De parkeerplaats van Hotel Waldschlöschen in Lienen ligt er nog net zo bij als 3 jaar geleden toen wij, TC Swolland, voor de eerste keer ons jaarlijkse buitenlandweekend daar verbleven. Corona zorgde ervoor dat we pas dit jaar weer konden terugkeren bij het fraai gelegen onderkomen.
Zo’n kleine 20 km voor de plaats van bestemming kregen Jan S. en ik verontrustende berichten over andere deelnemers die in de file stonden. Op dat moment toerden wij al rustig door de vele kleine plaatsjes in het Teutoburgerwoud richting eindbestemming.
Toen we de parkeerplaats op reden zagen we dat wij in ieder geval niet de eersten waren, maar ook zeker niet de laatsten.

De afspraak was dat we zouden worden ontvangen met kaffee und küchen en dat beloofd bij onze oosterburen meestal veel goeds..
Toen alle deelnemers waren gearriveerd en ook Sophia, de uitbaatster van het hotel, zover was konden we gezamenlijk genieten van de lekkernij.

Noodweer

Vervolgens was het tijd om ons gereed te maken voor de vrijdagmiddagrit van 65 of 85 km. Gezien het voorspelde noodweer later die middag was het belangrijk niet te lang te wachten met het vertrek.
Uiteindelijk vertrokken we om half in twee in twee groepen.
Bij het hotel gelijk linksaf en dat betekent meteen anderhalve kilometer klimmen op de Holperdorperstrasse. Toch altijd een dingetje hoor..
Na een paar kilometer besloten we al om onze groep te splitsen om te veel wachten op elkaar te voorkomen. Na een aantal kortere klimmetjes en mooie asfaltwegen belandden we na een foute afslag op een onverharde weg die we bleven volgen tot we uiteindelijk werden gestuit door ontelbare door storm gevelde bomen. We lieten ons er niet door tegenhouden en kluunden ons een weg door het bronsgroen eiken- en (vooral) dennenhout. Het leverde enkele sfeervolle plaatjes op.

Door het geworstel met het loof ondervonden we wel de nodige oponthoud en besloten werd om de route een kilometer of 10 in te korten, mede met het oog op de dreigende luchten boven ons.
Met nog een kilometer of 12 te gaan passeerden we de andere groep waarna we met één groep verder gingen.
Een paar bochten verder leverde dat helaas wel een valpartijtje op omdat er onduidelijkheid was over de te volgen route. Het leverde mij een scheurtje in de derailleur-pad op en Hennie een aanlopende rem en enkele andere kleine ongemakken. Voor mij betekende dat, dat de kettingloop een stuk minder vloeiend ging de rest van het weekend.
Na een oponthoud van een minuut of tien gingen we snel weer op pad. De buien waren inmiddels in aantocht en de eerste druppels tikten reeds op onze helmen.
Met nog 5 km te gaan barste de bui in alle hevigheid los en terwijl de bliksem knetterde fietsten we zo snel als we konden richting hotel.
Gelukkig bereikte iedereen het hotel veilig, al dan niet na even schuilen voor het onweer. Later die avond hoorden we dat in de buurt (binnen een straal van ca. 80km) enkele F2 tornado’s hadden huisgehouden..
Na dat we hadden gedoucht genoten we na van de inspanning op het terras onder het genot van een biertje of iets anders.
Na de overvloedige maaltijd was het ’s avonds nog lang gezellig en leek niemand zich echt te bekommeren om Koninginneritten van de dag erop. Sterker nog, niemand wist nog wat hij of zij die dag zou gaan fietsen wat voor enige verwarring bij Ruud (toerleider) zorgde. Uiteindelijk zou alles echter goedkomen.

