De Vrolijkheid, einde aan een tijdperk.
Gisteravond vond de jaarlijkse algemene ledenvergadering van onze toerclub (TC Swolland) plaats in zalencentrum Urbana in Zwolle. Niets bijzonders zult u zeggen, maar niets is minder waar.
Sinds jaar en dag werd die ALV namelijk gehouden Café Restaurant De Vrolijkheid aan de oude uitvalsweg naar Meppel, ook in Zwolle. Met dat etablissement heeft Swolland altijd een meer dan innige band gehad, want bij gebrek aan een eigen clubhuis werden daar, behalve de ledenvergaderingen, ook vele andere vergaderingen en bijeenkomsten van de toerclub gehouden. Elke zaterdagochtend werd er trouw een kopje koffie gedronken door de mannen en vrouwen die van daar vertrokken voor hun wekelijkse toertocht en vaak werd er na afloop daar al vast begonnen met het herstel na de inspanning.
Maar….De Vrolijkheid is niet meer.
“Of het nu zaterdagochtend om half negen was of ’s avonds laat,
of je nu een een fietsrecreant was, een P.E.C. fan of een toevallige voorbijganger, bij De Vrolijkheid was je altijd welkom en niet alleen omdat je er je geld kwam brengen”
De naam ‘Vrolijkheid’ op de plek aan de westelijke oever van de Westerveldse AA, van oudsher de natuurlijke grens tussen Zwolle en Zwollerkerspel, wordt al genoemd op een kaart van Hottinger in 1781 en al in 1865 is er sprake van een herberg ‘De Vrolijkheid’ op de plek van het huidige Café Restaurant.
Gelegen aan de veel gebruikte uitvalsweg naar Meppel zal er aan klandizie geen gebrek zijn geweest en vooral op vrijdagen, als de grote Veemarkt in Zwolle plaatsvond, zal menig boer er een borreltje hebben gedronken op de weg terug naar de boerderij in Nieuwleusen of Staphorst.
In 1923 opende de VV & AV PEC een geheel nieuw voetbalterrein tegenover de herberg en gaf het dezelfde naam, Sportpark De Vrolijkheid. Tot het einde van de vorige eeuw speelden PEC en grote concurrent Zwolse Boys afwisselend op dit sportpark schuin tegenover de uitspanning en vooral tijdens de altijd zwaar beladen derby’s tussen P.E.C. en de Boys moet het na afloop afgeladen vol zijn geweest met supporters van (waarschijnlijk) de winnende partij.
Ikzelf begon in 1966 mijn voetbalcarrière bij PEC op het sportpark De Vrolijkheid en menig keer werden we, na een gewonnen wedstrijd of een kampioenschap zelfs, getrakteerd op een versnapering bij het café van ‘Daane Diek’ aan de andere kant van de weg.
Menig Zwollenaar zal zijn rijexamen vanuit De Vrolijkheid hebben gedaan, waarbij sommigen al waren gezakt voor ze het parkeerterrein goed en wel af waren, omdat de examinator vond dat je toch echt wel diende te stoppen voor het voorlangs lopende fietspad….fietser of geen fietser. Ik spreek hier nu niet uit ervaring trouwens, mijn eerste rijexamen eindigde op de hoek van de Philosophenallee en de Wipstrikkerallee na een aanrijding met een andere lesauto, ook geen verhaal om mee thuis te komen trouwens.
Heel lang kwam ik nog maar zelden bij De Vrolijkheid. Als voetballer bij HTC, kan ik me herinneren dat er wel eens een carnavalsavond werd georganiseerd bij de Familie Dijk in het café, maar nee, een stamgast was ik zeker niet.
Pas als lid van Swolland kwam ik weer in aanraking met De Vrolijkheid. Steevast startten daar de clubritten van onze fietsclub en wat me vanaf het begin opviel was het gevoel wat je kreeg als je er binnenkwam, het gevoel dat je welkom was. Of het nu zaterdagochtend om half negen was of ’s avonds laat, of je nu een fietsrecreant was, een P.E.C. fan of een toevallige voorbijganger, bij De Vrolijkheid was je altijd welkom en niet alleen omdat je er je geld kwam brengen.
Behalve tijdens de clubritten startten we de laatste jaren ook onze wekelijkse SSOP tochten meestal vanaf de Vrolijkheid en elke keer weer was deur open, stond de koffie klaar en werden we bij vertrek gelukgewenst met de komende kilometers.
Het was allemaal zo vanzelfsprekend.
Enkele weken geleden werden we, niet alleen bij Swolland, opgeschrikt door het plotselinge overlijden van uitbaatster Ria Dijk. In heel Zwolle sloeg haar overlijden in als een bom, want ze was geliefd bij velen.
Toen ik het droeve nieuws hoorde was het eerste gevoel er één van ongeloof en onbegrip; zo onverwachts en zo onbegrijpelijk. Nu zijn we enkele weken verder en komt ook het besef dat met Ria Dijk niet alleen een mooi mens is overleden maar ook herberg, uitspanning, café, restaurant, partycentrum, startplaats, herstelplaats en bovenal ‘huiskamer’ De Vrolijkheid is opgehouden te bestaan, een enorme leegte achterlatend.
Toerclub Swolland vergaderde dus gisteren voor het eerst op een andere locatie, ook een locatie met een lange geschiedenis in Zwolle en met lekkere koffie, maar toch…toch voelde het een beetje als ‘niet thuis’.
Hans,
Een zeer waar verhaal. En als je alles zo opsomt wat een verlies, qua persoon en locatie.
Maar we moeten verder, de herrinneringen zullen fraai zijn.
Grt, Ruud.
Wat heb je dit prachtig beschreven Hans! Hoewel ik al weer bijna dertig jaar geleden mijn geliefde Zwolle verruilde voor het westen van het land heb ik veel herkenning (en herinnering) bij je verhaal. Gr Rini
Een waar verhaal Hans! je hebt het gevoel van velen goed verwoord.
Mooi geschreven!
Hans,
Mooi weergegeven. Zo heeft een ieder zijn herinnering. Voordat ik lid werd van Swolland was dat vanuit de EZB. Na sluiting van het eigen bedrijfsrestaurant werd vaak de werkweek afgesloten bij de Vrolijkheid. Feestavonden en bijeenkomsten t.b.v. jubilarrissen werden er gehouden. En ik had het hetzelfde gevoel als jij omschrijft, n.l. altijd welkom, gezellig en goed verzorgd.
Jammer dat dit op deze wijze is geeindigd.