Laatste wegritten van het jaar (?)
Vanochtend stonden we met maar liefst 15 personen (13 man en 2 vrouw) klaar bij de rode Hanzebrug over de IJssel voor een najaarstocht met S.S.O.P.
Een gemêleerd gezelschap fietsers die nog even wilden genieten van de prima omstandigheden van de laatste tijd.
Vorige week nog konden we genieten van een fraaie tocht richting Twente met een koffiestop op een fraaie locatie in het Overijsselse Schwarzwald en vandaag gingen we richting Vierhouten.
Een niet al te lange tocht omdat onze voorrijder weer eens andere bezigheden had, toch wel benieuwd wat hij toch allemaal uitspookt nu vrouwlief in de U.S.A. zit…
Bij vertrek van huis gaf de thermometer 7.2 graden aan, voor mij het sein om m’n dunne lange vinger handschoentjes aan te trekken (immers beter mee verlegen dan om verlegen) en ook de arm-en beenwarmers werden niet vergeten. Aangekomen bij de startlocatie bleken er toch nog een groot aantal onder ons die het aandurfden om in korte broek te fietsen…..bikkels.
Met Ruud W. en Jan C. op kop begonnen we gelijk met een paar hoogtemeters op de spoorbrug, zo konden de nog wat klamme spiertjes gelijk op temperatuur komen.
Via Hattem en Wapenveld kwamen we uit in het Swolsebos voor een extra lusje, omdat de benen wel aardig goed voelden deze ochtend besloot ik om maar eens een stukje op kop te gaan fietsen, dat had ik dit jaar sowieso nog niet veel gedaan dus… hup met de geit. Jan C. had er geen bezwaar tegen.
Na het Swolsebos kwamen we in meer onbeschut land ten oosten van Heerde en vervolgens ging het langs het Apeldoorns kanaal naar Epe.
Ondertussen probeerde het zonnetje er bij te komen, maar het koste vandaag wel erg veel moeite om de aanwezige bewolking kwijt te raken, de arm-warmers bleven dus omlaag.
Voorbij Zuuk (ik kan daar sinds de geruchtmakende affaire rond de ‘wreker van Zuuk’ nooit meer gedachteloos voorbijfietsen. link: de affaire Zuuk ) fietsten we weer de bossen in richting Gortel.
Op de Gortelseweg mogen we van toerleider Ruud nog even ‘los’ tot de koffiestop in Vierhouten, hierbij liep de snelheid nog even op tot rond de 50 km/h en de hartslag tot het maximum.
Bij Hotel Restaurant De Vossenberg was het weer een drukte van belang, veel fietsers weten deze uitspanning wekelijks te vinden tijdens hun tochten op de racefiets, MTB of E-bike.
Eenmaal plaatsgenomen op het verwarmde terras was het wachten op de koffie en de appelgebak welke werd geserveerd door een bevallige jongedame die ons ook nog even op de gevoelige digitale plaat wilde vastleggen.
13 Swollanders op een verwarmd terras…. |
…en twee watjes aan de stamtafel. |
Gedurende ons verblijf kwamen steeds meer fietsers het terras op. Sommige met fiets en al, veel indruk maakte die man niet, dit in tegenstelling tot een groep jonge vrouwelijke fietssters die er bijzonder gesoigneerd bij liepen.
Na de dubbele bak leut en het appeltaartje moesten we natuurlijk wel weer verder, Ruud W. had immers nog iets te doen…
Helaas voor Ruud had Toon O. nogal wat werk met afrekenen, terwijl de rij achter hem immense vormen aannam telde Toon in alle rust zijn ‘rooie loop’ uit.
Overigens wil ik hier nog even verklaren hoe het sportpark aan de naam ‘Kramp Nou van de Veluwe’ komt; door de relatieve ongetraindheid van de Doornspijkse spelers gebeurde het nogal eens dat de spelers op de grond lagen met allerlei malheur. Op die momenten, en ik heb het zelf zien en horen gebeuren, kwam de plaatselijke slager (die ook dienst deed als verzorger) het veld op en sprak de legendarische woorden “hei al weer kramp nou?” Uiteindelijk werd deze uitspraak zo algemeen bekend in Doornspijk en wijde omtrek dat, bij het overlijden van slager, de voorzitter van DSV’61 besloot om de naam van het sportpark om te dopen tot Kramp Nou (met een lichte knipoog naar het grote Camp Nou van Barcelona). Zo…en nu weer verder over fietsen.
Via ’t Harde, Wezep en Hattemerbroek kwamen we na een kleine 4 uur weer bij de IJssel uit, ditmaal bij de oude IJsselbrug. Hier scheidden zich de wegen van de verschillende dames en heren. Ikzelf vond dat ik nog wel een hersteldrankje had verdiend en Arnold van B. vond dat eigenlijk ook wel. Gezamenlijk dronken we nog een goudgele rakker bij uitspanning Het Engelse Werk alvorens we, onder de eerste regendruppels huiswaarts keerden.
Volgende week de officiële sluiting van het wegseizoen met de Sluitingsrit richting de Holterberg, stiekem hoop ik dat het weer nog beetje onze vriend blijft en we nog een tijdje kunnen wachten met het omruilen van de racefiets met de mountainbike…