ik heb er wel ervaring mee, elk jaar is het wel een keer raak, vallen met de fiets.
Gisteren was het weer eens zo ver. Ik was nog niet eens gearriveerd bij de start van de rit naar de Zwarte Dennen toen ik op een ‘plaatselijke ijsbaan’ (op mijn vaste route naar de start) mijn fiets onder mijn kont voelde wegschuiven. De duikeling die volgde leverde op het eerste moment weing schade op, behalve een smerige broek, een schaafplekje en de nodige teleurstelling.
Daarna toch mar even doorgefietst naar de McDonalds maar de moraal was er al niet meer, net zo min als de durf. Na een kop koffie maar weer rustig naar huis gefietst waar ik gaandeweg de dag meer en meer last kreeg van mijn linkerhand. De volgende ochtend voor alle zekerheid maar even naar de eerste hulp waar een (mogelijk) middehandsbeenbreukje werd gezien op de foto. Gevolg een weekje gips en hopen dat het bij een weekje blijft.

Ik vraag me inmiddels wel af waarom mij dit telkens overkomt?? Wat doe ik anders dan andere fietsers? Vorig jaar gebeurde bijna hetzelfde toen ik op een bospad het spoor van mijn voorganger volgde, waarbij mijn voorganger zonder problemen doorfietste en ik op een gladde met ijs bedekte steen onderuit keilde, toen gelukkig met alleen wat imago schade, maar toch…
Ben ik te wild dan? Of te enthousiast om het wat genuanceerder te zeggen, ik weet het niet.
Waarom kwam gisteren iedereen zonder problemen bij de startlocatie en lag mijn aanrij route er bij als FlevonIce? Is er soms een hogere macht die mij ongunstig gezind is? Als atheïst lijkt me dat uitgesloten want ik geloof niet in hogere machten. Het moet dus haast wel toeval zijn dat het mij steeds overkomt.  Toch blijf ik hoop houden dat het pechduiveltje eens uit mijn wiel verdwijnt.
Over 3 weken staat mijn fietsvakantie in Portugal gepland en ik kan alleen maar hopen dat het bij een weekje gips blijft en ik daarna weer gewoon kan werken en fietsen. Ook zonder zijwieltjes…….

i