De Sallandse Heuvelrug is 150.000 jaar geleden ontstaan in de voorlaatste ijstijd, door opstuwing van door rivieren afgezette klei, zand en grind afzettingen. Grofweg bestaat deze heuvelrug uit de aaneengesloten, maar door de N35 gescheiden, Holterberg en Hellendoornse berg en een aantal geïsoleerde bulten zoals o.a. de Lemelerberg, de Luttenberg en de Eelerberg. De naam Hellendoorn duikt voor het eerst op in de geschiedenis in het jaar 1275, als een oude bisschoppelijke rekening gewag maakt van een schenking van de pastor van ‘Hellendere’ (Hellendoorn) ten behoeve van de kruistochten. Restaurant ‘In De Tonne’ is al sinds mensenheugenis een vaste pleisterplaats voor leden van Swolland bij tochten richting de Sallandse Heuvelrug en vooral tochten onder verantwoording van wegkapitein Arnold van B. hebben vaak De Tonne als pauzelocatie.
Het meest beroemd is Hellendoorn vanwege het daar gelegen Avonturenpark. In 1936 begonnen als theehuis ‘Ons Ideaal’ en later, tot 1978, bekend als ontspanningsoord ‘De Elf Provinciën’. Menig kind zal er ooit een keer ‘verdwaald’ zijn in het doolhof. Een andere, vooral bij fietsers bekende, attractie bij Hellendoorn is de geheel vernieuwde en behoorlijk uitdagende mountainbike route op en rond de Hellendoornse berg.
Zomaar vijf feiten die gisteren werden gecombineerd tot een afwisselende en uitdagende toertocht op de mountainbike.

Toerleider van dienst was dit keer Arnold (die van De Tonne…) en Arnold had er dit keer een lange asfalt-aanloop vanuit Zwolle voor over om het MTB-parcours bij Hellendoorn te kunnen fietsen en hij kreeg 8 mannen met zich mee.
Na de inmiddels bijna traditionele start bij de Mac zetten Arnold en Ruud zich op kop en toeren we richting het zuiden, schuin tegen de wind in. Een van de deelnemers is Jan S. die na zijn fysieke (schouder)problemen voor het eerst weer mee fietst en eerlijk is eerlijk, we hebben zijn karakteristieke snor gemist in het peloton.
Tot aan Hellendoorn ging de route alleen over verharde wegen en dat was gunstig voor Frits M. die, als enige, op de racefiets was gekomen. Samen met Jan zou hij de onverharde kilometers links laten liggen.
Na ongeveer 33 km arriveren we bij het punt waar we de asfaltweg inruilen voor de onverharde paden op de Hellendoornse Berg. Omdat dit MTB-parcours voor mij, en voor zo ver ik weet voor iedereen, een onbeschreven blad is, fietsen we vanaf de Sanatoriumlaan vol verwachting het zandpad op.  Al binnen een paar honderd meter weten we wat ons de komende 18 kilometer te wachten staat, een pittig parcours. Na het eerste zandpad gaat de route al snel rechtsaf en ……steil omhoog, de hartslag volgt evenredig. Het klimmetje loopt bovendien langer door dan in eerste instantie ingeschat en ik tel m’n zegeningen als ik uiteindelijk fietsend boven kom, in gezelschap van Arnold. Omdat de klim bovenaan onmiddellijk over gaat in de afdaling besluiten Arnold en ik gelijk door te knallen over de fraaie singletracks en curves waar enige stuurmanskunst geen overbodige luxe is. In een van de smalle doorgangen blijf ik even met een trapper in een boomwortel hangen, maar gelukkig kan ik op tijd corrigeren, een aanraking met de koude bosgrond vermijdend.
Bij Avonturenpark Hellendoorn komen we het bos weer uit en omdat we achter ons verder niemand zien besluiten we om maar gelijk door te fietsen naar het rustpunt voor een warm bakkie koffie en niet te gaan stilstaan in de kou.

