De voorbereiding
Het was op een kille novemberavond in 2022 toen ons, de leden van Swolland, op een brainsessie bijeenkomst werd gevraagd om met ideeën te komen voor activiteiten in het volgende jaar. Het eerste wat mij zo te binnen schoot was het herinvoeren van de meerdaagse buitenlandreizen met volgwagen of bus.
Nog dezelfde avond schoot ik Gerhard Hassink aan, de man die deze reizen de afgelopen jaren meerdere keren had georganiseerd, maar ermee was gestopt toen zijn kompaan Bennie v.d. B. aangaf het niet meer te willen doen.
Gerhard reageerde direct enthousiast en tevens wisten we ook Hennie Haverink te interesseren om één en ander op poten te zetten.
Een week later zaten we al bij elkaar om te brainstormen over hoe nu verder met ons plan..

Ons uitgangspunt was om het opnieuw met de begeleiding van de bus van M&M Travel te doen, maar daarvoor moesten we eerst weten waar we naar toe wilden en hoeveel mensen er sowieso (weer) mee zouden willen op een dergelijke trip.
Ikzelf ragde wat over het world wide web om te kijken wat een mooi reisdoel zou zijn en middels een enquête kwamen we er achter dat er zeker weer animo voor een dergelijke reis zou zijn.
Met andere woorden het werd concreet.
De keus viel op een fietsreis over een bestaande fietsroute door het Altmühltal en langs de Donau. In totaal 11 mensen melden zich op voorhand aan in afwachting van de kosten.
Uiteindelijk bleek begeleiding door M&M Travel te duur te worden en deze partij haakte uiteindelijk af, waardoor we op zoek moesten naar een andere oplossing. Deze werd uiteindelijk gevonden in het huren van een tweetal personenbussen en een aanhanger. Aangevuld met onze eigen Swolland kar zou dit precies genoeg zijn voor het vervoer van de deelnemers en hun fietsen.

Tijdens meerdere bijeenkomsten bij Marian en Gerhard thuis werden de puntjes op de spreekwoordelijke i gezet, werden chauffeurs voor de busjes geregeld en aanpassingen gemaakt om de kosten in de hand te houden.
Zo werd het uiteindelijk augustus 2023 en stonden 13 fietsers en twee chauffeurs klaar voor vertrek op de parkeerplaats bij de sportvelden van de Pelikaan in Zwolle!

Steekassen of snelspanners ‘That’s the question‘
Op zaterdagochtend 19 augustus was het dan zover, de reis naar het beginpunt van onze fietstocht Rothenburg ob der Tauber.
Alle deelnemers waren mooi op tijd om hun bagage en fietsen in te kunnen laden in de busjes en aanhangers. Zo simpel was dat nog niet omdat de groep bestond uit de moderne steekassers en de wat ouderwetsere snelspanners…
Om alle fietsen op een deugdelijke wijze in de gehuurde aanhanger te kunnen vervoeren had onze chauffeur c.q. monteur c.q. manusje van alles Dick een prachtige houten constructie bedacht en geconstrueerd. Hierdoor stonden alle fietsen stevig en verankerd in de aanhanger. Een mooi staaltje technisch vernuft…
Overigens was Dick niet onze enige chauffeur, ook Ton van de Vegt hadden we bereid gevonden om één van de bussen te besturen en ons tijdens de gehele fietsreis te begeleiden. Samen zou dit illustere duo uitgroeien tot een onmisbare schakel in het geheel.

Nog voor 7 uur reden we met z’n allen van de parkeerplaats af op weg naar onze bestemming. Na een niet geheel verwachte route richting Duitsland kwamen we al uiteindelijk op de snelweg richting het zuiden.
Ik had mij in al mijn goedheid opgeofferd om op het slechtste plekje in de bus te gaan zitten, namelijk daar waar mijn benen zich geen raad wisten. Op de voorstoel tussen chauffeur Dick en Gerhard in.
Wel had ik hier het beste uitzicht op de weg en zag ik vele honderden kilometers asfalt onder ons door verdwijnen. Denk dan maar eens niet aan Kraftwerk…

