Het zal enkele weken geleden zijn dat Jaap L. ,samen met zijn Ellen, vast ergens onder een mistroostig wolkendek op een Schotse heuvel heeft vooruitgekeken naar ‘zijn’ Weerribbentocht. Terwijl de Schotse regendruppels zich een weg baanden vanaf Jaap’s haar via zijn nek naar de bovenrug, kan het niet anders gegaan zijn dan dat Jaap daar heeft gebeden om een droge Weerribbentocht. Want na twee weken Schotland wil een mens ook wel eens droog blijven tijdens het fietsen….

Bij de startlocatie van de Weerribbentocht, op ruwweg de grens van Holtenbroek, AA-landen en Stadshagen, is de opkomst voor één van de (zeker landschappelijk gezien) mooiste Swolland clubtochten ronduit tegenvallend te noemen. Lijdzaam moet toerleider Jaap toezien hoe de één na de andere deelnemer zich afmeld in de groepsapp. Gelukkig blijven er toch nog een stuk of 20 vrouwen en mannen over die het aandurven om, ondanks de dreiging van buienradar, op de fietst te stappen en de toerleider niet in de steek te laten. Besloten wordt om in twee groepen ( 25 en 28 km te vertrekken) met de langzame groep onder de bezielende leiding van Henk H. en de andere met Jaap als voorganger. Bij de laatste groep sluit ik aan en nadat de Henk zijn groep in gang heeft gezet vertrekken wij even later met Jaap en Anja op de eerste rij.
Gelukkig is het droog al is het wegdek nog wel nat van de nachtelijke neerslag, met de temperatuur van een graad of 16 is het goed te doen zonder beenstukken, al zijn er meer deelnemers met deze accessoires dan zonder.
Via de vaste route langs het Zwarte water verlaten we Zwolle en fietsen richting Hasselt en vervolgens door naar Zwartsluis. Even worden we uit ons ritme (27-28 km/h) gehaald door een ‘lekke ketting’ van het duo Frens en Remco. De ketting van hun tandem zorgde voor een kortstondig oponthoud. Hierdoor duurde het iets langer dan voorzien eer we de langzamere groep voorbij fietsten, hetgeen precies tussen de beide Zwartewater stadjes gebeurde.

Met de zwakke NW wind tegen fietsten we verder richting Vollenhove. Tussen Barsbeek en Heetveld werden we opgeschrikt door een tweede pechgevalletje, ditmaal was Cor W. de ongelukkige.

Zijn lekke achterband moest vervangen worden en terwijl dit gebeurde bleek een kleine 150 meter terug ook de 25 km ploeg door pech overvallen. Volgens eigen zeggen (Henk H.) ging het verwisselen van het binnenbandje bij hen sneller dan bij Cor, iets wat ik persoonlijk kan onderschrijven. Reden van de langere hersteltijd bij Cor was de staat van onderhoud van de buitenband die extra aandacht vergde, vele kleine steentjes en ander ongemak werden verwijderd alvorens de band weer opgelegd kon worden en de tocht voortgezet.
Vervolgens fietsten we via het fraaie gebied ten westen van Kadoelen en de Noordwal richting Vollenhove, daar passeerden we de brug over het Vollenhover kanaal om vervolgens uit te komen op het fietspad langs het Vollenhover meer, in Swolland-kringen ook wel bekend als het ‘schapenkeutelpad’
Helaas vond toerleider Jaap het ook dit jaar nodig om onze dure en goed onderhouden carbonnen fietsen deze lijdensweg te laten ondergaan. Bedankt Jaap!
De passage van het ‘Schapenkeutelpad’ zorgt meestal voor de nodige frustratie bij het schoonmaken van de fiets na afloop van de tocht vanwege de samenstelling van keutels en de nare bijkomstigheid van moeilijk te verwijderen van het frame…
Gelukkig komt ook aan het keutelpad uiteindelijk weer een eind en eenmaal door Blokzijl fietsen we de dijk richting Kuinre op, die we een viertal kilometer verderop weer verlaten ter hoogte van Pollesteeg.
Hier geeft Wim H. aan dat hij ons gaat verlaten om weer terug te keren naar Zwolle en, waar het aan ligt daar ligt het aan, hij krijgt in één klap alle aanwezige Swolladies in zijn kielzog mee. Dan moet je toch wel een fietsende womanizer zijn….

