Al vanaf vorig jaar winter heeft mijn ATB problemen met de aandrijving. Zodra er weerstand op het achterwiel komt door bv een zuigende ondergrond of een klimmetje door mul zand blokkeert de boel als ik op de kleinere voorbladen fiets. Omdat ik op het grote kettingblad minder last heb fiets ik dus al een hele tijd alleen nog op het grote blad.
Inmiddel is er al aardig wat vervangen aan de fiets; achter zijn de cassette, ketting, derailleur en de vrijloop al vervangen maar helaas zonder verbetering van het euvel.

Zo fietste ik dus ook gisteren de hele dag op het grote blad mee met de mannen van Swolland voor een tocht van een kilometer of 70 over asfalt, bospaden en andere nog niet gedefinieerde ondergronden richting Ommen en Junne.
In totaal 8 mannen stonden aan het vertrek, waarbij opviel dat Henk H. een hele mooie Bianchi ATB bij hem had die hij echter alleen maar geleend had en dat we ook een oude bekende konden begroeten; Ted R. die na 5 jaar het fietsen weer heeft opgepakt en tijdens zijn tweede tocht gelijk één van de verrassingstochten van Ruud W. mocht ondervinden.
Met z’n achten vertrokken we derhalve via de Vechtdijk richting Dalfsen. De omstandigheden waren perfect, in ogenschouw nemende dat we midden in januari zitten. Het was droog,er stond niet al te veel wind en de temperatuur lag ruim boven nul. De eerste tientallen kilometers was het een familieaangelegeheid op kop van ons groepje, de zwagers Henk G. en Arnold van B. legden er gelijk een redelijk tempo op. Waarschijnlijk wilde Arnold het snot uit z’n verkouden neus bij ons voor de ogen fietsen….

Pas voorbij Vilsteren werden we geconfronteerd met de eerste niet geasfalteerde gedeeltes van de route wat betekende dat mijn fiets en ikzelf weer serieus aan de bak moesten. Mijn eerste poging om het toch te proberen op het middelste blad, om zo mijn arme bovenbenen niet teveel te belasten, moest ik al vrij snel staken na de eerste krakende geluiden van beneden. Dan maar gewoon verder op het zware verzet en het maar zien als een extra krachttraining. Op de gedeelten waar de ondergrond nog redelijk hard was kon ik wel lekker doortrappen maar zodra het allemaal wat zachter en natter werd was het toch behoorlijk ploeteren. Een ander nadeel van een groot verzet is dat op het moment dat de snelheid stilvalt je niet zo snel weer op gang komt met alle gevolgen van dien. Zo kwam ik gisteren 2x in aanraking met de vochtige Sallandse bodem. De eerste keer redelijk zacht maar de tweede keer precies in een braamstruik, bramen zaten er niet aan, stekels wel…….. Overigens was deze val geheel te wijten aan Ruud, niet alleen omdat hij verantwoordelijk was voor de route dwars door een onbegaanbaar maisveld maar ook omdat hij mijn voorganger was die het nodig vond om pal voor mij de ‘wandeling’ door de dikke modderlaag plotseling te onderbreken waardoor ik de buiteling niet meer kon voorkomen.

Waarschijnlijk had Ruud er zin in vandaag want de bospaden waren op sommige plekken nauwelijks bospad te noemen. Henk G. vond mospaden een betere benaming voor de stukken oergrond waarover we ons moesten verplaatsen. Toen in de buurt van de ‘Sahara’ er opnieuw een lang stuk zuigend mospad opdoemde besloten Ted R. en ik om verschillende redenen om een verharde variant te kiezen richting de koffiestop bij de Nieuwe Brug.

Als altijd smaakt de koffie weer goed bij De Nieuwe Brug

Ruud ‘puzzelt’ wat aan zijn helm….

Henk H heeft het koud tijdens het wachten op de reparatie van een lek bandje

Pas ter hoogte van Herfte kwamen we het andere groepje weer achterop zodat de laatste loodjes vanaf daar weer gezamenlijk werd voortgezet.
Thuisgekomen had ik 79.2 kilometer op de teller en dat kon ik natuurlijk niet aanzien, om de 80 toch vol te maken daarom nog maar een extra rondje gemaakt. Uiteindelijk kon ik de fiets aan de kant zetten na 80.5 km.