Het wegseizoen 2019 wil voor mij persoonlijk maar niet echt op gang komen. In tegenstelling tot de afgelopen twee jaar rijgen de kilometers zich minder talrijk aaneen en dientengevolge lijkt het of ik de echte flow maar niet te pakken krijg.
Waardoor het komt? Wie het weet mag het zeggen, maar tegenvallend weer op de momenten dat ik kan fietsen is een reden.

SWOLLAND BLAUWVINGERTOCHT
Gelukkig was het op zaterdag 11 mei weliswaar geen zomerweer maar, afgezien van de harde wind, toch alleszins redelijk fietsweer. Op de startlocatie verschenen genoeg racefietsers om in 3 groepen te kunnen vertrekken, 2 snellere en één iets minder snelle.
Toerleidster Jeannette M. sprak ons voor de start toe en verklapte daarbij alvast dat de route op een aantal plaatsen was aangepast en wenste ons vervolgens een mooie en veilige tocht.
Ik sloot aan bij één van de twee snellere groepen onder leiding van wegkapitein Ruud W. terwijl Hennie H. de andere snelle groep onder zijn hoede nam en Jeannette nam de laatste groep op sleeptouw.
Zo vertrokken we via de AA-landen richting het Zwolse buitengebied waar gelijk de eerste routeaanpassing merkbaar was. In tegenstelling tot andere jaren gingen we ter hoogte van Brinkhoek via Bergklooster richting Berkum. Wat mij betreft een mooie aanpassing.
Het vervolg van de rit, tot aan de pauze bij de Holterberg, verliep vrij rustig. Dat wil zeggen op een klein oponthoud na waarbij Yuke te maken kreeg met een gebroken ketting. Ineens waren we hem kwijt en pas na een kleine 500 meter kregen we door dat Yuke was achtergebleven, met een gebroken ketting. Die man is gewoon niet aan de ketting te leggen, zelfs die trapt hij kapot en toen moesten de klimmetjes nog komen.
Via de Lemelerberg en het fraaie fietspad langs de Regge kwamen aan bij de Sanatoriumlaan waarna we snel doorgingen naar de Hellendoornse berg om dus uit te komen bovenop de Holterberg aan het begin van de Toeristenweg.
Hier stonden de tafels al klaar waar de mtb-ers, die hun eigen B.V.T. in de Hellendoornse en Nijverdalse bossen fietsten, al dankbaar gebruik van hadden gemaakt. De koffie en taart lieten we ons welgevallen. De energie zouden we nog nodig hebben voor dat wat ons nog meer te wachten stond aan hoogtemeters.

Na de koffie knalden we met z’n allen de Toeristenweg over en vervolgens de Motieweg af, dat is eens iets anders en ligt mij een stuk beter dan de Motieweg op.
Vervolgens ging het richting Haarle waar de snelle groepen het bos indoken om de Hellendoornse berg van een andere kant te beklimmen (opnieuw een mooie aanpassing) terwijl Jeannette met haar club tegen de harde wind in rechtstreeks richting Luttenberg koersten.
Diezelfde Luttenberg pakten wij, na een andere aanloop, vanzelfsprekend ook nog even mee. Al met al leverden al die bergjes bij elkaar een kleine 500 hoogtemeters op. Een goede training voor het komende buitenland weekend in het Teutoburgerwald.
Na een dikke 127 kilometer kwamen we uiteindelijk uit bij het restaurant van de golfclub, waar we met een aantal deelnemers en de toerleidster nog even nagenoten van de mooie tocht met hersteldrankjes en bitterballen!

GENIETEN IN HET TEUTOBURGERWALD
Het Teutoburgerwald, ik had er natuurlijk wel eens van gehoord maar geweest was ik er nog nooit. Voor mij staat het Teutoburgerwald vooral voor de Tecklenburg Rundfahrt, een 150 km lange toertocht over de meest verschrikkelijke bultjes van het gebied rond Tecklenburg. Ik heb deze tocht zelf nooit gefietst maar van horen zeggen weet ik dat ik het ook vast geen leuke tocht zou vinden. Percentages tot 25% zijn geen zeldzaamheid in deze Rundfahrt en daar zijn mijn benen niet heel goed tegen bestand.
Toch had ik mij weer vol enthousiasme opgegeven voor ons jaarlijkse buitenlandweekend, al was het alleen al voor de gezelligheid.
Na de Ardennen, de Eifel, het Sauerland, Luxemburg, de Harz en het Weserbergland was nu de keus gevallen op het Teutoburgerwald op ongeveer 150 km van Zwolle. Ik was behalve licht zenuwachtig ook wel erg benieuwd naar dit beruchte fietsgebied.

