En dan is ineens het officiële wielerwegseizoen voorbij. Het lijkt wel of dat wielerseizoen elk jaar sneller voorbij is, maar ja dat is met alle leuke dingen in het leven het geval.
Voor mijzelf was het sowieso al een heel kort wegseizoen en ik ben blij dat ik vanaf begin september toch nog meer dan 1000 km bij elkaar heb kunnen trappen na een halfjaar van inactiviteit.
Het einde seizoen wordt, wat het racefietsen betreft, altijd een beetje geregeld door het weer. Zolang het goed weer is kun je immers op de weg uit de voeten, maar zodra de herfst c.q. winter toeslaat is het gebeurd. Officieel wordt het seizoen bij Swolland echter sinds jaar en dag beëindigd met de Sluitingsrit, halverwege oktober.
Zolang ik mij kan herinneren wordt deze afsluitende wegrit al gecoördineerd Arnold van B. en elk jaar is het weer een mooie tocht van ongeveer 110 km door het mooie Salland, met als hoogtepunten de koffiebreak bij De Tonne in Hellendoorn en de Toeristenweg over de Holterberg. Standaard zorgt Arnold ook altijd voor wat gemopper in het peloton door het invoegen van een enkel onverhard gedeelte en hier en daar zo’n typisch Sallandse klinkerweg (maak eens een ruim rondje Heino en je weet wat ik bedoel). Wat dat betreft weten we allemaal waar we aan toe zijn als we van start gaan.

De weersverwachting voor de versie van afgelopen zaterdag was nou niet bepaald geweldig en buienradar toonde al direct na het ontwaken dat er een langere periode met regen verwacht werd in Overijssel. Een geluk was wel dat het bij het vertrek in ieder geval droog zou zijn.
Ondanks deze tegenvallende weersvooruitzichten kwamen er toch nog ruim 20 mannen en één vrouw naar de vreetschuur die McDonalds heet. Hier begon mijn dag al een beetje in mineur toen ik een koffie bestelde bij de jonge baliemedewerker waarop deze mij vroeg of ik 65+ was, in dat geval zou ik een mooie korting tegemoet kunnen zien. Nu weet ik dat ik er niet jonger op word maar als je de volgende dag 57 hoopt te worden is het wel wrang als je gevraag wordt of je 65+ bent. Al met al geen hoopgevende start dus voor mijn eerste ’28 km/h’ rit van het jaar.

De Sluitingsrit meefietsen met deze snellere groep was mijn doel toen ik half augustus weer mijn eerste kilometers mocht maken en na een mooi aantal revalidatieritjes vond ik dat ik er wel aan toe was.

Nu weet ik dat ik er niet jonger op word maar als je de volgende dag 57 hoopt te worden 
is het wel wrang als je gevraag wordt of je 65+ bent. 
Al met al geen hoopgevende start dus voor mijn eerste ’28 km/h’ rit van het jaar.

Net als bij andere clubritten van de Toerclub waren er twee snelheidsgroepen waarin gestart zou worden, zoals gezegd de 28 km/h en de 25 km/h. Die laatste groep vertrok onder aanvoering van nestor Henk H. die de laatste jaren aan een ware remonte bezig is, en als een jonge adonis in een onnavolgbare stijl de pannen van het dak fietst.
Ik ging dus met de 28 groep mee, met dien verstande dat ik de Holterberg en Toeristenweg rechts zou laten liggen omwille van een gebrek aan kracht in de beentjes. Ruud W. had zich aangeboden om mij onderlangs de Holterberg richting Holten te begeleiden.
Bij het vertrek, rond 09.00 uur, was het zwaar bewolkt, fris maar nog wel droog en vanaf de Mac gingen beide groepen hun weg. De 25 groep zouden wij pas in Hellendoorn weer treffen.
Achter de kopmannen vertrokken wij richting Berkum, trokken letterlijk en figuurlijk ‘Tussen de Verlaten’ door en over de Vechtdijk ging het richting de stuw bij Broekhuizen. Alvorens we die over konden hielden we even halt om een bevallige dame voorrang te verlenen (ik begrijpt toch echt niet waar die ‘wielrenners’ toch zo’n slechte naam door krijgen). Vervolgens ging het via Ankum en Welsum richting de tweede stuw, bij Oudleusen en verder langs Vilsteren, Giethmen, Besthmen en Zeesse richting de Sahara achter Ommen. Hier kregen we een eerste voorbeeld te verduren van ‘slecht wegdek’ op de Eerderveldweg, al stuiterend over het door boomwortels omhooggeduwde asfalt hobbelden we richting de N341. Voor we die echter bereikten werd Cor W. opgeschrikt door een lek bandje en ikzelf door een ‘lek’ frame…
Terwijl Cor bezig was zijn voorband weer fietsklaar te maken werd ik er op attent gemaakt dat mijn achterwiel wat ‘wiebelde’ bij het aanzetten en bij het ingaan van bochten. Nader onderzoek leerde dat de derailleur-pad los in het frame heen en weer schoof wat het wiebelen veroorzaakte. (Oorzaak is dat de verbinding tussen het carbon frame ne de aluminium pad los is geraakt, waar deze normaal gesproken vast gelijmd hoort te zitten). Nu ben ik sowieso van plan een nieuwe fiets te kopen maar dit is toch niet zoals het hoort natuurlijk. Gelukkig kon ik wel gewoon door fietsen al voel je je niet helemaal zeker meer dan.
Nadat we eindelijk weer op weg waren werd de pech nog groter toen het ook nog een begon te regenen. De al door Buienradar aangekondigde zone met neerslag kreeg ons te pakken halverwege Den Ham en Marle en het noopte ons om ‘en masse’ de regenjackjes tevoorschijn te halen. Een geluk bij een ongeluk was dat De Tonne toen, hemelsbreed, niet heel ver meer was. Een tiental kilometer en één opgebroken weg verder kwamen we nat en al aan bij de koffiestop waar de 25 km groep al aanwezig was, getuige de aanwezige fietsen tegen de gevel.