Wir fahren, fahren, fahren auf der Autobahn
Wir fahren, fahren, fahren auf der Autobahn

Fahrbahn ist ein graues Band
Weiße Streifen, grüner Rand

We volgden een beetje een oostelijke route die redelijk rustig was qua verkeer en best mooi qua omgeving.
Gelukkig voor mijn benen (die allebei bijna een eigen bloedsomloop begonnen te ontwikkelen) stopten we regelmatig om even de blaas te legen en de inwendige mens te verwennen, de anderhalve kilo Engelse pepermunt die ik had meegenomen was daartoe duidelijk niet toereikend.
Op deze wijze tuften we langzaam maar zeker op weg naar onze bestemming.

Haute Cuisine in de Jügendherberge
Na een lange warme reis kwamen we uiteindelijk aan in Rothenburg ob der Tauber aan de Romantische Strasse. In deze toeristische hotspot zouden we overnachten en eten in een jeugdherberg.
Gerhard zorgde als vanouds voor de communicatie en de verdeling van de kamers. Bij binnenkomst van de kamer zagen Jan, mijn slapie, en ik dat de kamer was voorzien van een stapelbed. Als jongste van de twee kende ik mijn plaats… bovenin!
In het restaurant van de herberg zouden we ook de warme maaltijd gebruiken en hoewel warm was er nauwelijks sprake van een fatsoenlijke maaltijd. Warme broodjes was de hoofdmoot met een best te pruimen toetje toe.
Die avond liepen we nog even door downtown Rothenburg op zoek naar een plek om met de hele groep wat te kunnen drinken, dat lukte eerst maar moeilijk. Het was echter aan Gerhard te danken we dat we uiteindelijk nog terecht konden in een Biergarten van een restaurant waaraan we allemaal al zo’n beetje voorbij waren gelopen. Het werd er nog wel even gezellig…
Na terugkeer bij de JHB vond een aantal mannen het nog wat te vroeg om te gaan slapen en zij zochten nog even een plek om een laatste biertje te kunnen drinken. Dat werden er uiteindelijk nog drie…

Etappe 1: Rothenburg – Solnhofen
Het ontbijt van deze ochtend was ongeveer een diner 2.0 van de avond ervoor, sowieso qua keuze. Dezelfde broodje, zij het niet warm, en diverse soorten beleg, yoghurt en fruit aangevuld met een goede kop koffie. Daarop moesten we de eerste kilometers van onze fietsreis toch kunnen overleven..

Vandaag dus de eerste etappe van Rothenburg naar Solnhofen, de op één na langste etappe. Vandaag zou het, na een klimmetje in het begin, alleen maar licht naar beneden lopen als gevolg van het feit dat wij de Altmühl stroomafwaarts zouden volgen tot aan de monding in de Donau.
De weersvoorspellingen voor deze week wezen al dagenlang in de richting van droog en warm, nee heet, zomerweer dus het was zaak de velletjes goed in te smeren voor vertrek en voldoende te drinken onderweg.
Om enkele minuten voor 9 klonk het startsein, in de vorm van het fluitje van Jan, voor 6 dagen fietsen langs de Altmühl en Donau.

Zoals in het routeboekje al was beloofd kwamen we na ongeveer 4 kilometer aan de voet van het enige klimmetje van deze dag. In ongeveer 2 km moesten we ruim 100 meter hoogteverschil overbruggen met een steilste stuk van 14%. Dat was even omschakelen voor de meesten. Niet iedereen haalde fietsend de top van deze ‘Wachsenberg’, maar uit privacy overwegingen worden namen niet genoemd.
Na een kort moment van recuperatie vervolgden we onze weg richting Solnhofen.
Terwijl wij ons een weg baanden over soms stoffige wegen bij snel stijgende temperaturen, waren onze vrienden van de verzorging, Dick en Ton, op zoek naar een geschikte plek om ons van koffie en koek te voorzien. Die vonden ze uiteindelijk op in een waterrijke plek in de buurt van de golfbaan van Ansbach. Precies tussen twee meertjes in stonden de witte bussen geparkeerd en was de Swolland aanhanger omgetoverd tot een heus buffet.
In één van de meertjes bleek vrij veel leven te zitten in de vorm van een groep zwemmende dames die ons, verbaasd en enigszins gestoord, in de gaten hielden. Maar wat wil je als je wellicht elke week elke zondagochtend rustig je baantjes trekt in een rustige en serene setting, en dan ineens wordt gestoord door een bonte groep fietsers die net hier hun dorst komen lessen…
Wij maakten ons er niet heel druk om en genoten van de door Ton en Dick aangeboden waar. Ook voor hun was de kop eraf!
Na deze onderbreking lieten wij de zwemmende nimfen en onze cateraars achter en fietsten verder in zuidelijke richting, die laatsten zouden we 35 kilometer later weer terug zien.

