DEEL 1  (vrijdag) WAARIN MOOI WEER NOG EVEN UITBLIJFT
In de verte hoor ik een vreemd geluid, het lijkt in niets op de geluiden die ik de voorbije week elke ochtend hoorde. Langzaam dringt het geluid tot mijn brein door en ik ontwaak uit een diepe maar te korte slaap.
De afgelopen nacht keerde ik samen met nog 4 toerclub-maten terug uit Portugal na een weekje fietsen in het zonnige zuiden.

Het was eind augustus vorig jaar, ik zat nog midden in de revalidatie van de bypass operatie maar mijn gedachten waren al lang weer bij fietsen. Ik was al weer volop plannen aan het maken en een tekst in een wervende advertentie in het maandblad FIETS wakkerde mijn interesse aan in een weekje Portugal; de foto met een aantal fietsers onder een felblauwe hemel zorgde voor de rest. Voor mijzelf had ik al besloten om te gaan, als het moest alleen, maar ik kon nog proberen om een aantal mede fietsers ook enthousiast te krijgen. Na wat appen en navragen bleken uiteindelijk nog 4 sportievelingen geïntCategorieëneresseerd; Jan S., Henk G., Fred B. en Gerrit L.

In het geval van Jan S. was het maar goed dat ik hem de woensdagavond ervoor nog even geappt had, want Jan was in de veronderstelling dat wij niet vrijdagnacht maar zaterdagnacht zouden vertrekken…

Een mooi gezelschap om mee op fietsvakantie te gaan en dus besloten we te boeken voor de periode van 3 tot en met 10 maart. De keus viel op Hotel Alcazar in Monte Gorde in het uiterste zuidoosten van de Portugese Algarve, bij de monding van de Guardiana de grensrivier met Spanje.
Vanaf eind augustus was het echter nog een halfjaar alvorens we af konden reizen.
Maar geduld is een schone zaak en opeens was het vrijdagochtend 01:00 uur toen mijn wekker afging, de avond ervoor was ik om 19 uur naar bed gegaan on nog een paar uur rust te krijgen voor de grote reis die zou beginnen met de auto reis naar Schiphol vanaf waar we om 06.20 uur zouden vliegen. Om 02.30 uur reden Henk een rondje door Zwolle om de overige drie mannen op te halen. In het geval van Jan S. was het maar goed dat ik hem de woensdagavond ervoor nog even geappt had, want Jan was in de veronderstelling dat wij niet vrijdagnacht maar zaterdagnacht zouden vertrekken…
Gelukkig stond iedereen klaar voor vertrek en nog voor drieën reden we met een volgeladen Ford Focus op de A28 richting Amsterdam waar we om 04.00 arriveerden. De parkeerplaats was al gereserveerd, maar het was nog even zoeken naar de ingang van P-1/2.
Na het inchecken was het wachten op vertrek, tijd die werd benut om nog even een kop koffie te drinken.

Om 06.00 mochten we aan boord van Transavia vlucht HV 3533 naar Faro. In het vliegtuig hield het met de beenruimte niet echt over en het hielp ook niet echt dat de heer voor mij zijn stoel in de slaapmodes zette. Gelukkig zat ik bij het raampje en kon ik tijdens het opstijgen Amsterdam in sfeerverlichting steeds kleiner zien worden.
Na ruim 3 uur landden we op vliegveld Faro en waar we op zon hoopten was de werkelijkheid nogal bruut, regen en harde wind teisterden het vliegveld van de Zuid Portugese stad. Gelukkig waren de vooruitzichten voor de rest van de week een stuk beter.
Met een touringcar werden we vervolgens getransporteerd naar ons fraaie hotel in Monte Gordo, Alcazar Spa & Beach. Door Fred al snel omgedoopt in hotel Alcatraz…
Er werden ons twee zeer fraaie kamers toegedeeld waarbij die van Gerrit en Henk iets had van een onvervalste bruidssuite, op de 8e verdieping, groot met een immens terrasbalkon en uitzicht op de Atlantische oceaan, Fred, Jan en ik moesten het doen met een iets minder groot balkon maar de kamer op de 3e verdieping was fraai en Jan mocht zelfs op een eigen slaapkamer slapen, met eigen tv.

