Etappe 4 : Donauwörth – Neu Ulm

Ja, hier zit wat roept Dick enthousiast terwijl hij met zijn wijsvinger een splintertje metaal aanwijst in mijn voorband. Nadat ik gisteren bij aankomst het lekke voorbandje opnieuw had gewisseld en zelf niets kon vinden in de buitenband bleek het onding deze ochtend toch weer leeg te staan. Gelukkig wilde Dick wel even kijken of hij iets kon vinden en dat bleek dus. Na verwijdering van het stukje metaal en het plaatsen van een derde binnenbandje zou het nu goed moeten zijn…

Vandaag zou de route ons verder westwaarts richting Ulm gaan brengen, een rit van net geen 100 kilometer. In tegenstelling tot de eerste dagen scheen de zon dit keer niet zo uitbundig, Vertrekken deden we onder een lichte bewolkte hemel en hopelijk zouden daardoor de temperaturen ook een beetje getemperd worden.
Om 08.40 uur vertrokken we vanaf de binnenplaats van Hotel Zum Schmidbauer om na een kilometer of 6 weer aan de oevers van de Donau te belanden. Net als gisteren fietsten we ook nu weer veelvuldig over grove grind en gravelwegen, die soms eindeloos lang leken te duren en die soms enige stuurmankunst vereiste vanwege onze dunne racebandjes.
Maar gelukkig was er ook genoeg moois te zien onderweg en in de dorpjes die we passeerden. Ter hoogte van Gremheim, op de parkeerplaats van de ‘Freiwillige Feuerwehr’ stond, na precies 25 kilometer, het buffet met koffie en zoetigheid al weer op ons te wachten.

De meeste plaatsen langs de route hadden de toevoeging ‘an der Donau’ achter de plaatsnaam staan. zo passeerden we achtereenvolgens; Höchstädt, Dillingen en Gündelfingen an der Donau. Wat mij vooral opviel was dat de Donau vandaag vrij snel smaller werd naarmate onze rit vorderde in richting van de bron, die wij toch pas over twee dagen zouden bereiken.
Tijdens al mijn gemijmer over de breedte van de rivier fietsten wij ondertussen gestaag door, van de ene stop naar de andere. We moesten immers onze twee vrienden van de catering wel een beetje bezighouden!

Peppi & Kokki
Wie kent ze niet? Die twee dappere matroosjes die altijd op zoek waren naar een baantje op de wal, Peppi & Kokki. Gestoken in hun matrozenpakjes beleefden ze doldwaze avonturen.
Gedurende onze fietsreis hadden wij onze eigen Peppi & Kokki in de personen van Dick en Ton. Gestoken in hun witte T-shirt en donkere korte broek beleefden zij dagelijks hun eigen avonturen tijdens de zoektochten naar mooie plekken om het ons zoveel mogelijk naar de zin te maken.
Als wij fietsten deden zij inkopen, reden achter elkaar aan, raakten elkaar kwijt, hielden contact met Hennie, smeerden brood, zetten koffie, verzonnen elke dag wel een speciale lekkernij, tankten de busjes vol en dat alles in een tijdbestek waarin wij zo’n 25 kilometer aflegden op de fiets…
Net als de twee matroosjes bleken ook Ton en Dick al gauw opperbeste maatjes met allebei hun eigen taakverdeling. Echter, in tegenstelling tot de ietwat onhandige Peppi en Kokki liepen Dick en Ton niet in zeven sloten tegelijk en stonden steeds weer op tijd klaar voor de fietsgroep!

Na een kilometer of 70 passeerden we binnen één kilometer zeker drie keer het riviertje de Nau. Bij de laatste passage konden we weer uitgebreid genieten van de heren die hierboven uitgebreid zijn bewierookt. Net voor het bruggetje over de Nau stonden de bussen weer op ons te wachten. Net op tijd leek het, want een aantal van ons zag er al behoorlijk uitgeblust uit.
Tijdens deze pauze werden Hilda (de enige vrouwelijke deelneemster in de groep) en haar maatje
Henk W. even in het zonnetje gezet door de ‘Frans Bromet’ van Swolland Ap Brands door middel van een kort interview op de brug.

Omdat het vandaag een relatief korte etappe was, was er opnieuw de mogelijkheid om aan het einde een extra lusje te rijden. Uiteindelijk waren er vier deelnemers die van deze mogelijkheid gebruik maakten. Bij aankomst bij ons hotel in stadsdeel Neu-Ulm fietsen zij nog even die extra lus terwijl de rest de fietsen in de kelder plaatsten en een frisse douche namen op de kamer.
Een uurtje later stonden we allemaal weer klaar om een bezoek te brengen aan het oude centrum van Ulm en aansluitend te gaan dineren.
Met 11 personen wandelden we richting het centrum en zagen al van ver de Munster van Ulm liggen. Deze Lutherse kerk in Gotische stijl is beroemd vanwege zijn toren die de hoogste van de wereld is met 161,5 meter (ter vergelijk; de toren van de Peperbus in Zwolle is ca. 75 meter hoog).
Zowel van buiten als van binnen keken we onze ogen uit naar dit imposante bouwwerk.

