De frisse wind waait vanopzij vanaf de Schutsloterwiede en eens te meer spijt het mij dat ik de verkeerde kleding keus heb gemaakt deze ochtend. Bij vertrek van huis leek het nog wel goed te komen maar in het onbeschutte terrein rond de waterplassen bij Belt Schutsloot en al eerder, blijk ik toch iets te weinig dan wel de verkeerde kleding aan te hebben.
Oke, het is natuurlijk ietwat naief om bij de start van een tocht met de lumineuze naam ‘Frisseneustocht’ te verwachten dat het lenteachtig zou zijn, maar toch…..een graad of 11 was ons wel beloofd. Dat was het bij vertrek vanaf Diff center bij lange na niet, zelfs de 5 graden werd niet eens gehaald.
24 mannen en vrouwen stonden deze zaterdag aan het vertrek van de traditionele tocht richting Havelte, verdeeld over een ‘langzame’ en ‘snelle’ groep. De begrippen langzaam en snel zijn natuurlijk relatief want wat voor de een langzaam is is voor de ander net hard zat en vice versa. Zo stond ik bij de start in dubio met de snellen mee of met de langzame groep mee. Ik koos, behoedzaam als ik ben, voor de laatste groep. De avond ervoor had ik immers tot 23 uur gewerkt en dientengevolge was ik weer laat op bed gekomen maar de volgende ochtend wel weer om 04.30 uur ontwaakt. Het zal de ‘spanning’ geweest zijn.
In twee groepen gingen we dus op pad, bijna gelijkelijk verdeeld.

In mijn groep waren het Jan (bijna pensionado) S. en Ruud (ervaren pensionado) W. die de kop namen en ons Zwolle uit leidden via de westelijke over van het Zwarte water richting Hasselt. Ik fietste tot aan de koffie naast Henk (al een jaar pensionado) H. en Henk praatte honderduit over zijn nieuwe Giant die nog thuis stond, over z’n pensioen, over het Swolland verleden en nog veel meer. Als je naast Henk fietst hoef je je zeker niet te vervelen en vliegen de (koude) kilometers voorbij.
De Frisseneus tocht is een echte Swolland klassieker die in vroeger jaren al als vrije toertocht werd verreden (bron Henk H.) en kenmerkt zich vooral door een scala aan verschillende landschappen; het poldergebied tussen Zwolle en Zwartsluis gevolgd door het waterrijke Wiedengebied, vervolgens het oude coulisselandschap bij Havelte en na de koffie het boerenlandschap bij Ruinen en De Wijk gevolgd door de bosrijke omgeving van de Zwarte Dennen tussen IJhorst en Nieuwleusen om via het Vechtdal weer naar Zwolle terug te keren.
In de moderne versie heeft toerleider Ruud vooral rond Wanneperveen een fraaie aanpassing aan de route gedaan. Waar we eerder altijd de hele (klinkerrijke) Veneweg door Wanneperveen volgden richting Kolderveen en Nijeveen, gaat de route nu via een fraai maar rijk van bochten voorzien fietspad langs natuurgebied de Weerribben waarna we bij Roekebosch weer op de traditionele route uitkomen. Gunstig voor het oog, wat minder voor de gemiddelde snelheid.
Na een kilometer of 45 komen we aan bij de pauze locatie aan de rand van Havelte met de toepasselijke naam ‘De Rand Van Havelte’. Als we binnentreden voel ik gelijk dat daar de kachel aan staat. Nou daar was ik wel aan toe, de koffie en appeltaart doen de rest van het opwarmproces.
Toch lukt het mij niet om echt warm te worden gedurende de koffiestop en als de tweede (snelle) groep een kwartiertje later binnenkomt neem ik een dapper besluit; ik blijf nog wat langer binnen en ga na de pauze met die groep mee terug onder het motto ‘harder fietsen is warmer fietsen’.

Als ook deze groep de koffie op heeft en weer op pad gaat sluit ik, enigzins gespannen, aan. Gespannen omdat ik niet weet of ik het tempo een beetje kan volgen en of het lukt om nu wel warm te worden.
Gelijk uit het vertrek zet ik mij in de luwte op de 4e rij en zodra we Havelte weer uit zijn gaat het tempo naar de 30 km/h en regelmatig er boven. Gelukkig heb ik geen moeite dat tempo te volgen al is het wel even een overgang na de rustiger heenweg. Ik prijs me gelukkig dat het meeste kopwerk gedaan wordt door een aantal sterke mannen die de tegenwind trotseren.
Via Uffelte fietsen we via Ansen en Oosteinde richting Koekange en vervolgens door naar IJhorst. Op de vraag van enkele medefietsers/fietssters of ik inmiddels een beetje warm ben geworden kan ik alleen maar bevestigend antwoorden, daarbij helpt het ook dat de zon zowaar steeds meer probeert om door het wolkendek heen te komen. Dat scheelt gelijk een graadje of 5.
Met een kruissnelheid van rond de 31 gaat het snel door richting de Zwarte Dennen en daarna de lange rechte wegen rond Nieuwleusen. Als we uiteindelijk uitkomen op de Hessenweg (N340) schijnt het zonnetje inmiddels volop, heb ik mijn dunne vingerhandschoentjes inmiddels uit getrokken en heb ik het eerder warm dan koud.
Als we aan de rand van Zwolle komen wil Jeannette M. nog wel een wijntje drinken bij de IKEA (zelf inschenken waarschijnlijk) maar dat doen we maar niet. Ik vraag me sowieso af of Zweedse wijn wel te drinken is….

Eenmaal thuis gekomen blijk ik precies 110 kilometer op de Garmin te hebben staan met een gemiddelde van 27.4 km/h. Met een voldaan gevoel zet ik de Canyon op z’n plek. Het was een Frisseneustocht met twee gezichten, met een start die de naam Frisse neus alle eer aan deed maar een slot met een hoopvol zonnetje. Na een, qua weer, toch wel teleurstellende winter is iedereen toe aan de lente, aan zon en aan de korte broek. Ik liet mij zaterdagochtend bij mijn kledingkeus te veel leiden door het feit dat we inmiddels wat de kalender betreft in de lente zijn beland maar kwam er al snel achter dat de natuur daar niets mee te maken heeft. Gelukkig veranderde mijn frisse neus van de heenweg in warme wangen op de terugweg…