Daar staat hij, aan het eind van de eettafel op ongeveer een meter van mijn racefiets, de nieuwe Avaghon X-29. Omdat de schuur te vol is staan nu al twee fietsen noodgedwongen op een warme plek in het huis.
Twee weken geleden ontving ik bericht dat de fiets klaar was en ik besloot hem vorig weekend in twee dagen terug te fietsen naar Zwolle, het werd een tocht met een onverwacht en abrupt einde.

Het was al mooi vroeg dat ik klaar stond bij de bushalte aan de Nieuwe Deventerweg, te wachten op de bus van 07.35 die mij naar het station van Zwolle zou brengen. Bij me had ik één van mijn Ortlieb Classic fietstassen gevuld met kledingstukken en materiaal voor een overnachting diezelfde avond in een B&B in Soest.
Zowel de bus als de trein naar Rotterdam vertrokken mooi op tijd en zo arriveerde ik om precies 09.45 uur op het station Rotterdam Alexander waar mij nog een wandeling van ongeveer 20 minuten wachtte.
Aangekomen bij Bike4Travel blijkt het er al aardig druk te zijn. Waarschijnlijk aangemoedigd door het zonnige maar nog wel wat frisse weer zijn meerdere mensen op zoek naar een nieuwe fiets. Ondanks de drukte word ik toch vrij snel geholpen en wordt mijn eigen nieuwe fiets aan mij overhandigd voor eerst maar eens een korte rit in de buurt van de zaak, wat mij meteen positief opviel was de kleur van de fiets. De kleur van de fiets had ik destijds op het laatste moment nog gewijzigd omdat ik bij toeval ergens een stuk buis zag staan met de kleur nightblue, toen kon ik absoluut niet bevroeden dat deze kleur, in metallic uitvoering, zo fraai zou uitvallen.  Ook Elmar (wereldfietser en de man die mijn fiets opgebouwd had) en eigenaar Marco van Bike4Travel waren onder de indruk van de X-29 in deze kleurstelling.
Als mijn tas en gps-houder op de fiets zijn gemonteerd en een foto is gemaakt voor de ingang van de winkel ga ik op pad voor de 160 km richting Zwolle verdeeld over twee dagen.

Het duurde even voor ik de stadsgrenzen van Rotterdam achter me liet en tegen de matige NO-wind in richting Moordrecht en verder door richting Soest.
Net buiten Rotterdam gekomen stopte ik even om mijn nieuwe fiets nogmaals te bewonderen en op de gevoelige plaat vast te leggen. Via Gouda, Haastrecht en vele kleinere plaatsen langs de Hollandse IJssel fiets ik richting Woerden. Ondanks het mooie weer voelt het nog steeds behoorlijk fris aan maar de mooie omgeving doet mij dit ongemak snel vergeten. In de ongeveer 25 km die ik er inmiddels op heb zitten vallen wel een paar dingetjes aan de fiets op; de Rohloff in combinatie met Gates Belt loopt perfect en ook het schakelen gaat prima. Helaas zijn er een tweetal dingetjes die nog niet helemaal goed zijn; zo blijk het voorwiel steeds meer te gaan ‘wiebelen’ en als ik er teveel naar kijk moet ik oppassen dat ik niet ‘zeeziek’ wordt. Ik controleerde nog even of het wiel wel goed vast zat, maar dat was het geval. Waarschijnlijk toch een kwestie van de spaakspanning. Ook de remmen voelden nog wat slapjes aan en om tot stilstand te komen moest ik de grepen behoorlijk ver in knijpen, ook dat zal ongetwijfeld een kwestie van afstellen zijn. Ook de zit zal ik bij de eerste controlebeurt nog iets aan moeten laten passen omdat ik gaandeweg wat pijn in de nek en schouders ontwaarde.

Vanaf Oudewater fietste ik kilometerslang over een met wilgen omzoomde smalle weg langs de Lange Linschoten, een fraai stukje Nederland waar het echter wel oppassen was met passerende auto’s.
Het duurde behoorlijk lang voor ik onderweg geschikte horeca tegenkwam voor een opkwikkend kopje koffie en pas in de buurt van kasteel Haarzuilens bij Maassen kon ik even relaxen onder het genot van een broodje gezond en 2 koppen heerlijke koffie.
Na ruim een half uur besloot ik uitgerust verder te gaan. Bij kasteel Haarzuilens besloot ik nog even een fotomoment in te lassen en zette vervolgens koers richting Utrecht. Bij Maarssen loopt de weg langzaam maar zeker omhoog om zodoende de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal te kunnen bereiken en net toen ik was begonnen met het overwinnen van deze hindernis ging het ineens helemaal mis.

Toen ik ongeveer 100 meter op weg was voelde ik ineens dat ik de controle over mijn lichaam kwijtraakte en in een splitsecond werd alles zwart en een kleine minuut later kom ik weer bij kennis omringd door een drietal omstanders. Onmiddellijk werd me duidelijk dat ik, net als in oktober van vorig jaar, opnieuw onwel was geworden met een onvermijdelijke val tot gevolg. Gelukkig zijn de omstanders zo verstandig geweest om gelijk 112 te bellen en samen wachtten we de gele brigade. Geschrokken keek ik nog maar weer eens naar mijn nieuwe fiets en gelukkig viel de schade mee. Alleen het linker pedaal vertoont enige beschadiging.
Terwijl de omstanders op me in praatten ging er van alles door me heen; hoe kon dit nu gebeuren terwijl ik vorig jaar al voorzien was van een aantal stents en ik alles weer mocht doen? Waarom gebeurt dit nu weer? De onzekerheid sloeg in alle hevigheid toe.
Het duurde even voor de ambulance medewerker op de brug aanwezig was maar tot die tijd bleven de drie omstanders bij me en vertelden hoe ze me zagen vallen.
Eenmaal ter plaatse neemt de broeder het over en neem ik afscheid van ‘de omstanders’ met een handdruk en een welgemeend bedankt.

Om een kortverhaal niet onnodig lang te maken; samen met mijn fiets belandde ik in een ambulance, werd afgevoerd naar het Diaconessen ziekenhuis in Utrecht waar ik werd onderzocht d.m.v. een hartfilmpje en bloedafnames. Ondertussen bleek ik door de val een aantal ribben stevig gekneusd te hebben, had ik een pijnlijke elleboog en een flinke bloeduitstorting aan de binnenzijde van m’n rechterbeen. Na een nacht in het ziekenhuis mogen mijn zusje en zwager mij de volgende dag weer ophalen in de wetenschap dat ik andermaal de mallemolen van het ziekenhuis in mag en mijn fietsseizoen al snel ten einde lijkt te komen. Nadere onderzoeken moeten uitwijzen wat de oorzaak is geweest van mijn plotselinge flauwvallen.
Al met al een onverwacht einde aan mijn eerste fietstocht met de Avaghon X-29, aan de fiets lag het in ieder geval niet…