Na het bezoek aan de kerk wandelden we door richting het restaurant een paar straten verderop. Daar konden we plaats nemen op het gezellige, warme terras en genoten, in afwachting van de dame en heren van het extra lusje, van een heerlijk koel biertje.
Het werd een gezellige avond die we afsloten met een wandeling terug naar het hotel door het gezellige en nog levendige centrum van Ulm..

Etappe 5: Neu Ulm – Sigmaringen
Vandaag de op één na laatste etappe naar de mooie plaats Sigmaringen met z’n imposante burcht. Tijdens mijn solo reis naar Rome in 2013 genoot ik daar van een welverdiende rustdag. Ik was dus wel benieuwd naar de terugkeer en of ik mij nog iets van de plaats kon herinneren.
Iets na half negen verlieten we het zakelijke centrum van Neu-Ulm om binnen een kilometer weer langs de vertrouwde Donau te fietsen.
De temperaturen waren nu nog gematigd en dat was wel zo fijn eigenlijk.
Opnieuw fietsten we veelal over grind- en gravelwegen maar dit keer niet alleen langs de Donau. Zo nu en dan draaiden we wat van de rivier af en fietsten dan weer door een afwisselender open landschap of langs fraaie rotswanden.

Tussen kilometer 30 en 65 kwamen in een wat meer geaccidenteerd terrein met enkele stevigere klimmetjes. Bij aanvang van de eerste (de Alte Steige) werden we opgeschrikt door een lekke band in de groep. Ik besloot vast door te fietsen om later de groep te kunnen filmen terwijl ze het laatste stuk naar boven kwamen. Dat duurde echter nog al even en terwijl ik, samen met nog een enkeling, stond te wachten kwam ook de witte bus van Dick langsgereden. Hij was op weg naar de nabij gelegen supermarkt maar was z’n maatje Ton kwijtgeraakt.
Toen iedereen uiteindelijk boven was koersten we verder in de richting van de volgende koffiestop in de hoop dat Dick en Ton elkaar weer gevonden zouden hebben.
Aan een bosrand met uitzicht over de glooiende velden zagen we beide bussen gelukkig weer staan.

Inmiddels waren de temperaturen al weer behoorlijk opgelopen en dus genoten we met z’n allen van dit schaduwrijke plekje…

Het laatste stuk van de route ging weliswaar vals plat omhoog, echte klimmetjes zaten er niet meer in. Dat wil zeggen voor hen die geen extra lus zouden doen, met extra lus zouden er nog wel wat extra hoogtemeters te overwinnen zijn.
Een tiental kilometers voor het einde van de etappe herkende ik het gravel pad waarop we fietsen en dat vlak langs de Donau liep, gescheiden door een houten hekwerk. Dit was hetzelfde pad waarover ik 10 jaar geleden Sigmaringen verliet op weg naar het Bodenmeer. Toch grappig dat je dan zo veel later opnieuw over hetzelfde pad fietst, zij het de andere kant op.
In Sigmaringen aangekomen viel natuurlijk gelijk het enorme hooggelegen slot op, het voormalig residentieel slot van de vorsten van Hohenzollern-Sigmaringen.

Zittend op het terras van hotel Traube aan de Fürst Wilhelm Strasse dronken we nog wat in afwachting van de wandeling naar het restaurant waar die avond zouden eten. Ondertussen schoof er boven ons in de lucht heel langzaam wat sluierbewolking over ten teken van een naderende weersomslag. De verschillende weerapps voorspelden voor de vrijdag al slechter weer en de verwachting was dat deze verandering gepaard zou gaan met plaatselijk noodweer in delen van Beieren en Baden Würtemberg.
Gelukkig konden we in ieder geval droog richting het restaurant van onze keuze wandelen. Daar mochten we opnieuw plaats nemen aan een gereserveerd tafel op het met grote parasols overdekte terras.
Het eten en drinken was er prima en het was er gezellig toeven. In de verte hoorden we het echter al beginnen te rommelen en dat was voor ons het sein om snel terug te gaan richting hotel. Daar eenmaal aangekomen ging het noodweer al snel los en bliksem en hevige windstoten teisterden Sigmaringen…

Etappe 6: Sigmaringen – Donaueschingen (naar de bron)
Vrijdagochtend, de laatste etappe van onze fietsweek door Zuid Duitsland was aangebroken. Na het ontbijt, waar het noodweer van de afgelopen avond hèt gesprek was, verzamelden we ons weer voor het hotel om de bagage in de bussen te plaatsen en de fietsen startklaar te maken. Op straat waren geen sporen te zien van het noodweer, wel was het bewolkt, een stuk koeler als de afgelopen dagen en leek het erop dat we het niet droog gingen houden.
Om 08:20 uur vertrokken we weer uit Sigmaringen en eenmaal buiten de kern, in een soort stadspark, bleek er erg veel afgewaaide takken en rommel op de paden te liggen. Zo goed en kwaad als we konden laveerden we daar om heen, maar verderop waar het park over ging in het bos werd het ons steeds meer duidelijk dat het hier behoorlijk gespookt had de vorige avond. Meerdere bomen waren als luciferhoutjes omgeknakt en versperden ons de weg. Op één plek waren gemeentewerkers al bezig om de rommel op te ruimen maar het was wel duidelijk dat wij er nog wel last van zouden hebben.
Meerdere keren moesten we van de fiets om ons onder, over en langs de omgewaaide bomen en struiken te manoeuvreren. Dat ging soms behoorlijk moeizaam omdat het vaak niet om één boom of struik ging maar meerdere tegelijk.