Sinds ik in april van dit jaar ben gestopt met werken voel ik dat ik meer energie over heb en dat dit zich ook uitbetaald in het fietsen. Het hele jaar gaat het al lekker en lijk ik meer kracht te hebben. Dus vond ik dat ik dat bij deze tocht maar moest bewijzen door mij aan te bieden als koprijder. Een taak die in het verleden door het beroemde duo Bennie & Hennie werd uitgevoerd. Omdat Bennie het niet meer deed moest er iemand ander naast de ervaren Hennie gaan fietsen en ik vond dat ik dat, ook als initiatiefnemer, eigenlijk wel een beetje verplicht was.
Het eerste deel van deze dag ging dat probleemloos, maar ongeveer over de helft van 125 km voelde ik toch wat vermoeidheid in de benen. Waarschijnlijk was ook de warmte hier debet aan. Gelukkig vond ik eerst Bennie en daarna Jan bereid om die taak even van mij over te nemen.

In één van de meertjes bleek vrij veel leven te zitten in de vorm van een groep zwemmende dames die ons, verbaasd en enigszins gestoord, in de gaten hielden.

De route langs de Altmühl was landschappelijk erg mooi. We fietsen langs rotspartijen en door liefelijke valleien over veelal goed begaanbare grind- en gravelwegen afgewisseld met typisch Duitse boerendorpjes.
Door de combinatie van stoffige gravelwegen en oplopende temperaturen werd het gedurende de dag toch wel pittig. Ondanks dat we een gematigd tempo aanhielden sloeg uiteindelijk de loomheid wel toe.

Via plaatsjes als Günzenhausen, Treuchtlingen en Pappenheim en langs de oever van de Altmühlsee fietsten wij gestaag door richting het eindpunt van deze etappe. Onderweg werden we nog tweemaal verwend door Dick en Ton met broodjes, fruit en yoghurt. Al op deze eerste dag bleek onze ‘investering’ in dit duo een gouden greep!
Desalniettemin kwamen we evenzogoed behoorlijk gekookt aan in hotel Senefelder Hof in Solnhofen na ruim 125 km.
De fietsen konden we netjes afgesloten stallen, maar het duurde even voor we de kamers in konden en dus was het even wachten op de binnenplaats. Uiteindelijk konden we onze kamers betrekken en mochten we genieten van een weldadige douche die al het stof van ons lijf spoelde.
Een uurtje later reden we met de busjes naar een Italiaans restaurant een paar kilometer verderop om daar de verbrande calorieën weer een beetje aan te vullen. Op het zwoele, smalle terras genoten we van goed Italiaans eten en een goed glas bier, al dan niet met alcohol.
Na nog een laatste biertje bij een Biergarten in de nabijheid van het hotel sloten we dag af met een korte wandeling terug. De kop was eraf!