Percentages tot 25% zijn geen zeldzaamheid in deze Rundfahrt en daar zijn mijn benen niet heel goed tegen bestand.

De ontvangst in de hal/receptie/café van het hotel Waldschlossen in Lienen was allerhartelijkst. Jan S. en ik waren rond 10 uur vertrokken uit Zwolle voor de ongeveer anderhalf uur durende autorit. Bij aankomst bleken de meesten al aanwezig en hadden sommigen de koffie met küchen al op. Die traktatie was ons aangeboden door het hotel omdat er wat gerommeld moest worden met de kamers na een dubbele boeking. Gelukkig belandden Jan en ik dit keer niet in een verbouwde klerenkast..
Het was goed om te zien dat ook Cor W. weer van de partij was. Na zijn zware knieblessure, opgelopen in de kleedkamer van de schaatsbaan afgelopen winter, is Cor W. weer op de weg terug en van zijn immer gezellige aanwezigheid mochten wij weer een weekend lang genieten.
Ook mooi om te zien was dat het aantal deelnemende Swolladies elk jaar iets groter wordt, dit jaar waren 5 lady’s aanwezig.
Zoals elk jaar werd er gelijk na aankomst omgekleed om de eerste kilometers van het weekend te maken en ook nu ging dat in twee groepen. Vanwege zijn verjaardag werden we bij het aantreden voor de start allemaal nog voorzien van een traktatie in de vorm van een energie-reep door Chris v.d. W., wellicht zouden we die nog nodig hebben..
De middagroute voor de ‘relax’ groep was ongeveer 62 km lang met de meeste van de 650 hoogtemeters in de eerste helft van de rit. In die eerste 30 kilometers merkten we al wel dat het hier en daar behoorlijk steil was en dat het over het algemeen ging om korte wat steilere klimmetjes. Gelukkig voelden de benen goed aan en konden die in de tweede helft ook nog eens redelijk herstellen omdat die hoofdzakelijk zacht glooiend waren.
In de week tussen de Blauwvingertocht en het buitenlandweekend leek de weersverwachting voor het weekend niet heel mooi te zijn en op deze vrijdagmiddag was het ook bewolkt en nog iets aan de frisse kant. Toch beloofde de rest van het weekend toch redelijk goed te gaan woorden als we de geleerden mochten geloven.
Terug in het hotel, na een verkwikkende douche, moest natuurlijk het plaatselijke bier even geproefd worden alvorens we konden aanschuiven aan de dis.

Het diner was overvloedig en behoorlijk Hollands, tot spijt van Paul W. die het niet zo heeft op gekookte aardappels. Gelukkig was er genoeg keus om de kartoffel links te laten liggen zonder van de honger om te komen.
De avond duurde uiteindelijk nog tot een uur of half 12 waarbij onder het genot van bier en wijn de ritten van de middag nog even werden doorgesproken, daarna gingen we plat want op zaterdag wachtte de Koninginnenrit voor beide groepen.

35%
Als ik na een goede nachtrust de rolluiken open, zie ik tot mijn vreugde een blauwe wolkeloze lucht en hoor merels uit volle borst fluiten. Een goed teken voor de naderende fietsdag.
Bij het ontbijt zorgt iedereen dat er voldoende energie wordt ingenomen. We hopen allemaal dat we iets sneller de bultjes opkomen dan de oude dame die de koffie en thee, lopend achter haar karretje, rondbrengt.
Om klokslag 09.00 uur staan we allen klaar bij de garage waar de fietsen de nacht hebben doorgebracht en als de groepen definitief zijn bepaald starten we gelijk weer met de bochtige klim waaraan het hotel is gelegen.
Net als op de vrijdagmiddag fietsen we met onze koude spieren rustig naar boven, alleen Yuke knalt ons halverwege voorbij. Ik kom samen met Evelien en Loes boven en knal gelijk rechtsaf de afdaling in, ook net als gistermiddag. Als ik beneden gekomen omkijk zie ik echter niemand achter mij…
Nu weet ik dat ik behoorlijk kan dalen, maar dat het gat zo groot zou worden leek me niet helemaal goed en ik besluit maar weer terug te klimmen (daar voor ben ik hier immers), halverwege kom ik buurman Henk tegen die maar even komt checken of ik er nog ben. Weer boven moppert Ruud wat over mijn foute afslag en ik mopper wat over de niet werkende track in mijn GPS, en zo fietsen we het Teutoburgerwald in.

