Een weekje aan de kuier door het oude Rome.. (2)

De Romeinse geschiedschrijver Titus Livius (59 v. C. – 17 n. C.) schreef in zijn geschiedenis van Rome (‘Abe urbe condita’) dat de stad volgens de legende in 753 voor Christus zou zijn gesticht door de tweelingbroers Romulus en Remus. Nadat Romulus zijn broer had vermoord vanwege een ruzie over wie de naam mocht geven aan de nieuw gestichte stad aan de Tiber, werd hij de koning en naamgever van de stad.
Tijd om samen met vrienden Harry en Peter de ‘Eeuwige Stad’ eens met een bezoek te vereren, niet in het minst omdat ook The Boss (Bruce Springsteen) er een concert zou geven.
In deel 2 van het verslag van deze mooie week o.a. Villa Borghese, het concert, Travestere en de Via Appia…

Zondag 06.30 uur
Na een goede nachtrust werd ik rond half zeven enigszins gespannen wakker. Vandaag was de dag van het concert van Bruce Springsteen & The E Street Band!
Binnen 10 minuten stond ik onder douche en voor de klok zeven uur had geslagen zat ik alweer op de rand van mijn bed naar het Italiaanse nieuws te kijken. Normaal gesproken zou mij dat niet heel erg interesseren, maar nu werden veel beelden getoond van de zware verwoestingen in noord Italië als gevolg van het noodweer wat daar al dagenlang huishield. Het ook wat tegenvallende weer in Rome zal ongetwijfeld een staartje zijn van het omvangrijke lagedrukgebied wat in de buurt was gestationeerd.
Net als de vorige dagen hadden we om 8 uur afgesproken bij het ontbijt. In tegenstelling tot de vorige dagen was het nu echter zoeken naar een geschikt plekje in de kleine ontbijtzaal omdat een roedel Amerikanen nogal prominent aanwezig waren. Met een beetje passen en meten wisten we ons in een hoekje te manoeuvreren en genoten we van het gebodene op het ontbijtbuffet.

Villa Borghese

Na het ontbijt maakten we ons op voor eerst een wandeling naar en door Villa Borghese, het grote en statige stadspark van Rome. Villa en park werden in 1605 ontworpen door kardinaal Scipione Borghese, een neef van paus Paulus V. en was het eerste in zijn soort in Rome. In het 6 km2 grote park is plek voor musea, academies en instituten voor o.a. archeologie, een dierentuin, een manege, een overwoekerd amfitheater, volières en beelden, veel beelden.
Op deze vroege, droge en vriendelijke zondagochtend liepen we door de nog verlaten Romeinse straten richting het park. Bijna daar ontdekten we nog een bar die naar onze Harry was vernoemd, een foto mocht dientengevolge niet ontbreken.

Eenmaal in Villa Borghese aangekomen bleek daar al wat meer activiteit te zijn. Het park bleek een geliefd wandel en hardloop gebied. Wij wandelden er rustig doorheen, namen hier en daar een foto en genoten van het redelijke weer.
Na een dik uur kuieren kregen we behoorlijk zin in koffie en tot ons genoegen bevond zich aan de rand, bij één van de vele toegangen van het park, een uitspanning waar we plaatsnamen in het zonnetje.
Twee koppen koffie en een sanitaire stop verder stapten we weer op, kochten nog een flesje water voor onderweg en begaven ons weer in de richting van andere bezienswaardigheden…

De Spaanse Trappen en het Pantheon

Na het verlaten van Villa Borghese liepen we via Pincian Hill, met mooi overzicht over dit gedeelte van Rome, richting één van de grote Romeinse toeristische attracties: de Spaanse trappen. Na eerst een afdaling beklommen we in de buurt van de zeer drukke attractie eerst zelf een wat minder drukke trap. Peter wilde zich hier zelf bewijzen door de vele treden in vlot tempo op te lopen. Het lukte hem wonderwel en met gepaste trots bleef hij bovenaan met geheven armen op Harry en mij wachten..
Van bovenaf keken we vervolgens neer op de meute toeristen beneden ons en als ik heel eerlijk moet zijn vond ik de Spaanse trappen niet heel bijzonder.
Vervolgens wandelden we door de drukte richting Pantheon, de Romeinse tempel voor alle goden. Dit magnifieke bouwwerk met z’n enorme bolvormige koepel is een waar symbool van Rome zelf. Door de massa van toeristen werden we er in snel tempo langs meegevoerd, bijna zonder zelf richting te kunnen kiezen (tja, zondagochtend in Rome…).

