdere dieren waren overleden. Is dat niet het geval dan komen de dieren rijkelijk uitgedost met een prachtige hoofdtooi door de straten gelopen. De dieren werden tijdens wandeling door het dorp begeleid door de ‘bauern’ en hun families, tot aan de kleinsten toe. Een prachtig gezicht. Uiteindelijk volgden we de parade tot aan het gemeenschappelijke weiland waar alle dieren weer lekker mochten grazen en de inwoners van het dorp (en vele toeristen) los gingen in een dorpsfeest met ongetwijfeld veel bier en worst… Wijzelf vertrokken richting de Karwendelbahn om ons omhoog te laten brengen naar de top van de Westliche Karwendelspitze op een hoogte van ca 2260 meter. Daar maakten we een wandeling over de Panorama rondweg, genoten van het magnifieke uitzicht en dronken een lekker biertje op het terras van het restaurant. Na terugkeer in Mittenwald aten we overheerlijk bij restaurant Gries. Jeannette had een Seelachs met kartoffelmüss en ik genoot dubbelop van een Zwiebelrostbraten. Dit etentje was mij per slot van rekening een halfjaar geleden al door Jeannette in het vooruitzicht gesteld ter ere van mijn vervroegde pensionering. TOP!

Naar het dak van Duitsland

Het was nogal spannend of het ging lukken vandaag, het bezoek aan de Zugspitze. De Zugspitze is het hoogste punt van Duitsland met een hoogte van 2962 meter en een bezoek eraan is, mede ook dankzij de reis ernaar toe, een hele ervaring. Voorwaarde is wel dat het zicht helder is… Nu hebben wij eigenlijk de hele vakantie al enorm veel geluk met het weer, maar deze maandag ging het er om spannen voor wat betreft de voorspelde regen. In ieder geval besloten we al heel vroeg richting Garmisch-Partenkirchen te rijden om vanaf daar de eerste trein nemen. Een ticket voor de totale reis vanaf Garmisch met de (tandrad)trein en de verschillende seilbahnen op en neer naar de top van Duitslands hoogste berg bedroeg 68 euro per persoon. Dus loonde het wel om voor de regen boven te zijn om nog enigszins van het uitzicht te kunnen genieten. De trein vanaf Garmisch rijd met enkele tussenstops tot aan Grainau als normale trein maar vanaf daar tot ongeveer 700 meter onder de top als tandradtrein vanwege het flinke stijgingspercentage. Vervolgens moesten we met de seilbahn naar het plateau net onder de top, op een hoogte van ca. 2940 meter. Gelukkig hadden we er nog redelijk goed zicht op de omringende Alpen, ondanks dat de eerste druppels al begonnen te vallen. Onder ons zagen we vele mensen de berg te voet beklimmen. Een, in onze ogen althans, behoorlijk hachelijke onderneming en alleen geschikt voor getrainde wandelaars. Omdat de Zugspitze een grensberg is brachten we ook nog even een kort bezoekje aan Oostenrijk en keken we nog even rond in een speciaal aan de bouw van de Zugspitze treinen en seilbahnen geweide expositie. Daarna maakten we ons op om met de grootse seilbahn ter wereld weer naar beneden te gaan, een belevenis op zich… Beneden bij de Eibsee maakten we nog even een korte wandeling, waarna we net voor de voorspelde regen met bakken naar beneden kwam weer in de trein naar Garmisch stapten. Een close call… Eenmaal terug in Mittenwald deden we nog wat boodschappen en lummelden ons verder wat door de rest van de dag heen, met als belangrijk ijkpunt ons vaste borrelmoment aan het einde van de middag.

Die Ferien schon wieder vorbei

Aan alles komt een einde! Na anderhalve dag in de auto en een tussenstop in de buurt van Montabauer kwamen we weer aan in ons vertrouwde Zwolle. Op dinsdag, de dag na ons bezoek aan de Zugspitze, was de regen weer weggetrokken en konden we ‘s morgens in alle rust al vast de caravan en auto in de vertrekmodus brengen. Dezelfde middag vertrokken we met de gratis bus (dankzij de Alpenwelt Card) nog even naar Mittenwald, en trakteerden onszelf op een enorme ijscoupe en kochten nog wat souvenirs. Bij terugkeer op de camping nog even borrelen gevolgd door het avondeten en daarna de laatste puntjes op de i voor het vertrek. Op woensdag reden we rond 10 voor half 8 van de camping weg richting Garmisch. Na een kwartiertje stonden we echter al weer stil vanwege wegwerkzaamheden. Het zou de opmaat zijn voor een lange reisdag, met ontelbare wegwerkzaamheden (de langste was 74 km lang tussen Nürnberg en Würzburg) en veel oponthoud. In één dag naar Zwolle was dus geen optie en aan het eind van de middag zochten we een overnachtingscamping in de buurt van Montabauer bij Limburg a.d. Lahn. Na het inchecken bij herr Wolf op zijn rommelige kantoortje konden we de caravan kwijt op een mooi plekje. Daarna nog even snel boodschappen doen en eten. Die avond, op verzoek van Jeannette, dan toch nog even een spelletje gedaan. Dit spelletje won ik glansrijk, al was het meer geluk dan wijsheid… De volgende dag waren we weer snel vertrokken van de camping en in tegenstelling tot de vorige dag ging de reis ditmaal zeer vlot en voorspoedig en aan het begin van de middag arriveerden we redelijk monter weer in Zwolle. Zo kwam er een eind aan een heerlijke vakantie met, op twee dagen na, prachtig weer. Zowel in de Vogezen als in Zuid Duitsland genoten we van de prachtige omgeving, zowel op de fiets als in de wandelschoenen. Dit jaar voor mij dus geen langer fietsreis maar een vakantie op twee vaste plekken met vandaar fiets- en wandeltochten. Het is prima bevallen al was ik ook wel weer jaloers op de fietstocht van Jeannette tussen de Vogezen en Beieren. Volgend jaar maar weer?