Al snel bleek dat er over de soort klimmetjes in het Teutoburgerwald niets gelogen was, vaak kort en steil en soms wat langer en steil..
Wat echter het meest opviel op deze zonovergoten dag was het prachtige en rustige boeren coulisselandschap, waar we met z’n allen volop van genoten. Maar zoals altijd op de fiets, duurt het genieten tot de volgende bult en wij kregen na een kilometer of 2 bijzonder stevige exemplaren voor de kiezen.
De eerste zorgt voor enorme schokreactie in de groep. Als Ruud roept dat we rechtsaf moeten en er een bord staat met de tekst ‘vorsicht’ en 35% staan we allemaal gelijk stil. Toch zijn er een aantal dappere strijders die proberen om de muur te slechten, Henk G. komt het verst maar kan uiteindelijk ternauwernood een val voorkomen door ietwat moeizaam af te stappen. Met een hartslag van 500 trap ik ook nog een stukje omhoog maar bij het zien van de zwanenzang van Henk besluit ik af te stappen waar het nog enigszins veilig kan.. Uiteindelijk ‘wandelen’ we allemaal omhoog, de fiets meeslepend.
Als we bovenop door een hekje zijn gelopen en achter ons kijken blijkt het hoogteverschil eens te meer.

Inmiddels hebben we er al zoveel kilometers opzitten dat we aan koffie toe zijn en die wordt gepland in de ietwat grotere plaats Mettingen. Voor we daar zijn moeten we echter ook nog een klim van 20% bedwingen. Als niet klimmer doe ik een dappere poging om ditmaal wel fietsend boven te komen en zowaar het lukt om de ca. 300 meter lange klim zittend op de fiets te bedwingen, net als nog een aantal mede fietsers.
Carlijn B., die het hele weekend over super klimbenen beschikte, lukte het verrassend genoeg niet, maar eenmaal naar boven gewandeld bleek dat zij voor nog op het grote blad geschakeld was…

Toch zijn er een aantal dappere strijders die proberen om de muur te slechten, Henk G. komt het verst maar kan uiteindelijk ternauwernood een val voorkomen door ietwat moeizaam af te stappen.

Met al 52 km op de teller fietsen we Mettingen binnen waar we plaats nemen bij een Italiaans koffiehuis met uitzicht op een uitgestorven kermis.
De uitbater schrikt enigszins van de grote van onze groep en moet even omschakelen. Zo lukt het niet om al bij het eerste kopje koffie de ’torte’ te scoren, het gebak moet nog uit de vriezer gehaald worden..
Uiteindelijk komt het allemaal goed, als is er hulp van enkelen van ons voor nodig.
Na de zonnige koffiestop verlaten we het stadje dwars over de kermis, daarbij passeren we ook de ‘bumsautootjes’ of hoe ze botsauto’s dan ook noemen aan de andere kant van de grens..
Ook in het vervolg van de rit bleef het op en neer gaan, korte venijnige klimmetjes tot boven de 10% die langzaam maar zeker de energievoorraad verminderden. Uiteindelijk komen we met iets meer dan 100 kilometer, na een mooie technische afdaling weer bij het hotel waar een frisse douche de ledematen weer een oppepper gaf.

