Ook al is het pas eind januari, nu al mogen we gerust zeggen dat het met de winter niet wil vlotten. Al maandenlang weet de herfst niet van wijken, valt er meer regen dan gemiddeld in de winter, worden temperatuur hoogterecords gevestigd en hebben schaatsliefhebbers slapeloze nachten. Natuurlijk, het kan nog en dat is meteen de meest gehoorde kreet als je over het ‘winterweer’ begint, maar persoonlijk vrees ik dat ook de winter van 2017/2018 als één lange herfst zal eindigen.
Neem nou de afgelopen week. Op woensdag werd het warmterecord voor 24 januari verbeterd en die dag fietsen wij met een mannetje of 7 een 85 kilometer lange toertocht over de Veluwe naar Vierhouten. Voor een korte broek was het record nog net niet hoog genoeg maar toch, 14 graden in januari verwacht je ook niet. Onderweg zagen we wel de gevolgen van de ‘winterstorm’ van 18 januari die ook op de Veluwe behoorlijk heeft huisgehouden en buiten de ontelbare omgewaaide bomen ook voor veel rommel en viezigheid op de weg zorgde.
Onderweg richting de koffiestop in Vierhouten zorgde al die rommel, in combinatie met de nog vochtige wegen, voor een waar schijfremmen-concert en een smerige outfit.
Voor het daaropvolgende weekend werd besloten om de rommelige fietspaden op de Veluwe maar te mijden, maar de heersende windrichting-en kracht (ZZW5/6) noopte ons toch weer om de koffie in zuidwestelijke richting te zoeken en de routemaker kwam daarbij uit in Harderwijk.
Bij de oude IJsselbrug verzamelden zich 11 mannen en 1 dame (Jeannette M.) voor een rit van 95 km die langs de Veluwerand riching Harderwijk en aan de andere kant van het Veluwemeer weer terug zou lopen.
Met een relaxt tempo fietsten we richting Wezep en ’t Harde om via Nunspeet het Beekhuizerzand op te zoeken, altijd een mooi plaatje om die zandvlakte te zien liggen en als je een beetje fantasie hebt waan je je in Dubai of Quatar ware het niet dat de gevoelstemperatuur tijdens het fietsen je al weer snel van dat idee afbrengt. Het was vergeleken bij afgelopen woensdag dan ook al wel weer een graad of 7 frisser.
Als altijd werden koffie en appelpunt,al dan niet met slagroom, genoten bij café-restaurant Zeezicht aan de boulevard van Harderwijk met dien verstande dat slechts de helft van ons ook werkelijk ‘zeezicht’ had.
Harry T. was er op dat moment al niet meer bij. Als wel vaker tufte Harry slechts een gedeelte met ons mee om, ergens in de route, zijn eigen weg te gaan. Zo ook nu, Harry verliet ons ergens in de buurt van Nunspeet maar zou ons later in een andere gedaante toch nog even vriendelijk begroeten. Tijdens een korte plaspauze voorbij Nunspeet was een fietser die zijn hondje uit liet zo slim om maar even te wachten tot wij weer op pad waren (zodat hij niet weer door ons groepje werd ingehaald), daarbij kwam zijn vriendelijke terriër ons (lees Jan S.) even druk kwispelend begroeten tot zijn baasje hem tot de orde riep; de woorden “Harry kom” waren genoeg om het beestje weer naar zijn baas te doen terugkeren. Het kan natuurlijk toeval zijn dat dat baasje zijn hondje Harry heeft genoemd maar ik hou het in dit geval toch op voorzienigheid, Harry miste ons waarschijnlijk toch wel een beetje…..
Aan de andere kant van het Veluwemeer kregen we de harde zuidwestenwind vol in de rug en onder aanvoering van Henk G. en Jeannette vlogen we bijna riching Kampen. In de oude Hanzestad namen we afscheid van Willem v.D. en passeerden we de IJssel over de fraaie brug in de wetenschap dat het vanaf daar gedaan was met de rugwind. De laatste 20 kilometer gingen in zuidoostelijke richting waardoor we de wind schuin tegen kregen en er vanzelf enige waaiervorming plaatsvond. Op het stukje dijk richting Wilsum ging ook Toon O. verder zijn eigen weg over de dijk waar wij afsloegen richting de provinciale weg.
In Westenholte viel het clubje definitief uit elkaar en een ieder zijn eigen richting koos om thuis te komen. Samen met buurman Henk fietste ik naar zuid om thuis te komen met 109.4 km op de teller. Dat kon natuurlijk niet en met een kort extra lusje werd de 110 alsnog vol gemaakt.

Er zijn nog steeds mensen die cynisch hun vraagtekens zetten bij de klimaatverandering en opwarming van de aarde. Vaak gebeurt dat uit eigenbelang en angst om sommige goede dingen van het leven, die echter bijdragen aan die versnelde klimaatverandering, te verliezen. Ik geloof er zeker in dat er grote dingen aan de hand zijn waar het aankomt op klimaatverandering, al was het alleen al om het feit dat ik deze afgelopen week in januari meer dan 200 kilometer op de racefiets heb gezeten waar je vroeger vaker op de smalle ijzers zou hebben gestaan…..