Nog dezelfde middag brak de zon door en konden we onze huurfietsen ophalen bij de reisorganisatie. Die avond, bij het diner, bleek dat er zich in ons hotel een grote enclave van Nederlandse pensionado’s bevond en wij prijsden ons gelukkig dat wij Fred bij ons hadden om dezelfde taal te spreken als al die pensionado’s.

DEEL 2 (zaterdag) WAARIN WE STORMACHTIG ONTWAKEN EN EUSEBIO WEER TOT LEVEN KOMT
De wind ruist met bijna Nederlands geweld om ons balkon. Het schuifraam dat we de avond ervoor op een kier hebben gezet zorgt daarbij voor angstaanjagende geluiden. Wakker worden na de eerste nacht in zuidoost Portugal valt ons nogal rauw op het dak, regen klettert en de 6 internationale vlaggen voor de entree van het hotel staan strak aan de mast. Het lijkt bijna te onwerkelijk om waar te zijn.
Bij het ontbijt beklagen we ons over zoveel tegenslag, we zouden immers gaan fietsen. Maar nog gedurende het overvloedige ontbijt blijkt de regen te stoppen en komt ook de wind tot bedaren, langzaam breekt de zon door boven de naastgelegen camping. Zou het dan toch nog goedkomen vandaag?
En goed kwam het…

Zo snel zijn kleine beentjes hem voeren kunnen baant hij weg en gaat op zoek naar het zuinig bewaarde kleinood,  een paar minuten later showt hij trots een foto waarop de grote Eusebio en de jonge José…..

Diezelfde middag konden we onze huurfietsen uitproberen en verder op onze lijven afstellen tijdens een ritje van ongeveer 45 kilometer. Het werd een rit met veel stoppen om af te stellen en hier en daar een foto te maken, het vakantiegevoel was dan ook volop aanwezig.

We maakten voor het eerst kennis met Castro Marim, het niet ver van Monte Gordo gelegen plaatsje met kasteel ten noorden van een waterrijk natuurreservaat. We zullen er die week nog vaker passeren.
Als we weer terug zijn in het hotel drinken we een goede pint Super Bock bier in de bar van het hotel en kijken Duits voetbal. Terwijl we dat doen komt de ober, José genaamd, een verhaal afsteken over Eusebio, de Johan Cruyff van Portugal. Hij vertelt dat hij de stervoetballer ooit ontmoet heeft en had nog ergens een foto waarop hij samen met hem stond afgebeeld. Zo snel zijn kleine beentjes hem voeren kunnen baant hij weg en gaat op zoek naar het zuinig bewaarde kleinood en een paar minuten later showt hij trots een foto waarop de grote Eusebio en de jonge José…..
Die avond zien we in een bar in het dorp PEC Zwolle overtuigend winnen van Vitesse waarna we met een gerust (Zwols) hart kunnen gaan slapen.

DEEL 3 (zondag)  WAARIN DE HULPDIENSTEN MOETEN UITRUKKEN
Op zondagochtend worden we wakker met een onbewolkte hemel en een vrolijk zonnetje. Het doet het gemoed gelijk goed en in de ontbijtzaal merken we dat ook de aanwezige pensionados (van diverse pluimage) er zin in hebben.
Voor vandaag hebben wij een tocht gepland van ongeveer 95 km richting het noorden naar de plaats Alcoutim. Tegen een uur of 10 zijn we allemaal startklaar om de eerste echte tocht in Portugal te maken.
Op de huur Giants vertrekken we weer richting Castro Marim en na een vlakke aanloop van een kilometer of 10 beginnen de eerste serieuze klimmetjes die de nog stramme beentjes kwellen. Serieuze problemen komen er echter pas als Henk tijdens een stevige klim wil schakelen en er tot zijn schrik achter komt dat de volledige derailleur op de pad is afgebroken…
Het levert ons een oponthoud van een uur op. Dat dat niet meer wordt is te danken aan Carla van Primavera, als we haar gebeld hebben offert ze haar vrije zondag op en haast zich met een reservefiets naar het punt waar we staan. Gelukkig is dat een punt met fraai uitzicht op de rivier de Guadiana en onder het zonnetje bij 20 graden is het goed uit te houden.
Als de fiets van Henk weer is gerepareerd (ze is behoorlijk handig, Carla) kunnen we weer verder, maar niet nadat we Carla een, zelf geplukt, bosje voorjaarsbloempjes hebben overhandigd.