Etappe 2: Solnhofen – Essing
Na een goede nachtrust, in ieder geval wat mijzelf betreft, en een net zo goed ontbijt vertrokken we opnieuw om even voor negen voor de tweede etappe van Solnhofen naar Essing. Dit zou de laatste etappe langs de Altmühl zijn op een opnieuw bloedhete dag.
Voor we echt konden vertrekken moesten echter eerst alle koffers in de busjes, de banden opgepompt en daar waar nodig de fietsen nog wat gepoetst. Dit zijn altijd wat rommelige en onrustige momenten en pas als iedereen op de fiets zit keert er weer iets van rust terug in de groep.
Hoe dan ook, om 08.47 uur fietsten we bij het hotel weg en pikten al direct weer de Altmühl als begeleider op. De hele dag zouden we de rivier als secondant naast ons hebben, dan weer links en dan weer rechts.
De eerste stop van de dag is altijd een belangrijke stop, want dat is de koffiestop! Dit keer wisten Ton & Dick de busjes te plaatsen op een plek waar zelfs tafels en stoelen tot onze beschikking stonden, namelijk bij de Sportgaststätte van S.V. Marienberg, niet ver van Eichstatt.
Terwijl we genoten van de koffie en cake hadden we een mooi zicht op de burcht van Eichstatt. Opnieuw hadden de mannen van de catering een top plek gevonden!

In de loop van de dag liepen de temperaturen steeds verder richting tropische waarden en de bidons waren telkens sneller leeg dan gewenst. Gelukkig konden we die weer tijdig bijvullen bij de kar, wat maar weer extra aangeeft hoe fijn het is om de luxe van deze begeleiding te hebben. Niet alleen scheelt het veel tijd aan zoeken naar geschikte horeca om iets te drinken of eten, maar ook in geval technisch malheur is de begeleiding nooit ver weg. Een geruststellend idee..

Gravel is hot, like it or not…
Het grootste gedeelte van de route van vandaag liep dus langs de Altmühl en ging hoofdzakelijk over gravelwegen. Meestal goed berijdbaar maar soms ook wat minder goed met grover grind en gaten.
Voor onze smalle racefietsbandjes was dit soms wel een beetje tricky en ook zorgde het ervoor dat er iets meer inspanning vereist werd dan op mooi glad asfalt.
In de wereld van het fietsen wordt het ‘gravelen’ steeds populairder en de gravelbikes zijn niet aan te slepen. Toch was er in onze groep maar één echte gravelbike aanwezig, de Orbea van Hennie, hij was er maar wat blij mee deze week!

Al meanderend bleven we de Altmühl volgen en passeerden de plaatsjes die aan het riviertje lagen, zoals Kinding, Bellingries en Dietford an de Altmühl. Zo fietsten we langzaam maar zeker richting de Donau, die we echter tijdens deze etappe nog niet zouden bereiken.
Na een kleine 115 km eindigde de rit in het plaatsje Essing bij Gasthaus Felsenwastl. Enkele kilometers eerder was een klein groepje afgesplitst om nog een extra lusje met wat meer hoogtemeters te maken. De rest moest eerst nog even wachten op de eigenaar van het Gasthaus voor we onze kamers konden betrekken.
Net als de dag ervoor waren we wel aan lekkere frisse douche toe en niet alleen aan een frisse douche…
Eenmaal opgefrist togen Jan en ik alvast richting de plaats waar we die avond de maaltijd zouden gebruiken, bij Brauerei Gasthof Schneider een straatje verderop, om een koel biertje te gaan drinken.
Het duurde nog wel even voor ook de rest ter plaatse was dus konden wij in alle rust genieten van ons hersteldrankje.
Toen iedereen aanwezig was genoten we van een prima maaltijd in een typisch Zuid Duitse setting met dito (zeer vlotte) bediening. Een gezellige en smakelijke afsluiting van een mooie, warme fietsdag.

Etappe 3: Essing – Donauwörth
Deze dag was een beetje een speciale dag. Vandaag zouden we namelijk de Donau bereiken en ook een stuk met een boot over diezelfde rivier richting het klooster van Weltenburg varen.
Een leuke afwisseling voor het fietsen en het zou ook een spectaculair stukje varen zijn door een nauw gedeelte van de Donau met tot 80 meter hoge steile rots oevers. Iedereen keek hier wel naar uit.
Het betekende wel dat we op tijd op de fiets moesten zitten om op tijd bij de boot te zijn die vanuit het nabijgelegen Kelheim zou vertrekken.
Het ontbijt genoten we die ochtend op de veranda van het Gasthaus waar de tafels al waren ingedeeld op kamernummer volgens de wet van de ‘Deutsche Pünktlichkeit’. Het smaakte er niet minder om.
Het vertrek stond gepland om 08.30 uur en toen stond ook iedereen klaar en te wachten op het fluitje van Jan.
Vol goede moed gingen we weer op pad, maar na 9,5 km kregen we een behoorlijke teleurstelling te verwerken. Bij de ticketbalie waar de kaartjes voor de boottocht werden verkocht hoorden Gerhard en Hennie dat de boot vanwege laag water vandaag niet zou varen, wel kregen we het advies iets door te fietsen naar een plek waar kleinere bootjes zouden liggen om ons alsnog over te varen. Een ander alternatief was in Kelheim de brug over en vervolgens over een drukke weg en stevige klim naar dezelfde plek te fietsen.
Wij kozen voor optie 1 en fietsten dus over een smal fietspad richting de plek waar de bootjes zouden liggen.