Gelukkig was het binnen lekker droog en warm en stond de serveerster al klaar met de kan met koffie en waren de appelpuntjes al voorgesneden.
Tijdens de pauze is er altijd even tijd om terug te kijken op zo’n eerste gedeelte van de tocht. Meestal moeten de veroorzakers van oponthoud het dan ontgelden en Cor was dan ook niet te benijden, hij was ook opvallend stil gedurende de break.
Om het feit te gedenken dat we als Swolland leden voor de laatste keer tijdens een clubrit op de weg in de oude vertrouwde kleding fietsten, sprak onze veurzitter nog een paar woorden en bedankte de aanwezige leden van de kleding commissie voor hun werk aan het project ‘nieuw clubtenue’. Hier zal t.z.t. een aparte post op deze site gewijd worden.
Na de speech maakte de 25 km groep snel dat ze weg kwamen en zij vertrokken met één meer dan ze   kwamen. Jan C. had besloten in de rust van groep te wisselen. Hij had die keuze voor de pauze al afgekocht met een aantal kilometers stevig kopwerk.
In de 28 km groep was er ondertussen de nodige discussie over onverharde wegen, mogelijke zandpaden, wegomleggingen etc. waarbij Arnold aangaf dat dat ook wel een beetje bij de Sluitingsrit hoorde en misschien heeft hij ook wel een klein beetje gelijk. Na de pauze zouden we wel zien hoe het ging.

Na het tweede kopje koffie werd het weer tijd om te gaan en gingen de regenjackjes weer aan, Pluvius wilde van nog geen wijken weten…
Terwijl het gros van de groep richting de Toeristenweg over de Holterberg ging, nam Ruud W. mij op sleeptouw over het fietspad langs de Holterberg om uiteindelijk in Holten weer op de originele route uit te komen. Daar wachtten wij even op de anderen, discussieerden nog even over het vervolg van de route en gingen vervolgens gezamenlijk weer verder richting Haarle en Luttenberg, waar we ook de welbekende Bergweg nog even meepikten. Vervolgens ging het in een vrij rechte lijn weer naar Zwolle toe waarbij het tempo zo nu en dan wel weer even wat hoger opliep dan de afgesproken km/h. Een extra pauze werd ons ook gegund toen we een minuut of 5 (of waren het er meer) moesten wachten op een kudde overstekende koeien die in ganzenpas de weg passeerden. Dat was ook meteen het laatste oponthoud en over de altijd zeer aanwezige klinkers van de Oude Twentseweg ging het huiswaarts. In Zwolle aangekomen splitste de groep zich op in mannen die naar huis gingen en mannen die de ‘green’ opzochten, in dit geval mannen die het clubgebouw naast de ‘green’ van de golfclub Zwolle opzochten voor een welverdiend hersteldrankje.
Toen we het clubgebouw binnenliepen voelde ik me toch een beetje een vreemde eend in de bijt tussen de birdies en de eagles die er vaker plachten te vertoeven. Toch werden we, ondanks onze natte wielerkleding, vriendelijk ontvangen en mochten we plaatsnemen op een van de vele tafels met mooi uitzicht op omringende parkachtige tuin. Hier werd nog even nagepraat onder het genot van een drankje en werd ik nog voorzien van goedbedoeld advies met betrekking tot mijn frame; van levenslange garantie tot Hightech Polymax passeerden daarbij de revue. Na twee biertjes vond ik het wel mooi geweest en samen met buurman Henk G. ging het huiswaarts.
Met ruim 118 km op de teller en, afgezien van het technische malheur, een probleemloze rit kan ik toch nog terugkijken op een succesvol slotstuk aan een verloren wegseizoen.

Het lijkt er inmiddels op dat de herfst binnenkort zal gaan toeslaan en het blijft ongewis of er nog op de racefiets gereden kan worden, zo niet dan kan de ATB uit de schuur en gaan we het bos in. Voor mij is de racefiets sowieso uitgesloten aangezien het frame eerst hersteld zal moeten worden of de nieuwe fiets al gekocht moeten zijn….