Inmiddels hebben we wel zin in koffie gekregen en na een kilometer of 45 vinden we een terras aan de oever van de rivier met uitzicht op Spanje. Terwijl we een kop koffie nuttigen zien we op onze mobiel dat Feijenoord heeft verloren van Sparta wat voor euforie zorgt bij Jan maar treurnis bij Fred. Later blijkt de schade mee te vallen als Ajax ook punten verspeelt.
Na de koffie krijgen we nog even een pittige klim voor de kiezen en stijgen naar ongeveer 200 meter waarna we via het ‘Mata Nacional das Terras da Ordem’ en het ‘Barragem de Odeleite’ (een stuwmeer) weer richting Monte Gordo fietsen, waar we met 94.2 km op de teller weer bij het hotel aankomen. Een douche, biertje en diner doen daarna wonderen, waarna we ’s avonds nog even kunnen nagenieten in de bar van het hotel.

DEEL 4 (maandag) WAARIN DE BUREN LAST HEBBEN VAN KLIKKEN
Na een prima nachtrust zitten zijn we maandagochtend al snel klaar voor de volgende rit. Ditmaal zouden we een bezoek brengen aan de overkant van Guardiana rivier, Spanje in. We hadden de afgelopen dagen al behoorlijk geoefend op ons Spaans en de meesten van ons kenden het ‘Unos Apapas, unos Peperos e unos packeras papoeras papieras inmiddels uit hoofd. Het weer is opnieuw prachtig en bij het ontbijt is de stemming prima. Jan moet het echter wel even ontgelden bij onze buurvrouw van de kamer naast ons, deze kordate dame spreekt haar ongenoegen uit over ons vermeende slaan met deuren maar vooral het klikken van onze fietsschoenen op de vloer. Hierdoor wordt ze net even te vroeg gewekt. Jan belooft ons leven te beteren en wij gaan verder met het naar binnen werken van het ontbijt.

Om in Spanje te geraken moeten we de veerboot pakken in Villa Real de Santo Antonio waarna we in Spanje een volledige route gaan fietsen. De overtocht duurt ongeveer 15 minuten, wat onder de gegeven weersomstandigheden geen straf is. Op de boot zijn nog meer Nederlandse toeristen, al dan niet met fiets, aanwezig en (ex) postbode Fred heeft al snel aanspraak. De rest van ons geniet van het weer en het uitzicht op Spanje.
Eenmaal aan de andere kant (Ayamonte) vertrekken we snel richting Isla Christina aan de kust.

We hadden de afgelopen dagen al behoorlijk geoefend op ons Spaans en de meesten van ons kenden het
‘Unos Apapas, unos Peperos e unos packeras papoeras papieras inmiddels uit hoofd.