DOUZE POINTS
Nadat ook de snelle groep was teruggekeerd met afgematte hoofden en sterke verhalen konden we, na een hersteldrankje vanzelfsprekend, aan de dis. Tot grote vreugde van Paul deze avond geen gekookte aardappels maar de opgebakken variant en…frieten!
Het eten smaakte prima en dat in combinatie met traktaties van Henk Gr. (ooit een keer jarig) en Yuke (een week te laat jarig) zorgde voor een bijzonder gezellige sfeer. Alleen Paul had zo nu en dan een dipje als hij weer een grote schaal frieten aan zijn neus voorbij zag gaan.
De avond stond in het teken van napraten en…Duncan Laurence oftewel het Eurovisie songfestival. Voor de verandering was Nederland eens een keer favoriet en dat zorgde toch voor een stukje spanning op het terras van het hotel. Vooral bij Carlijn B. liepen de emoties hoog op toen Duncan, tijdens zijn vlekkeloze performance, wulps de camera inkeek; het spontane “kijk die ogen” galmde hard door de Teutoburgernacht.
Na het bekijken van een aantal concurrenten van Duncan hadden we het verder al gauw bekeken met het festival en kwam, voor de meesten althans, de avond ruim voor de bekendmaking van de uitslag teneinde in dromenland.
Toen ik de volgende ochtend toch wel behoorlijk fit wakker werd keek ik vanzelfsprekend eerst verwachtingsvol op mijn mobiel en zowaar, voor het eerst sinds Dinge Dong 44 jaar geleden, bleek Nederland te hebben gewonnen.

OP NAAR TECKLENBURG
Bij het ontbijt was het ESF natuurlijk, en geheel terecht, hét onderwerp van gesprek.
Het duurde deze ochtend wel wat lang voor het brood en beleg klaar stond, maar eenmaal aanwezig smaakte het opnieuw prima en de kranige serveerster liep zich ongans om ons te voorzien van koffie en thee.

Vooral bij Carlijn B. liepen de emoties hoog op toen Duncan, tijdens zijn vlekkeloze performance, wulps de camera inkeek; het spontane “kijk die ogen” galmde hard door de Teutoburgernacht.

Rond 9 uur stond iedereen weer klaar voor de afsluitende rit naar het stadje Tecklenburg. Ja die van de rundfahrt..
Cor W. en Gerharda O. besloten om de fiets de fiets te laten en gingen met de auto richting de gezamenlijke koffiestop in het centrum.
In twee groepen van 11 fietsers gingen we op pad en op de heenweg had Ruud het voor elkaar had gekregen om ons over vrij vlakke wegen naar Tecklenburg te loodsen. Pas toen we ter plaatse waren volgde de eerste serieuze krachtproef, een korte steile helling, die door bijna iedereen werd genegeerd behalve door dappere strijder Yuke!
Na de onvermijdelijke groepsfoto, die al even onvermijdelijk door Hennie H. werd geregisseerd, zochten we naar een terras voor de kaffee mit kuche. Vanwege de drukte ter plaatse moesten we een verspreid zitten maar dat had geen effect op de gezelligheid omdat we werden verblijd met een sonntags-conzert door een plaatselijke brass band.
De koffie en de enorme appelpunt smaakte ons allen prima en nadat iedereen had afgerekend (het mocht even duren) konden we onze fietsen weer onder de meiboom weghalen voor het tweede gedeelte van deze afsluitende rit.

In de laatste 30 km van dit buitenland weekend moest toch weer redelijk geklommen worden, dat was uiteindelijk waarvoor we gekomen waren.
Door een tweetal lekke banden moest ons groepje in de laatste kilometers nog een stuk afsnijden om op tijd te komen voor de afsluitende lunch. Met nogmaals de mooie afdaling richting het hotel sloten we het sportieve gedeelte van die weekend alvast af. De reeds genoemde lunch (?) bestond, zo leek het tenminste, uit de overgebleven etenswaren van de avond ervoor, het smaakte er niet minder om..
Uiteindelijk kwam tegen 14.30 uur een einde aan weer een fraai buitenland weekend van Swolland.
Opnieuw hebben we genoten van prachtig fietsweer, een mooie en pittige omgeving, een goed en gezellig hotel en, last but not least, een fijne groep fietsliefhebbers!
Zo maakte ik dan eindelijk kennis met de omgeving van Tecklenburg, dat plaatsje van die rundfahrt met die verschrikkelijke klimmetjes. Had het aan mijn verwachtingen voldaan? Ja, er zaten zeker klimmetjes tussen die mijn benen hebben gegeseld maar uiteindelijk ben ik overal fietsend naar boven gekomen. Overal? Nou ja, op één klimmetje na dan…