Het moet een sombere middag in het najaar zijn geweest, aan het einde van de jaren zeventig, dat ik voor het eerst in aanraking kwam met de muziek die me de rest van mijn leven na aan het hart heeft gelegen en zal blijven liggen ‘Till The Day I Die’

Die zomer had het Nederlands elftal voor de 2e keer op rij de finale van het WK verloren, de modekleuren waren vooral geel-bruin, bruin-oranje en oranje-geel.
Het was een jaar waarin er veel was veranderd voor mij persoonlijk. In februari had ik mijn eerste baantje als schilder vaarwel gezegd en was aan de slag gegaan bij de Similac, een bedrijf waar babyvoeding werd gemaakt, niet wetende dat ik daar bijna 40 jaar later nog zou rondlopen. In het voorjaar volgde een nog grotere verandering. Mijn ouders hadden besloten om het huis waar ik en al mijn broers en zussen waren geboren en waar zoveel zoete herinneringen lagen, te verkopen en te verhuizen naar een modern huurhuis in een nieuwbouw wijk. Het betekende nooit meer struinen door de oude volkswijk of op avontuur gaan in de donkere kelders onder het grote klooster even verderop. Na al deze veranderingen voelde het alsof mijn jeugd definitief voorbij was en er een nieuwe fase in mijn leven was gestart.

Ontdekkingstocht

In het nieuwe huis hadden de nog thuiswonende kinderen allemaal de beschikking over een eigen slaapkamer, een ongekende luxe. Het betekende dat ik helemaal mijn eigen plek kon creeren en één van mijn eerste grote aankopen was een AKAI stereo toren, pas een jaar  later overtroffen door de aankoop van mijn eerste auto, een kanariegele Opel Kadet Sport.
De stereo toren bestond uit een versterker, een tuner, een dubbelloops cassettedeck en een platenspeler, alles ondergebracht in een zwarte toren met onderin plek voor langspeelplaten. Met deze aankoop verplichtte ik mij om me nu ook meer te verdiepen in wat ik eigenlijk zelf mooi vond op muziekgebied. Tot dan toe moest ik het doen met wat op de radio gedraaid werd en de singletjes van mijn oudere broers en dat was vooral het oudere jaren 60 en begin 70 werk, The Hollies, The Byrds, Beatles en zo verder, niets mis mee maar ik miste nog duidelijk mijn eigen drive op dat gebied. Wel wist ik al wat ik absoluut niet mooi vond, de Nederlandstalige smartlappen. Wat dat betreft had ik jaren daarvoor al mijn lesje geleerd toen ik, vol schaamte en in opdracht van mijn vader, op klaarlichte dag bij Rens Pols in de binnenstad de single ‘Een Klomp Met Een Zeiltje’ moest ophalen. Met rode blossen vroeg ik aan het personeel van de platenzaak of ze dit plaatje van Wilma ook hadden, “voor mijn vader” zei ik er veiligheidshalve maar bij. Ze hadden hem en zo snel ik kon bracht ik hem naar mijn vader, hier wilde ik niet te lang mee geassocieerd worden.

Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat nou precies mijn eerste elpee is geweest die ik heb aangeschaft maar het moet haast de debuut elpee van Dire Straits geweest zijn met de hit Sultans Of Swing. Later zijn er nog heel veel elpees gevolgd goeie en minder goeie, ook de liefde voor eens favoriete muziek is soms van voorbijgaande aard waar nieuwe bands en stromingen voor in de plek komen. Toch is er één artiest die ik altijd trouw ben geweest en die ik heb omarmt als mijn buddy en dat brengt mij terug tot die sombere middag in het najaar van 1978…

Met rode blossen vroeg ik aan het personeel van de platenzaak of ze dit plaatje van Wilma ook hadden,
“voor mijn vader” zei ik er veiligheidshalve maar bij.
Ze hadden hem en zo snel ik kon bracht ik hem naar mijn vader,
hier wilde ik niet te lang mee geassocieerd worden.

Het was toen, dat ik bij afwezigheid van mijn broer heimelijk op zijn kamer in zijn platencollectie zat te snuffelen. Ik deed dat wel vaker, om zo mijn muziekkennis wat uit te breiden zonder gelijk al mijn zuur verdiende geld naar de platenzaak te hoeven brengen. Mijn broer is 4 jaar ouder en was dus nog net iets meer bewust opgegroeid in de periode van eind zestiger, begin zeventiger jaren. Ik was in die tijd aleen maar met voetballen bezig en had nog niet echt een oor voor Rock and Roll. Vaak wist ik de muzieksmaak van mijn broer wel te waarderen.
Nu was het niet aan mij voorbij gegaan dat er in Amerika een fenomeen aan het ontstaan was, een man die aan de overkant van de plas, aan de oostkust al een hele naam had opgebouwd en in 1975 met het album Born To Run ook voorzichtig was doorgebroken in Europa en Nederland. Ik wist dat mijn broer de eerste albums van Bruce Springsteen in zijn kast had staan en daar was ik dus naar op zoek.