Na een kilometer of 20 zitten we al aan de koffie op een plek met schitterend uitzicht over de zee, wat kan het leven toch mooi zijn.
In het vervolg van de tocht die relatief vlak is worden we geplaagd door veel minder goede wegen en een aantrekkende wind. Bovendien is er wat materiaalpech voor eerst Fred (bidonhouder) en daarna van…….Fred (lekke band). Nadat het bandje verwisseld is kunnen we weer verder maar bij Fred is de gang er helemaal uit en hij ploetert moeizaam achter ons aan. In Lepe besluiten we te stoppen voor koffie met iets er bij. In een onbeduidend zijstraatje van de hoofdweg vinden we een soort barretje met enkele tafeltjes op de smalle stoep. Hier nemen we plaats en worden al snel bediend door een jonge Spaanse. De koffie met iets erbij smaakt goed en we besluiten nog een kopje te nemen. Ondertussen blijkt het best een druk straatje te zijn met veel jeugdig en lawaaierig verkeer. Als Fred heeft afgerekend stappen we weer op en fietsen Lepe weer uit. Opnieuw heeft Fred het echter moeilijk en na een enkele kilometers ploeteren besluiten we maar eens nader te kijken en wat blijkt……Freddy’s achterrem loopt een beetje aan waardoor het lijkt of hij lood in de benen heeft. Als het euvel verholpen is fietst ook Fred weer soepel mee. Door alle tegenslag besluiten we de route wat in te korten en een verkorte weg terug richting Ayamonte te nemen waar de veerboot wacht. Daar aangekomen blijkt echter dat de boot van 17.30 uur niet vaart en we moeten wachten op de boot van 18:30 uur. Na een cola op een sfeervol stadsplein besluiten we nog maar een stukje te gaan fietsen om de tijd te doden. Uiteindelijk kunnen we om 18:00 inschepen en verlaten we Spanje om terug te keren naar Portugal waar we de laatste 5 kilometer naar het hotel fietsen om daar na een snelle douche onmiddellijk aan de dis te gaan. Het was een lange dag die we uiteindelijk besluiten in de bar van het hotel waar José ons kennis leert maken met een Portugees drankje, Beirao genaamd, het drankje valt in de categorie ‘pik aan de lip’ maar smaakt niettemin behoorlijk goed. Die avond slapen we snel in…

DEEL 5 (dinsdag) WAARIN DE BEENTJES OM WAT RUST VRAGEN
Toen ik de volgende ochtend wakker werd voelden de benen niet super en nog voor ik de dekens van me afwierp had ik het besluit genomen om die dag rust te nemen, mijn kamergenoten waren opvallend solidair en zo was een rustdag geboren. De mannen van de hoogste verdieping hadden echter nog genoeg power om ook voor de 4e achtereenvolgende dag op de fiets te stappen. Na het ontbijt vertrokken zij terwijl wij, de overgeblevenen, ons opmaakten voor een kuiertje door Monte Gorde. Fred was nog op zoek naar een T-shirt en wij waren natuurlijk bereid om advies te geven. Helaas mocht het niet baten en Fred slaagde niet ondanks het brede aanbod van, hoofdzakelijk vrouwelijke, shirts.
Na de vergeefse zoektocht besloten we een wandeling te maken door het nabij gelegen bos annex duingebied, een wandeling die begon op brede gravelpaden maar eindigde op een schoenbreed en overwoekerd pad door het dichte struikgewas. Al ploeterend door dat struikgewas hoorde wij de zee al ruisen en Toon Hermans moet daar ooit zijn inspiratie voor het onvergetelijke lied van Meneer Verkade hebben opgedaan.
Na het struikgewas kwamen we uit op het strand en vandaar wandelden we terug naar de strandtenten bij Monte Gordo waar we ons settelden in de schaduw en een goed glas bier bestelden.

Ondertussen fietsten Gerrit en Henk door het achterland van de Algarve en ondanks de GPS wisten ze toch nog in zeven sloten tegelijk te geraken op een plek waar de weg overging in water.
De rest van de dag bestond hoofdzakelijk uit luieren en relaxen, de volgende dag moesten we echter wel weer aan de bak.  ’s Avonds keken we nog wat Champions League voetbal, tot teleurstelling van Juan verloor zijn Benfica van Borussia Dortmund. De aanwezige Duitse atleten en atletes waren er maar wat blij mee…wij dachten er het onze van en vertrokken naar bed.

