Het was al weer een tijdje geleden dat ik appelgebak gegeten had. Om precies te zijn was het op zaterdag 27 februari dat ik voor het laatst mocht genieten van zo’n punt met een dot slagroom. Door de medische toestanden en het sportieve fietsverbod bleef ik dus tot gisteren al 8 weken ‘clean’.

Deze week had ik weer een tweetal afspraken in het ziekenhuis om te onderzoeken waar de problemen van begin maart vandaan kunnen komen. Daarom werd er donderdag een echo gemaakt en mocht ik 24 uur met een registratiekastje lopen dat de volgende dag weer zou worden afgekoppeld.
De dienstdoende verpleegkundige opperde dat het verstandig was dat ik met het registratiekastje een flink stuk ging fietsen en gezien het prettige weer van die dag leek mij dat ook geen verkeerde gedachte.
Vanzelfsprekend moest ik wel even toestemming voor deze ‘medische fietstocht’ vragen aan de baas, maar toen dat eenmaal geregeld was besloot ik het welbekende Rondje Zwolle te doen. Een prettige afstand en mocht er iets vreemds gebeuren dan was er altijd wel iemand in de buurt om actie te ondernemen. Dus vulde ik de bidon en stapte monter op de trekkingbike.
Zoals verwacht gebeurde er niets bijzonders tijdens mijn rondje en ik heb zo het vermoeden dat dan ook niets bijzonders zal zijn geregistreerd, maar laat ik niet op de uitkomsten vooruitlopen. Het was in ieder geval een lekker (rustig) fietstochtje onder een lekker zonnetje met wel een stevig oosten windje.
Ook de rest van de dag en nacht werd dus mijn hartactiviteit geregistreerd, totdat de doppen en kabels de volgende ochtend weer werden verwijderd. De bijzonder aardige vrouwelijke verpleegkundige die het klusje moest klaren bleek nogal bijziend te zijn (scheel klinkt zo respectloos en dat is niet mijn bedoeling) en terwijl ze bezig was om met harde hand de doppen en het plakband waarmee ze bevestigd waren te verwijderen hoopte ik maar dat zij niet degene zou zijn die ook de uitlezing van het kastje zou moeten doen….

Die avond appte ik nog wat met Ruud W. die mij bij die gelegenheid uitnodigde om de volgende dag een kopje koffie te drinken tijdens de pauze van de Frisseneustocht. Eigenlijk wel een goed idee vond ik want eerdere pogingen waren helaas gestrand in goede bedoelingen zonder resultaat. Dus toog ik op zaterdagochtend met de auto naar Havelte om de mannen en vrouwen weer eens te spreken en om natuurlijk niet helemaal de binding met de fietsclub kwijt te raken.
Eenmaal aangekomen bij Het Knooppunt in Havelte bleek dat TC Swolland nog niet aanwezig was. Wel een enorme groep vakantiefietsers die net op het punt stonden weer te vertrekken en die hun zwaar beladen trekkingbikes weer de weg op rolden. Een kleurrijk geheel was het wel.
Na een klein kwartiertje wachten zag ik de eerste groep Swolland fiesers over de Dorpstraat richting het café komen en dat was voor mij een mooi moment om even een paar fototjes te schieten. 
Om een lang verhaal niet te onnnodig langer te maken; het was weer gezellig om de sfeer van de fietsclub te kunnen proeven en natuurlijk de appelgebak met slagroom, want eerlijk is eerlijk…daar ging het ook wel een beetje om.

Nu maar hopen dat ik zo snel mogelijk mijn stukje appelgebak weer echt kan verdienen tijdens een stevige fietstocht met de mannen en vrouwen van Swolland. Over twee weken mag ik nog een inspanningstest op vol vermogen uitvoeren en aansluitend zal ik dan horen wat de uitkomst van de testen is geworden. Aan de ene kant hoop ik dat er iets gevonden wordt, aan de andere kant hoop ik net zo hard dat er niets aan de hand is. Een dubbel gevoel dus dat gepaard gaat met de nodige onzekerheid maar hopelijk komt daar toch snel een einde aan.