Aangekomen bij De Tonne zien we dat Frits en Jan al aan de koffie zitten. Arnold en ik blijken precies op tijd te zijn gearriveerd, want zodoende kunnen wij de laatste 2 appelpuntjes bestellen die de uitbater nog op voorraad heeft. Geluk is met de dommen zullen we maar zeggen…
Een paar minuten later komen ook de andere 5 mannen aangereden, voor hen dus geen appeltaart maar een tonnetje (?), een chocolade-schuimgebakje in de vorm van een ton, hoe toepasselijk. Overigens leek het heel erg op een leverworst…
Terwijl Jan telefonisch de familie geruststelt (het fietsen levert geen problemen op), genieten wij van de koffie en de slappe verhalen tot we weer genoeg energie hebben om de rest van MTB-parcours en de kilometers terug naar Zwolle aan te vangen.
Al snel nadat we weer zijn opgestegen duiken de MTB-ers weer het bos in terwijl Jan en Frits verhard verder aan, we zullen ze de rest van de toch niet weer zien. Even later, op een fraaie plek met zicht op hotel-restaurant ‘De Uitkijk’ nemen we even de tijd om een groepsfoto te maken van de Swolland mannen in hun nieuwe outfit. De enige dissonant, gekleed in zijn eigen (warme) kledij, mag de foto maken…

Vervolgens gaan we weer op pad voor de laatste 14 kilometers op het MTB-parcours dat nog steeds wordt gekenmerkt door prachtige single tracks en hoogteverschillen. Het is een fantastisch parcours en de ontwerpers ervan verdienen dan ook een dikke pluim.
Zoals al het hele jaar heb ik het idee dat ik over de paden vlieg en ik vind het dan ook jammer als we uiteindelijk het bos weer achter ons laten om weer richting Zwolle te fietsen. Dat gaat echter niet alleen maar over asfalt want Arnold heeft z’n best gedaan om hier en daar nog wat bos-en landbouwpaden op te zoeken waardoor er een avontuurlijke terugreis ontstaat die in het gelijk genaamde park niet zou misstaan. Vooral het bosgebied ten oosten van Heino, parallel aan de Berkendijk, bied ons de nodige uitdagingen waarbij we tot 2x toe de van de fiets moeten omdat ons de doorgang wordt versperd door prikkeldraad en een nauwelijks doorgankelijk hekje, de zachte zuigende ondergrond doet de rest en zorgt voor nog wat extra zuur in de benen.
Ten zuiden van Heino fietsen we door een mooi coulisselandschap en via een fraai breed zandpad richting Lierderholthuis om vervolgens af te buigen naar Den Alerdinck. Hier neemt Harry T. afscheid om verder solo huiswaarts te keren, Toon O. was al eerder afgebogen. Met z’n vieren fietsen we uiteindelijk de laatste kilometers richting Zwolle waar we nog een hersteldrankje zouden drinken bij de golfclub, maar dat feest ging helaas niet door omdat het clubhuis was gesloten. Het hersteldrankje moest dan maar thuis genuttigd worden…
Thuis gekomen heb ik ruim 88 kilometer op de teller en voelen mijn benen toch wel wat zwaar aan en dat betekent… een warm bad ter ontspanning. Eenmaal opgefrist geniet ik van het uitgestelde hersteldrankje en de zeer spannende WK cyclecross bij de dames. Kijkend naar de inspanning van Sanne Cant en Marianne Vos voel ik het zuur weer even in de benen klotsen, maar wat is fietsen toch een mooie bezigheid.

Het MTB-parcours van Hellendoorn is een aanrader voor de liefhebbers en, wellicht in combinatie met het parcours van Nijverdal, voor herhaling vatbaar, al dan niet met verharde aanloop.

Onderstaand een korte video impressie van de tocht (gefilmd door Ruud Woudstra).