DEEL 6 (woensdag) WAARIN DE PIJPEN TE KORT ZIJN OF DE BENEN TE WIT
Ook op de 6e dag was het prachtig weer in de Algarve en de temperatuur zou oplopen tot een graad of 25. Na een dag rust moesten we vandaag weer aan de bak. Op de planning stond een rit door de heuvels richting Tavira dan een stuk richting Faro en vervolgens langs de kust weer terug.
Vooral het eerste gedeelte door de heuvels was van absolute schoonheid, goed lopende wegen en vergezichten en dat alles onder een strakblauwe lucht. De kou in het thuisland werd deze dag definitief uit ons systeem gefietst.

Het zal ongetwijfeld aan de leeftijd en de schoonheid van de aanwezige dames gelegen hebben dat zij wel in korte broek mochten dineren…. of wij moeten de benen toch maar scheren de volgende keer.

Het werd een relatief lange dag in het zadel. Niet alleen vanwege de afstand (>100 km) en het terrein, ook het mooi weer nodigde uit tot wat vaker stoppen. De koffiestop hadden we in een rustige buitenwijk van Tavira op nog geen 30 meter van de route en net als elders in de oost Algarve smaakte de koffie goed en hoefde ons kasbewaarder Fred er niet te diep voor in de buidel te tasten.
De terugweg richting Monte Gorde was iets meer rechttoe rechtaan waarbij de wind ook behoorlijk tegen was. Dat betekende iets meer werken in de warmte en halverwege besloten we een extra stop te maken voor een ijskoude cola….sis.

Vervolgens buffelden we weer verder richting ons hotel waarbij we er op het laatst voor kozen om een stukje van de route af te steken. Opnieuw hadden we genoten van een mooie dag op de fiets en onder het genot van een welverdiend hersteldrankje en de nootjes van Juan prijsden we ons gelukkig met de fantastische omstandigheden. Met nog slechts één fietsdag te gaan waren we ons er echter ook al weer van bewust dat alles eindig is en dus bestelden we nog maar een Super Bock alvorens we aan tafel gingen. Daar werden Jan, Fred en ik echter resoluut teruggestuurd door de Garçon omdat we de korte broek aanhadden en pas nadat wij onze broek met korte pijpen hadden omgewisseld voor die met de langere soort konden we onze verloren energie aanvullen. Het zal ongetwijfeld aan de leeftijd en de schoonheid van de aanwezige dames gelegen hebben dat zij wel in korte broek mochten dineren of wij moeten de benen toch maar scheren de volgende keer……….

DEEL 7 (donderdag) WAARIN DE FIETS WEER INGELEVERD WORDT
’s Morgens bij het ontbijt heerste een ietwat gelaten sfeer. Vandaag hebben we voor de laatste keer de fietsen tot onze beschikking maar voor dat we de Giants diezelfde middag inleveren fietsen nog een keer naar Tavira, een korte rit, in omgekeerde richting dan de route van de dag ervoor. Ditmaal fietsten we heen door het gebied tussen de doorgaande weg en de zee. Een route over diverse ondergronden en tussen diverse sinaasappelkwekerijen door. In Monte Gordo namen we eerst nog even een groepsfoto bij de karakteristieke Portugese stier die de plaatselijke sportzaak bewaakt. In het vervolg van de tocht zat de snelheid er niet echt in en we maakten er een relaxed ritje van. Al na een kilometer of 20 zaten we aan de koffie in Santa Luzia met uitzicht op de haven en zee.
10 kilometer verderop lag Tavira weer en in het centrum van deze mooie plaats stopten we ook nog even voor het maken van een paar sfeervolle plaatsjes.