Met ineens 1 heer en 5 dames minder in het peloton vervolgen wij onze weg richting Ossenzijl en verderop de koffiestop in Driewegsluis. Tussen beide plekken in geeft Jaap aan dat we iets van de route afwijken omdat we door alle oponthoud wat achterliggen op het schema en daarbij komt het Jaap ook wel goed uit omdat zijn benen langzaam maar zeker wat beginnen leeg te lopen.
Bij Driewegsluis zit de andere groep al aan de koffie als wij binnen wandelen en het eerste wat hen opvalt is het ontbreken van alle Swolladies, iets wat wij op allerlei manieren proberen te verklaren zonder daar overigens in te slagen. De rol van Wim H. maar ook de druilerige vakantieverhalen van Jaap worden als mogelijk oorzaak genoemd…
De koffie en het gebak smaakte als altijd fantastisch, het bijgeleverde opwarmertje al niet minder. Toch is er iets wat de gemoederen meer bezig houdt dan de koffie en het gebak. Op Buienradar blijken de beelden van die ochtend, voorbijtrekkende buien, te zijn vervangen door een aaneengesloten regengebied boven zo’n beetje heel Nederland en hier en daar zitten daar behoorlijke donkere gedeelten in. Een blik door de ruiten van het café-restaurant leert ons dat eerste druppels al kringen maken in de Tjonger. We konden ons opmaken voor een natte terugtocht.

Gehuld in bonte regenjacks vertrekken we weer richting Ossenzijl en vervolgens dwars door de Weerribben naar Muggenbeet. De regen valt gestaag naar beneden en we weten dat het ook niet meer droog zal worden. Mocht Jaap daar op die natte heuvel in Schotland inderdaad op een droge Weerribbentocht hebben gebeden, dan is dat maar ten dele gelukt…
De regen in combinatie met al het landbouwverkeer van de afgelopen dagen zorgt hier en daar voor erg gladde omstandigheden en voor mijn schijfremmen is het ook al geen gunstige ontwikkeling. Na elke modderstrook joelen ze door het peloton, iets wat niet door iedereen gewaardeerd wordt maar ja schijfremmen zijn de toekomst dus ik denk op zo’n moment; wen d’r maar aan.
Ondertussen zijn de benen van Jaap niet hersteld tijdens de stop in Driewegsluis. Ook het onverwachte bezoek van partner Ellen zorgde niet voor verbetering en gaandeweg de rit geeft Jaap aan wel alleen verder te gaan om ons niet op te houden. Vanzelfsprekend is dit voor ons geen optie en onder het motto ‘Samen Uit Samen Thuis’ verlagen we het tempo en nemen jaap op sleeptouw, een toerleider laat je natuurlijk niet alleen.
In de gestaag neervallende regen die steeds harder naar beneden komt fietsen wij verder richting Giethoorn en als we bij de brug over het kanaal Beukers Steenwijk even moeten kijk ik recht in het natte en bemodderde gelaat van Dick A. die al enige tijd achter mij fietste, Dick ziet er niet uit..
Gelukkig was ik zo slim om vanaf Driewegsluis gelijk op kop te gaan rijden en deze positie niet meer uit handen te geven tot aan Zwolle, daar blijf je niet zo zeer droog bij maar toch zeker wel een stuk schoner dan de mannen in je wiel.
Als we verderop tussen de beide Wiedes doorfietsen gaan de hemelsluizen langzaam maar zeker steeds verder open en vanaf Zwartsluis houdt het echt op met zachtjes regenen. Het enige voordeel daarvan is dat de schapenkeutels op mijn frame al lekker losgeweekt zijn voor ik thuis ben.
Via Zwartewaterklooster en Genne fietsen we uiteindelijk weer terug naar Zwolle. Als we op de Verkavelingsweg zijn aangekomen gaan Hans K. en Cor W. ons vooruit, zij hebben het koud door alle nattigheid en het aangepaste tempo en gooien samen de turbo erop, we zullen ze niet weer zien.
Ter hoogte van de oude Vrolijkheid buig ik samen met Frits M. af naar Zwolle zuid, waar ik met 125 natte kilometers op de teller weer thuis arriveer en snel de fiets afspoel en daarna mijzelf.
Ondanks het slechte weer na de koffiestop had ik toch wel een voldaan gevoel en onder het genot van een hersteldrankje bereidde ik me voor op de wedstrijd van PEC Zwolle diezelfde avond.
Voor Jaap bleef de teleurstelling dat het na alle regen in Schotland ook tijdens zijn Weerribbentocht niet droog bleef, maar Jaap reed de tocht wel uit! Nat of niet nat en met slechte benen…
Vanuit het kamp van de Swolladies kwamen later nog wat berichten over hun terugtocht. Al snel na het afbuigen met z’n zessen besloten 4 dames te gaan koffiedrinken in Blokzijl (nee, niet bij Kaatje…) en gingen Wim en Veronie in hoog tempo door naar Zwolle. Ook zij allen ontkwamen niet aan de toorn van de weergoden en ook zij kwamen zonder een enkele droge vezel aan hun lijf weer thuis. Bijgaande foto’s van de dames tonen hun ‘lijden’ in alle schoonheid….