Holland International Blues Festival 2018
Indrukken van de tweede dag
Op onze café-racers fietsen we door de aardsdonkere bossen tussen de Drentse dorpen Grolloo en Eext. Ten oosten van ons weerlicht het als een dolle, als gevolg van een onweersbui die langs de Duitse grens noordwaarts trekt. Om de zoveel seconden wordt het duistere bos even opgelicht en komen bomen en takken voor even tot leven.
Mijn maat en ik zijn op weg terug naar ons hotel in Eext na een bezoek aan het Holland International Blues Festival in hét blues dorp van Nederland, Grolloo. Ooit thuishaven van Neerlands blues artiest nummer één Harry Muskee, frontman van Cuby and The Blizzards. Tegenwoordig is Grolloo vooral bekend van het Cuby museum en als woonplaats van voetbalanalist en blues liefhebber Johan Derksen, de grote initiator achter het HIBF.
Onder het mom ‘er is meer in het leven dan fietsen alleen’ liet ik de jaarlijkse Prestatietocht van de fietsclub voor wat ie was (ik had ‘m immers dit jaar al eens ‘voorgereden’) en koos voor een keer voor de muziek.
Nu is een bezoek aan een festival of concert alleen leuk als je niet gehinderd wordt door de verplichte aanwezigheid van een BOB en daarom besloten mijn maat (Peter K.) en ik om een hotel te zoeken in de omgeving en het festival vervolgens per meegebrachte fiets te bezoeken. Omdat Grolloo zelf maar één hotel rijk is en dat hotel natuurlijk al lang geleden vol was kwamen wij uiteindelijk terecht bij Landhuis Hotel Rikus in Eext, via de kortste route toch nog 13 kilometer verwijdert van Grolloo.
Rond 13:30 zijn we ter plaatse, checken in, drinken nog een kop koffie en fietsen vervolgens door de Drentse bossen richting Grolloo en het festival terrein voor een uurtje of 9 bluesmuziek.
Na de (tegenwoordig) gebruikelijke veiligheidschecks bij de ingang belanden we op het festivalterrein achter café Hofsteenge en het eerste wat we doen is muntjes kopen en onze honger stillen met een zeer toepasselijke en bijzonder smakelijke ‘Cuby-burger’. Als we het rijk belegde broodje aan het wegwerken zijn worden we aangesproken door 4 andere muziek/blues liefhebbers, toevallig mensen die we kennen; Harry, Gert, Joaz en Dick. Alle vier oud voetbalmaten uit ons glorierijke HTC verleden. Zij zijn gevieren met de auto gekomen en hebben in hun midden een (vrijwillige) BOB, Joaz.
Onder stralende weersomstandigheden drinken we eerst een paar biertjes (de benaming hersteldrankjes gaat nu iets te ver aangezien er geen relevante prestatie geleverd is) waarna we ons opmaken voor de eerste gig; Tommy Castro & The Painkillers, afkomstig uit San José California. Ik had er nog nooit van gehoord maar het was bijzonder aangenaam om naar te luisteren; heerlijke energieke blues rock.
Vervolgens ontvluchten we de bloedhete tent voor opnieuw een paar rondjes bier. Dick zou als eerste de drukte trotseren maar raakte hierbij dermate gedesoriënteerd dat hij ongeveer een half uur later en met de glazen nog slechts half gevuld terugkwam bij de groep, we namen het hem niet kwalijk…
Ondertussen hoorden wij de klanken van King Solomon Hicks uit de tent komen (de grootste festivaltent van Europa) en zagen de beelden op de grote schermen buiten. Wat ik ervan mee kreeg was niet helemaal mijn ding; te veel ‘blazers’.
Het derde optreden van deze tweede festival dag was van een jonge Britse blueszanger en gitarist genaamd Laurence Jones en daar gingen we zeker weer even de tent voor in, om er een kleine anderhalf uur later, geheel onder de indruk, weer uit te komen. In 80 minuten werden we weggeblazen door deze jongeman en zijn fantastische gitaarspel. Hoogtepunt van het optreden, zo niet van het gehele festival, was de ode aan Cuby waarvoor ex-Cuby and The Blizzards gitarist Erwin Java het podium opkwam om de gitaarsolo’s van Windows Of My Eyes voor zijn rekening te nemen, een onvervalst kippenvel moment.
Na dit fantastische optreden was het tijd om de innerlijke mens te voorzien van wat vast voedsel. De catering in Grolloo staat op een hoog niveau en na de Cuby burger van eerder die middag gingen we nu voor een bord nasi met saté van verrassend goede kwaliteit. Wij zouden de energie nodig hebben voor het afsluitende gedeelte van het festival met optredens van Joanne Shaw Taylor en blues legende Joe Bonamassa, de afsluiter van dag twee.
Halverwege het optreden van Joanne Shaw Taylor liepen we zover mogelijk richting het podium om later een zo goed mogelijke plek te hebben voor de afsluiter. Shaw Taylor speelde een energieke set maar het was duidelijk dat meeste mensen inmiddels in afwachting waren van Bonamassa. Ikzelf besloot ten tijde van het optreden van Taylor op de vloer te gaan zitten in verband met opkomende vermoeidheid in de benen en onderrug van al het staan. Wat dat betreft is een dag op een dergelijk festival al net zo’n prestatie als een dag in het zadel….
Om precies 22.00 betrad Joe Bonamassa met zijn band het podium voor een set van bijna anderhalf uur. De Amerikaan is een virtuoos gitarist en geholpen door zijn 7 koppige band werd een behoorlijk optreden verzorgd. Toch vond ik persoonlijk het optreden van Laurence Jones het hoogtepunt van deze blues dag. De 26 jarige Jones, afkomstig uit Liverpool, lijkt alles in zich te hebben om op termijn Bonamassa te passeren in de hiarchie van bluesgitaristen.
Na afloop van het optreden van Bonamassa liep de enorme tent snel leeg en dronken wij nog een laatste drankje. Na 3 uur droogte was dat geen overbodige luxe. Vervolgens namen Peter en ik afscheid van onze 4 kompanen van deze dag en maakten ons op voor de fietstocht terug naar Eext.
Als we door het donkere en door het weerlicht periodiek beschenen bos fietsen denk ik nog even terug aan een van de nummers van Laurence Jones; ‘Thunder In The Sky’ en denk bij mezelf; ja, Laurence Jones, die heeft op mij de meeste indruk gemaakt tijdens een, mede door het aangename gezelschap, bijzonder geslaagde festival dag in het Bluesdorp van Nederland, Grolloo.
After Movie 2017