Gelukkig werd het na een paar kilometer minder met de schade en konden we iets beter doorfietsen. Inmiddels was het echter ook gaan regenen en leidde de route ons over alleen maar grindpaden met veel klimmetjes. Door de nattigheid en de grove steentjes werden we al snel geteisterd door een aantal lekke banden en stonden we vaak stil. Na de zoveelste lekke band besloten we in overleg om een alternatieve route over de normale weg te zoeken en zo onze tocht te vervolgen. Zo gezegd zo gedaan…
Na een kleine 2 kilometer terugfietsen konden we in het plaatsje Beuron de asfaltweg oppikken. Een klein nadeel aan deze oplossing (of voordeel voor de klim liefhebbers) was dat we nu wel even een stevig klimmetje voor de kiezen kregen. 2 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van een kleine 6% waarin 160 hoogtemeters werden overwonnen.
Al het oponthoud betekende dat we behoorlijk moesten wachten op onze eerste koffiestop. Pas na 44 kilometer zagen we de busjes staan aan de oever de Donau. We waren er echt aan toe met z’n allen…

Vanaf deze plek hadden we nog ongeveer 45 kilometer te gaan naar de bron van de Donau in Donaueschingen, het doel van onze reis.
Via o.a. Nendingen en Tüttlingen fietsten we verder westwaarts door het dal van de Donau, nog steeds heel langzaam omhoog. Het tweede gedeelte van de route was wel aanmerkelijk beter te doen dan het eerste deel ondanks dat het soms wat miezerde.
De allerlaatste koffiestop bij Peppi en Kokki genoten we net buiten Pfohren bij een soort parkje. Voor de laatste keer hadden beide mannen hun best gedaan om ons te voorzien van drank en koek. Natuurlijk was het zaak om ervoor te zorgen dat er niet te veel over zou blijven..

De aankomst bij de bron van de Donau, zo’n 20 kilometer verderop, liet vanwege nog weer een tweetal lekke banden toch nog langer op zich wachten. Toen we Donaueschingen binnenreden zagen we Dick in de verte al wijzen welke kant we op moesten.
Daar waar de Brigach en Breg bij elkaar komen begint de Donau aan de 2830 kilometer lange weg richting de monding in de Zwarte Zee.
Vanzelfsprekend moesten we op deze plek een groepsfoto laten maken en gelukkig was er een welwillende toerist bereid om, met Hennie’s camera, het plaatje te schieten.
Zo kwam er een eind aan onze 670 km lange fietstocht langs de Altmühl en de Donau. Een tocht die we fietsten onder zeer warme omstandigheden met veel, soms moeilijk te fietsen, grindpaden. Maar wel een landschappelijk mooie route die zo nu en dan ook nog wat fysieke uitdaging vroeg.

Na de groepsfoto fietsten we door naar ons hotel Zum Hirschen waar we de fietsen in de garage kwijt konden en we op de fraaie kamers heerlijk konden douchen.
Die avond werd het nog erg gezellig in het restaurant onder het genot van rijkelijk bier en goed eten!

Terug naar Zwolle

Het was nog erg vroeg toen ik buiten op de parkeerplaats kwam met mijn bagage, maar ik was niet de eerste, Dick en Ton waren al druk in de weer bij de beide busjes. Langzaam maar zeker kwam iedereen ter plaatse en werden de fietsen weer vakkundig in en op de aanhangers geplaatst. Nog voor het ontbijt hadden we zo alles al reis klaar.
Na het ontbijt en de broodnodige koffie konden we weer op weg voor een lange dag in de auto. Ik nam opnieuw de plek centraal voorin tussen Dick en Bennie met achter ons de rest de passagiers van onze bus.
Ik zal niet teveel woorden vuil maken aan de reis zelf. Ondanks de drukte op de weg en enkele files brachten de beide chauffeurs ons veilig naar Heerde. Daar, bij restaurant De Veluwse Berg, zouden we ons afscheidsdiner genieten.
Ondanks de drukte en het feit dat het voor de meesten van ons niet het type restaurant was waar we vaker naar toe zouden gaan, was de ligging aan de snelweg gunstigs en smaakte het eten prima.
Na afloop werden, buiten bij het restaurant, de mannen van de organisatie nog even in het zonnetje gezet alvorens we de laatste kilometers naar huis reden.
Het was, mede dankzij alle deelnemers, weer een geslaagde Swolland trip!