Koninginneritten

Het is zaterdagochtend, iedereen kijkt verrassend fris uit de kijkers bij het ontbijt. Het lijkt erop als men er zin in heeft vandaag! Allemaal hebben ze inmiddels beslist met welke afstand men mee gaat en dat maakt het een stuk overzichtelijker dan de avond ervoor.
3 groepen zouden deze dag door het Teutoburgerwoud rondfietsen en de verschillende klimmen trotseren. 143, 125 en 85 km waren de beschikbare smaken. Ikzelf koos, samen met nog 11 medefietsers en fietssters met de 125 km, de gulden middenweg.
De weersomstandigheden waren niet super zomers maar gelukkig wel droog.
Opnieuw moesten we vanaf de P-plaats gelijk omhoog en al snel bleek dat mijn frisse kijkers van die ochtend zich niet één op één vertaalde in frisse benen, de klim ging aanmerkelijk moeizamer dan de dag ervoor. Volgens Strava ging de 1.6 km lange klim dit keer 19 seconden langzamer..
De rest van de dag ging het echter redelijk al voelden de benen de laatste 30 km steeds zwaarder aan. Gezellig was het echter wel met de leuke, aan elkaar gewaagde, groep. Vooral de dames in het gezelschap hadden volop plezier in de diverse klimmetjes, Gerrie H. en Carlijn B. streden met elkaar zelfs om een fictieve bolletjes trui. Jeannette M. die na een lange periode van fysieke tegenslag dit jaar weer mee was, fietste de klimmetjes op alsof ze nooit weggeweest was. Halverwege koos ze er wel voor om de route in te korten om zo de boel niet te forceren. En dan waren daar nog Loes en Evelien die zich ook zichtbaar vermaakten. Maar natuurlijk ook het mannelijke deel van de groep genoot van de inspanning en het gezelschap.
De koffie genoten we in het plaatsje Lotte alwaar een olijke ober ons bediende en vermaakte met zijn humor. De koffie en strüdel smaakten opperbest.
Aan het eind van de dag bleken we 120 km te hebben gefietst en daarbij 1050 hoogtemeters te hebben overwonnen. Precies genoeg wat mij betreft.. De gemiddelde snelheid kwam uit op precies 24 km/h.

Na de tocht volgde de nazit op het steeds zonniger terras. Daar repareerde Yuké Jan zijn bandje onder grote belangstelling van de rest. Merkte ik op dat de snelle groep gemiddeld slechts 0.4 km/h sneller was dan onze groep (wat mij op verrassend heftige reacties van enkele snelle mannen kwam te staan). Werd er ook thee gedronken en waren de pinda’s niet aan te slepen..
Na het diner besloten een aantal van ons zich los te maken van de drank en, op initiatief van Jeannette, een wandeling rond het hotel te maken. Heel laat werd het vervolgens niet deze avond…

Opnieuw moesten we vanaf de P-plaats gelijk omhoog en al snel bleek dat mijn frisse kijkers van die ochtend zich niet één op één vertaalde in frisse benen, de klim ging aanmerkelijk moeizamer dan de dag ervoor. Volgens Strava ging de 1.6 km lange klim dit keer 19 seconden langzamer..

Tecklenburg

Als ik op zondagochtend de rolluiken omhoog trek zie ik vanuit mijn ooghoeken een mooie blauwe lucht, precies zoals de voorspelling had beloofd. Aan de andere kant van de kamer zie ik mijn slapie Jan al half gekleed in zijn Swolland broek en zweetvest naast het bed staan. Die heeft er zin in!
Beneden bij het ontbijt zit Arnold als enige man aan een vrouwentafel aan de thee, hoe snel kan het gaan..
Vandaag gaan we voor een gezamenlijke rit naar Tecklenburg, wel onderverdeeld in twee groepen met een onderlinge afstand van zo’n honderd a tweehonderd meter.
Voor we op pad kunnen moeten er echter eerst nog wat fietsen klaar gemaakt worden. Met die van Hennie is men wel even bezig omdat de ketting klem zit tussen frame en kettingblad. Gelukkig staan we met z’n allen in het zonnetje.
Als we eenmaal op pad zijn blijkt tegelijk ook de Hennie Kuiper Classic Teuteburgerwaldtocht plaats te vinden en vele groepen fanatieke klimmers vliegen langs ons heen of voor ons langs.
De eerste 27 kilometer richting Tecklenburg zijn zo vlak als een dubbeltje en ontspannen fietsen we richting het stadje. Daar aangekomen volgt echter de pittige klim van de Bahnhofstrasse, met een max van 14% een echte killer. Zo’n honderd meter onder top benam deze klim mij even alle adem en uit voorzorg besloot ik even te stoppen om de hartslag weer te reguleren om daarna het laatste stuk uit te fietsen. Luisteren naar het lijf noemt men dat…

Na de traditionele groepsfoto, dit keer bij de Bismarckturm ter plaatse, fietsen we door naar het centrumplein van Tecklenburg. Al even traditiegetrouw worden we daar ontvangen met muziek van het plaatselijke muziek ensemble. De koffie genieten we echter op een andere plek met uitzicht over het plaatsje. Heel snel gaat de bediening niet maar hé… we zitten er goed en gezellig.

