Het is al weer een paar weken geleden dat ik mijn laatste post heb geplaatst. Johan Cruyff is inmiddels van vele kanten bewierookt en herdacht en over hem ging mijn laatste verhaal.
Omdat dit toch een fiets gerelateerde blog is en ik zelf helaas (nog) niet intensief mag fietsen was het dus een beetje stil van mijn kant.

Nog een dag of 10 en dan ben ik weer welkom bij de afdeling cardiologie in het Isala ziekenhuis, dan zal er een echo van het hart gemaakt worden en mag ik 24 uur met een registratiekastjes rondlopen. Twee weken later volgt dan nog een inspanningstest op de fiets en vervolgens een gesprek met de cardioloog. Vanzelfsprekend hoop ik dat er dan meer duidelijkheid is over mijn plotselinge wegvallen op de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal alweer een maand geleden.
10 dagen wachten dus nog voor er weer iets gebeurt. Niets is zo onglukkig als wachten in een zekere mate van onzekerheid, vooral niet als je niet weet wat er aan de hand is en je je verder goed voelt.
Ik ben van nature geen klager (ok, behalve dan op de fiets tijdens een iets te steile klim….) maar  als je zo thuis zit en op zaterdag je fietstochtje niet kunt maken sluipt er toch iets van chagrijn in je lijf. Ik mag dan ook rustig zeggen dat ik het fietsen in het algemeen en de clubritten in het bijzonder toch wel erg mis. Natuurlijk, ik fiets elke dag bij goed weer op en neer naar het werk, maar die 2 x 6 km zetten niet echt zoden aan de dijk.
Wat ik behalve de lichamelijke inspanning ook erg mis is het onderlinge geouwehoer tijdens zo’n toertocht, het appelgebakje in de pauze en het hersteldrankje na afloop.
Gelukkig heb ik aan belangstelling van de fietsclub geen gebrek en de geplande en ongeplande bezoekjes van de medefietsers doen me meer dan goed. Om over de meegebrachte flessen drank nog maar te zwijgen….

Bij iets meer wind en met volle maag ging het iets minder makkelijk dan ’s middags,
maar het ging opnieuw goed

Toch kriebelt het dus enorm dat ik niet echt met de club mee kan fietsen en mij moet beperken tot korte ritjes op mijn nieuwe trekkingbike.
Nu was het gisteren (zondag) best wel ideaal weer om eens een wat langer ritje te maken in plaats van de tochtjes van minder dan 10 kilometer. Daarom besloot ik gistermiddag maar eens een rondje Wijhe te doen. Het was een graadje of 12 bij een zwakke ZO wind en dus vertrok in zuidelijk richting via Harculo, Windesheim en Herxen riching Wijhe, gewapend met mijn GPS die voor de gelegenheid prominent mijn hartslag toonde. Het doel was om die hartslag onder de 110 bpm te houden, immers ‘easy does it’.
Bij Wijhe draaide ik lekker van de weinige wind af en langs de Soestwetering fietste ik terug naar Zwolle. Bij een bankje ter hoogte van de Bremmelerstraat genoot ik nog een minuutje of 10 van de lentezon en ik voelde me weer helemaal ’t mannetje. Dat is dus wat een fietstochtje doet, ook al gaat het dan niet hard.
Met 31 km was ik weer thuis, lekker gefietst zonder problemen met een gemiddelde hartslag van zo’n 100 bpm.
De rest van de middag keek ik met een goed gevoel naar de prachtige wedstrijd van Parijs-Roubaix en kreeg zelfs zo nu en dan weer een gevoel van ‘hé dat ga ik ook een keer doen’. Nou ja, dat is wel een beetje overmoedig.

Omdat het die middag zo lekker ging besloot ik diezelfde avond, na het eten, nog een klein rondje te fietsen. Een rondje van 22,50 km langs Den Alerdinck. Bij iets meer wind en met volle maag ging het iets minder makkelijk dan ’s middags maar het ging opnieuw goed.
Volgende week gaat er dus eindelijk weer iets gebeuren op het medische vlak en het klinkt wellicht gek, maar ik kan eigenlijk niet wachten tot ik weer naar het ziekenhuis mag. Op zoek naar een einde aan de onzekerheid en hopelijk op weg naar weer grotere fietsavonturen…