‘Sandy, the fireworks are hailin’ over Little Eden tonight’

Ik vond ze al gauw en ik besloot om het tweede album uit 1973 mee te nemen naar mijnn AKAI setje en te gaan luisteren. De reden dat ik The Wild, The Innocent & The E-Street Shuffle meenam in plaats van het bekendere Born To Run weet ik niet meer maar ik denk omdat de titel mij wel aansprak, net als de hoes, waarop een man stond afgebeeld die in diep gepeins was verzonken alsof het allemaal niet zo makkelijk ging. Bovendien had ik Born To Run al wel eens op de radio gehoord natuurlijk.
Ik legde de plaat op de pick-up, luisterde naar het eerste nummer ‘The E-Street Shuffle’ en….het klonk anders. Ik vond het niet per definitie gelijk mooi, een beetje rommelig zelfs en ik moest me bedwingen om niet gelijk de naald op te pakken en te verplaatsen naar het volgende nummer. Toch bleef ik geintrigeerd en bij het tweede nummer kwam het weer een beetje goed; ‘4th of July, Asburypark (Sandy)’ was rustiger en de openingszin klonk zo mysterieuz; ‘Sandy, the fireworks are hailin’ over Little Eden tonight’  het klonk zo anders dan ‘Baby i love you so much’  en al wist ik absoluut nog niet waar het allemaal over ging ik wist wel dat dit een speciale artiest was. Of ik de hele plaat heb afgeluisterd weet ik eigenlijk niet meer, misschien ben ik bij ‘Rosalita (Come Out Tonight) afgehaakt omdat het me toch allemaal te rommelig en onrustig was. Ik was nog niet helemaal aan The Boss toe denk ik of ik had de verkeerde keus gemaakt in mijn broers platenkast en had ik toch Born To Run moeten pakken.

The River

Niet heel veel later kwam het al definitief goed tussen Bruce Springsteen en mij. In de loop van 1980 kwam zijn dubbelalbum The River uit en vanaf dat moment ontkwam ik er niet meer aan, ik had The Boss in mijn hart gesloten om hem nooit meer los te laten.
De eerste 4 albums werden nu subiet aangeschaft (Greetings From Asbury Park, The Wild The Innocent & The E-Street Shuffle, Born To Run en Darkness On The Edge Of Town) en het wachten was op een kans om het fenomeen een keer live te kunnen zien. Eerlijk gezegd weet ik niet precies meer of mijn eerste keer Springsteen live met The River tour was of met de Born In The USA tour maar het doet er ook niet toe. Inmiddels heb ik ‘m 11 keer live gezien, tot in Barcelona en London toe en samen met mijn broer blijf ik dromen om The Boss éénmaal in zijn eigen omgeving (New Jersey / New York) te mogen aanschouwen. Ongetwijfeld zal dat altijd een droom blijven omdat concerten van Springsteen in Amerika meestal binnen enkele minuten uitverkocht zijn.
Met The River wist Bruce Springsteen mij diep in mijn ziel te raken, de intensiteit van de nummers, de teksten, alles klopt aan dat album. Vanaf dat moment ben ik mij meer en meer gaan verdiepen in Bruce Springsteen, wie was hij en wat dreef hem. Waar haalde hij die enorme drive vandaan om te doen wat hij deed. Waar kwamen die fantastische teksten vandaan.
En hoe zat dat met die E-Street Band, zijn begeleidingsband? Ik wilde alles weten en alles horen van mijn held en zijn maten.
Ik leerde dat veel van zijn teksten van de eerste platen autobiografisch waren, ik leerde over de Asbury shore, Asbury Park, New Jersey, over de perikelen in het prille begin van zijn carriere. Ik las boeken en biografieen over hem en de band. Zo werd ik stukje bij beetje een ingewijde in het leven van een Amerikaan met een half-Nederlandse naam en zijn fantastische band.

Inmiddels zijn we vele decennia’s verder na mijn ontdekking van Bruce Springsteen en ben ik nog steeds een gepassioneerd en toegewijd fan. Ik denk dat ik inmiddels wel weet waar de drive van Springsteen weg komt. De man is een icoon geworden voor de ‘gewone man’ ,voor de arbeiders  en voor de achtergestelden in de maatschappij. Zijn muziek spreekt miljoenen over de hele wereld aan en zijn concerten zijn elke keer weer één groot feest, die soms 3 tot 4 uur duren. Bovendien teert hij niet op oude roem en weet hij ook nu, op gevorderde leeftijd, nog steeds te verrassen met nieuwe muziek en concerten
Mijn dochter is inmiddels ook al geinfecteerd met het Springsteen virus, wat betekend dat zijn muziek tijdloos is en als het je éénmaal gepakt heeft laat het je nooit meer los.