Na dit korte intermezzo verlieten we Taviro weer en trokken de heuvels in. Of het ‘t naderende einde van de vakantie is, de warmte of de Super Bock van de avond ervoor, mijn benen werkten niet echt meer mee als de weg omhoogliep en bij elke verheffing van de weg zag ik de andere 4 heren bij me weg fietsen, in mijn eigen tempo vervolgde ik echter stoïcijns mijn weg, ik was immers niet voor niks in zuid Portugal. Weer uitgekomen bij Castro Marim besluiten we nog even een verfrissing te drinken bij een lokaal cafeetje. De aanwezige buurtbewoners hadden behoorlijk kabaal en wij genoten volop mee van de onverstaanbare roddels die met veel stemverheffing werden geuit…
Nog diezelfde middag brachten wij de huurfietsen weer terug naar het kantoor van Primavera aan de boulevard. Pedalen en zadels werden weer verwijderd ten teken dat het einde van de fietsvakantie in de Algarve nu met rasse schreden naderbij kwam.
Nog éénmaal konden we aanschuiven in de restaurantkelder en nog éénmaal dronken we ’s avonds een aperitief bij Juan en nog eenmaal sliepen we in de voortreffelijke bedden van hotel Alcazar.

DEEL 8 (vrijdag) WAARIN WE WEER HUISWAARTS KEREN
De ochtend van de laatste dag van onze fietsvakantie is veel sneller aangebroken dan we allemaal voor mogelijk hadden gehouden. Aan het einde van de middag moeten we weer op het vliegveld van Faro zijn  voor vertrek naar Amsterdam, maar eerst mochten we nog een dag zoet brengen in Monte Gordo en omgeving.
Na het ontbijt werden eerst alvast de koffers ingepakt en de kamers verlaten. De bagage konden we zolang plaatsten in een afgesloten ruimte zodat wij de hele dag de handen vrij hadden om te gaan en staan waar we wilden. De dag ervoor had Henk al geopperd om een wandeling naar Villa Real de Santo Antonio te maken. Jullie weten nog wel, het plaatsje van de veerboot.

Op de heenweg door het duinengebied werden we meerdere malen door groepen atleten ingehaald, die schijnbaar in training waren voor de later dat weekend te houden triathlon in Monte Gordo. Het ging er behoorlijk fanatiek aan toe onder de hete zon.
De afstand naar Santo Antonio was ongeveer 5 a 6 km en na een dik uur slenteren kwamen aan bij de rivier, daar werden eerst een paar foto’s genomen van Jan S. alvorens we naar het gezellige dorpscentrum kuierden. Hier dronken we een kop koffie, kochten allemaal een fles van de echte Portugese ‘pik aan de lip’ en keken wat rond bij de verschillende winkeltjes om vervolgens weer aanstalten te maken voor terugkeer naar onze uitvalbasis. Terug liepen we een groot gedeelte langs het strand en genoten op die manier nog even volop van de zon, zee en strand.
Terug in Monte Gordo namen we plaats bij de strandtent en dronken een lekker koel biertje of een cola. Tevens besloten we alvast wat te eten aangezien het nog een lange dag/avond zou worden en we toch iets in de maag moesten hebben.
Die middag zou de bus ons rond 16.15 uur ophalen vanaf het hotel, maar dat werd allemaal wat later. Gelukkig was het wachten op het zonnige terras ook geen straf.
Uiteindelijk werden we netjes opgehaald en nadat er ook nog wat andere hotels werden aangedaan zette de chauffeur rechtstreeks koers naar Faro.

Dan zoek ik moe mijn bed op, want……
de volgende ochtend is de Swolland Openingsrit en die wilde ik eigenlijk wel meefietsen

Een paar uur later, rond 00.00 uur nederlandse tijd, landden we alweer op vliegveld Schiphol na een vlucht van ca. 3 uur en na ongeveer drie kwartier wachten op de bagage konden we weer op zoek naar de auto en het laatste stuk van de reis aanvangen.

Dezelfde nacht rond 02.30 uur, als ik alle passagiers heb afgezet en mijn eigen bagage in de hal heb gezet, plof ik op de bank en gun mezelf nog glaasje Portugese likeur en mijmer nog even weg richting de afgelopen week en kon tevreden vaststellen dat het voorwaar een prachtige week was geweest, met goed gezelschap, prachtig weer, mooie fietsavonturen en elke dag een dosis gezelligheid. Wat mij betreft een ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. Dan zoek ik moe mijn bed op, want……de volgende ochtend is de Swolland Openingsrit en die wilde ik eigenlijk ook wel meefietsen 🙂