Het was gisteren (voorlopig?) de laatste warme dag van een reeks van warme periodes in september, belangrijk dus om die dag nog even mee te pikken en te gebruiken voor nog maar weer een revalidatietochtje.
Voor die gelegenheid had ik zelf een route van ongeveer 75 km (ja, weer een paar meer dan de vorige week…) gemaakt richting het oosten, om precies te zijn naar Restaurant De Hongerige Wolf in Stegeren, achter Ommen.

Op mijn oproep op het ‘klepsite forum’ op de website van Swolland bleken nog 4 mannen geïnteresseerd om mij te begeleiden en dus vertrokken we met z’n vijven vanaf de McDonalds in Zwolle noord. Harry T. en Paul W. pakten gelijk de kop, om die stek niet meer af te geven voor we bij de pauze locatie waren aangeland. Gezien de toch wel behoorlijke oostenwind een puike prestatie van beide mannen.
De route lip via de zuidelijke vechtdijk, Dalfsen, Welsum, de Stokte en Oude Oever richting de Stuw bij Oudleusen, die lieten we echter rechts liggen en via het bochtige fietspad ‘Het Hongerveld’ kwamen we uit bij de rijksweg N340 die we enkele kilometers volgden om ‘m vervolgens over te steken. Alles onder een lekker zonnetje en dus puike omstandigheden.
Omdat we met z’n vijven waren fietste Cor W. een beetje alleen achter de andere 4 aan en was dientengevolge behoorlijk stil, iets wat we van Cor niet zo gewend zijn, reden om zo nu en dan even om te kijken of alles goed was.
Nadat we Ommen hadden gerond via onder andere het Ommer Bosch kwamen we uiteindelijk uit op de Coevorderweg en even later bij de Hongerige Wolf.

Op het zonnige terras waren we buiten een man alleen vooralsnog de enige gasten en de bediening was derhalve snel ter plaatse om de bestelling op te nemen. Omdat ik graag een paar overtollige kilootjes kwijt wil leek het mij wijs om de appeltaart dit keer over te slaan maar dat werd niet gewaardeerd door Cor (!?)
Cor had die ochtend, voor dag en dauw, heimelijk de pinpas van zijn vrouw uit haar handtas weten te bemachtigen omdat hij ons graag wilde trakteren. Dit verklaarde gelijk waarom Cor zo stil was die ochtend, waarschijnlijk had hij toch een beetje last van schuldgevoelens. Uiteindelijk ging ik er dus toch aan voor een stuk appeltaart maar het compromis werd gevonden in het feit dat de slagroom werd overgeslagen. Bedankt Cor!
Zowel de appeltaart als de koffie smaakten meer dan prima en zorgden voor weer genoeg energie voor de 2e helft van de tocht.

Nadat we weer waren opgestapt werd ik door Toine P. vriendelijk doch dringend uitgenodigd om, op therapeutische basis, ook wat kilometers op kop te gaan maken en daarmee de hartslag eens even te testen en zo geschiedde. Nadat we de Coevorderweg waren overgestoken passeerden we de vistrap bij Junne en fietsten we door het prachtige coulisselandschap van Stegeren, Junne, Zeesse, Besthmen en Archem,  en gingen per abuis bijna bij de barones van Huis Archem op de thee. Helaas bleek de voorgenomen route te stranden bij een hek voor de Jonkheer van der Wijcklaan…
Maar geen nood, na een kleine route omlegging kwamen we al gauw weer op de juiste weg en fietsten verder richting de Giethmen om daar evenwijdig aan de Lemelerberg ook nog enkele hoogtemeters mee te pikken. Op het stijgende fietspad klom mijn hartslag netjes mee, het effect van het stoppen van de bètablokker werd gelijk duidelijk en mijn hartslag haalde zowaar een max van 156. Nu was het zaak dat deze ook snel weer zou dalen tijdens de geleidelijke afdaling richting Dalmsholte, wat ook netjes gebeurde.
Ondertussen fietste ik nog steeds op kop en eigenlijk zonder noemenswaardige problemen, of het moesten de ietwat protesterende knieën en bovenbenen zijn die na bijna een jaar inactiviteit duidelijk weer moeten wennen aan de inspanning. Cardio-technisch gezien ging het boven verwachting. Toch besloot ik mijn plekje op de kop maar even weer te laten voor wat ie was en nestelde me in de rug van Paul om de laatste 15 km weer een beetje te recupereren. Die kilometers gingen via Vennenberg, Millingen, Hoonhorst en Wijthmen terug richting Zwolle waar we na precies 76 kilometer aan het eind van de rit kwamen. Bij Zalné scheidden onze wegen en ging eenieder richting huis en haard.
Het was weer een bijzonder nuttige en prettige revalidatietocht, niet in het minst dankzij het aangename gezelschap en natuurlijk het fantastische weer. 
Wat mijzelf betreft voel ik mij momenteel als de naam van de pauzelocatie van vandaag, een hongerige wolf, hongerig naar kilometers!