Eikels op het fietspad
Een eikel spat onder m’n voorwiel weg en beland in de naast het fietspad gelegen sloot, een eenzame eend schrikt op en vliegt met veel kabaal weg. Ik fiets achter het Oosterenkcomplex langs de Westerveldse AA richting De Vrolijkheid. De herfst is in alle hevigheid losgebarsten getuige de prachtige herfstinten in de natuur en de talloze eikels op de weg. We zullen er nog veel tegenkomen vandaag, in meerdere hoedanigheden.
Dankzij het, te verwachten, prachtige weer op deze zaterdag hadden maar liefst 3 dames en 13 heren de moeite genomen om naar de startlocatie te komen. Een mooi aantal zo laat in het seizoen voor een ‘niet clubrit’.
De route van de dag had de naam ‘Koudepotentocht’ gekregen maar dat bleek iets te negatief. Het werd, na een fris begin, een tocht bij alleszins behoorlijke temperaturen. Wel stond er een frisse wind uit het noordoosten die gedurende dag langzaam zou aantrekken.
Met z’n zestienen gingen we, na het traditionele bakje koffie bij Klaasje, op pad in noordelijke richting. In de eerste kilometers werden we nog gehinderd door de vele verkeerlichten in de Hessenpoort maar eenmaal buiten de Zwolse stadsgrenzen konden we lekker doorfietsen en via Ruitenveen, Nieuwleusen en Den Hulst ging het richting IJhorst. Met een snelheid van 28-30 km/h en weinig oponthoud schoot het lekker op. Alleen een plaspauze en 3 verkeerde afslagen van de voorrijders (Hennie H en Jan S) zorgde voor wat reuring in de groep, voor de rest was het in strakke cadans richting de koffie in Dwingeloo. Voor we daar aankwamen passeerden we echter eerst nog het fraaie Nationaal Park Dwingelderveld met z’n mooie vergezichten, heidevennen en bossen, Vooral mooi om doorheen te fietsen op zo’n prachtige rustige herfstochtend in oktober.
Eenmaal in Dwingelo aangekomen konden we plaatsnemen op het terras van Grand Café Hotel De Brink. Het was nog even vechten om de plekjes waar nog een streepje zonlicht door de aanwezige bomen scheen maar toen iedereen zat kon de koffie c.q.warme chocomelk en de appeltaart besteld worden.
Tijdens de pauze kwam het gesprek nog even op de eerder die week uitgereikte ‘wegkapitein banden’ welke door een persoon in kwestie om de bovenarm moet worden geplaatst om zo aan te geven dat diegene de wegkapitien van die dag is. Volgens hen die de band hadden gekregen zat hij nogal strak om de bovenarmen. Hennie H.besloot daarop de zijne uit te proberen en om zijn linkerarm te plaatsen. Nu heeft Hennie veel kwaliteiten maar gespierde bovenarmen horen daar niet bij en toch knelde ook bij hem de band behoorlijk. In het ergste geval heb je met zo’n band om na een dag fietsen een gehee,l eigen bloedsomloop in je arm…. en daar komt ook nog eens bij dat als, je met zo’n band bent uitgedost, je er toch een beetje bijfietst als de obergrüppenfuhrer van de fahradverrein.
Na de koffie neemt Hennie echter wel gelijk resoluut de leiding en maant ons tot vertrek. Gelukkig weet ik hem echter nog te overtuigen dat een foto met band niet mag ontbreken in het verslag;
Als we ons weer in gang hebben getrokken fietsen we weer vlotjes over de mooie paden en wegen in zuidelijke richting. Tot we op een gegeven moment op een fietspad terecht komen waarop ons in tegengestelde richting hardlopers tegemoet komen, niet één, niet twee nee vele tientallen lopen kriskras over het fietspad. Het betekend dat onze groep achter elkaar zoveel mogelijk over het midden van het fietspad moet rijden. Geen probleem, tot één van ons heel iets van z’n baan wijkt en snel weer bijstuurt, niks aan de hand zou je denken…echter één van de hardlopers is het daar niet mee eens en de idioot slaat Wilma K. op de rug en vervolgens krijg ik, net achter Wilma fietsend, ook nog eens een behoorlijke beuk op m’n bovenarm. Dit was wel de grootste eikel die we vandaag tegenkwamen, het was alleen jammer dat deze niet onder m’n voorbandje door schoot.
Voor het zelfde geld veroorzaakt deze heer een behoorlijke valpartij op het drukke fietspad met alle gevolgen van dien en dan hebben de toerfietsers het weer gedaan……
Na dit incidentje fietsen we echter weer rustig verder en terwijl de temperatuur langzaam richting de 14 a 15 graden stijgt genieten we van een groot aantal nieuwe wegen en paden welke Ruud W. voor deze tocht heeft gevonden. Het is altijd leuk om nieuwe wegen te berijden.
Ten oosten van Meppel verlaten we Drenthe weer en via Rogat, De Wijk en de Zwarte Dennen komen we weer langzaam maar zeker in de buurt van Zwolle.
Zonder lekke banden of ander mechanisch ongemak volbrengen we uiteindelijk deze fraaie tocht die ik graag zou omdopen van Koudepotentocht in de Eikeltjestocht..
Op het zonnige terras van De Vrolijkheid genieten we nog even na met een hersteldrankje, een nootje en een door Harry T. beschikbaar gestelde snack.
Fietsen is zo’n gekke hobby nog niet…..