Met een tevreden gevoel stappen we na de pauze weer op de fiets voor de laatste 28 km van het weekend. Dit keer splitst de groep op in een snelle en een minder snelle groep.

Een bocht te ver

Ons groepje krijgt helaas te maken met een aantal ongemakken. Allereerst komt Ellen ongelukkig ten val, later krijgt Gerharda een lekke band. Gelukkig kunnen we vrij vlot weer door. Na het eerste gedeelte van een klim fiets ik door naar het hoogste punt als de rest even stopt. Dat geeft mij mooi de gelegenheid om wat filmbeelden te maken. Het duurt echter best lang voor de groep naar boven komt. Als de laatste voorbij is moet ik echter nog weer een meter of 30 naar m’n fiets lopen terwijl ik de groep in de verte zie verdwijnen. Die haal ik in de afdaling wel weer in denk ik als ik op m’n fiets stap. Maar dan moet je wel de juiste weg volgen en niet rechts afslaan waar dat niet nodig is…
Als ik eindelijk weer op de goede weg zit zie ik alleen nog de achterkant van de snelle groep en dus sluit ik daar maar bij aan. Met de tong op de schoenen fiets ik met die mannen de laatste 5 km richting het hotel. Bijkomend nadeel is dat de weg hier nog ‘naar’ vals plat omhoog loopt tot de laatste 1,5 kilometer, waar de afdaling naar het hotel begint. De afdaling waar ik het hele weekend al naar heb uitgekeken…

Op het laatste stukje vlak, net waar de afdaling begint, passeer ik Hans M., Hans roept iets naar mee in de trant van ‘kalm aan’. Ik wil het niet horen…
Ik zet nog even flink aan en stort me in de ‘diepte’ . Gelijk in de eerste bocht moet ik in de remmen voor een auto die bijna stil staat voor diezelfde bocht, een bocht verder kan ik daar ongehinderd langs om vervolgens weer flink aan te zetten. Net voor de laatste bocht passeer ik Jeannette en stuur naar de ander kant van de weg om deze U-bocht goed in te sturen. En dan gaat het mis, opeens schuift de fiets onder me weg en schuif ik met 55 km/h over het asfalt. Dat remt wel af…
Achter me hoor ik gemopper van een boze Jeannette, zie ik de door mij ingehaalde auto stoppen en wordt ik in no time omringt door clubgenoten.
Een eerste blik op lijf en leden toont een aantal stevige schaafwonden en kapotte kleding, gelukkig is er niets gebroken en heb ik m’n hoofd voldoende kunnen beschermen. Het weekend was letterlijk en figuurlijk ‘een bocht te ver’
Geschrokken stap ik weer op m’n behoorlijk beschadigde Canyon om de laatste 150 meter naar de parkeerplaats te fietsen.

Onder de douche lik ik mijn wonden om ze even later te behandelen met wondspray aangeboden door Hans. Ik voel dat dit wel even pijnlijk gaat zijn en stijfheid slaat in m’n gehele lijf.
In overleg wordt besloten dat ik niet zelf terug rijdt naar Zwolle. Jeannette biedt zich aan mijn auto en mij terug te brengen naar Zwolle terwijl Jan bij Ben instapt. Mooi geregeld!
Zo komt er voor mij een pijnlijk einde aan een gezellig weekend.
Toch overheerst ook bij mij het goede gevoel van 3 fijne fietsdagen met een gezellige club mensen in een gastvrij onderkomen. Zeker voor herhaling vatbaar!

BEKIJK HIERONDER DE VIDEOFILM VAN DIT LEUKE WEEKEND!