Enkele kilometers later bereikten we een punt waar we duidelijk niet verder konden terwijl we nog steeds geen bootjes gezien hadden. Ergens hadden we waarschijnlijk een afslag gemist of we hadden in het begin het verkeerde pad genomen, hoe dan ook we moesten iets anders verzinnen.
Een stukje terug dan maar want volgens een passante was daar een zijweg welke we in zouden kunnen. Dat weggetje bleek echter een steil bospad met een stijgingspercentage van tegen de 18% en hier moesten we allemaal een stukje lopen.
Om een lang verhaal kort te maken; de bootjes hebben we nooit gevonden, er ontstond wat communicatiestoornis en er werden een paar noten gekraakt. Uiteindelijk vonden we echter wel de weg terug naar de Donau en even verderop kwamen we alsnog langs Klooster Weltenburg en nog weer iets verder konden we met een pont naar de juiste kant van de rivier. Eind goed, al goed…

Aan de andere kant van de Donau, na de overtocht met het veerpont, ging onze route verder. Na alle ontberingen vanwege de valse start kwam ook de eerste koffiestop later dan gepland. Pas na een kilometer of 42 kregen we de witte busjes in het vizier en konden we even bijkomen van ons avontuur…
Na een stop van een halfuur fietsten we verder in de richting van de eerste echt grote stad op onze route: Ingolstadt.
De route leidde ons dwars door de Altstadt van Ingolstadt om vervolgens met een boog weer bij de Donau uit te komen.
Vervolgens ging het verder richting het fraaie Neuburg an der Donau, een plaats met een zeer mooie entree door de aanblik van het Schloss Neuburg. Hier moesten we even een korte fotostop maken…

Door al het oponthoud in het begin, de opnieuw verzengende warmte en de vele paden met grof grind werd het voor een behoorlijk deel van de groep langzaamaan een zware dag.
Vooral de kilometerslange ruwe grindpaden zorgden, eentonig gelegen langs de oever van de Donau, voor zowel fysieke als mentale vermoeidheid. Maar als de nood het hoogst is zo als altijd de redding nabij en we waren maar wat blij met weer een ontmoeting met onze trouwe cateraars.
Zo konden we de bidons weer vullen en ons moraal weer wat opvijzelen voor de laatste kilometers richting Donauwörth.
Dick en Ton hadden op dat moment wat extra hulp van Bennie en Jaap die al eerder op de dag naar hun lichaam hadden geluisterd, de fiets op de Swolland kar hadden gezet en de rest van de dag in de bus mee reisden.
Al met al werd het een lange dag door het nodige oponthoud. Behalve de tegenslag in het begin werden we ook nog geteisterd door een aantal lekke banden. Ikzelf was twee keer aan de beurt waarvan de laatste keer enkele honderden meters voor de aankomst bij het hotel. Ik besloot die laatste paar honderd meter maar te gaan lopen om zo voor niet nog meer vertraging te zorgen.
Aangekomen bij hotel Zum Schmidbauer waren de meesten er wel een beetje klaar mee voor deze dag. Na 135 km met de nodige tegenslag mocht dat ook. Gelukkig is daar dan altijd weer het moment dat er een koud biertje wacht op het terras en de wetenschap dat we even daarna lekker konden gaan eten, dan zijn de ontberingen ook snel weer vergeten…

Wordt vervolgd!