Na een wandeling van in totaal zo’n 8 kilometer bereikten we rond half twaalf weer ons hotel aan de Via Firenze. Daar fristen we ons een beetje op, vulden de waterflessen en maakten ons op voor het lange tweede deel van de dag.

Uitputtingsslag bij The Boss

‘It’s been a long time comin’, my dear
It’s been a long time comin’ but now it’s here’

Na ruim een jaar wachten was het nu dan echt zover, toch weer live bij een concert van The Boss.
Vanuit het hotel wandelden we langzaam richting het Circo Massimo met de bedoeling op de weg daarheen eerst ergens een hapje te eten en wat te drinken. Echter alle terrassen waren op deze zondag overvol en waar we ook zochten, in steegjes en zijstraatjes, nergens was plek. En al zoekende stonden we, voor we er erg in hadden, al in de rij voor de ingang van het Circo Massimo tussen al die andere Bruce fans.
Gezien de lengte van de rij en het feit dat de hekken pas over een uur open zouden gaan wisten we dat we er nog wel een poosje zouden staan…
Gelukkig hadden we in ieder geval nog een flesje water want eten zat er voorlopig niet eerder in dan op het terrein zelf. Ondertussen pakten zich ook weer donkere wolken samen boven onze hoofden en in de verte rommelde het zowaar iets of wat. Even later vielen de eerste druppels al uit de grijze lucht en zo snel als we konden wurmden we ons in onze modieuze poncho’s.
Eindelijk na ongeveer een uur begon de rij langzaam maar zeker in beweging te komen en konden wij beginnen aan de ca. 500 meter tot aan de daadwerkelijk ingang. Vervolgens wachtte ons nog de ingangscontrole, maar uiteindelijk waren we binnen en konden we op zoek naar een geschikte plek in de historische arena.

Even later vielen de eerste druppels al uit de grijze lucht
en zo snel als we konden wurmden we ons in onze modieuze poncho’s.

De plek op het talud, waar ooit de tribunes hebben gestaan van waar af het publiek in de oudheid de wagenrennen bekeken, gaf ons een redelijk zicht op het podium en de enorme videoschermen.
Terwijl het Circo Massimo langzaam volstroomde kochten wij een biertje en het onvermijdelijke
tour T-shirt.
Inmiddels was het ook weer stevig gaan regenen wat de kwaliteit van de lemen ondergrond niet ten goede kwam. Langzaam maar zeker veranderde het hele Circus in een zompige modderpoel.
Maar om een lang verhaal kort te maken; wij moesten nog een paar uur wachten op de hoofd act, konden niet meer bij de bierkraam komen vanwege de drukte en vonden het voorprogramma niet echt geweldig. Al met al waren we dan ook erg blij dat om 19.30 uur The E Street Band het podium betrad gevolgd door the Boss himself. Hier hadden we het allemaal voor gedaan…

Het gaat te ver om hier uitgebreid verslag van het 3 en een half durende concert te doen, maar kort samengevat bleken Springsteen en de E Street band nog steeds een dijk van een concert te kunnen neer zetten. Ondanks dat de mannen allemaal de zeventig inmiddels ruim zijn gepasseerd ontbreekt het ze nog steeds niet aan energie.
Met een mooi opgebouwde setlist (zie hieronder) bewezen ze opnieuw hun status van één van de beste live acts. Het plezier spatte van het podium en uit de boxen en werd het zoals altijd één groot feest voor de 60.000 fans. Als er wat aan te merken viel dan waren het vooral enkele randzaken zoals de slechte bereikbaarheid van de catering. Aan het eind van het concert waren wij er nog steeds niet in geslaagd om een tweede drankje te bemachtigen…

Uiteindelijk, terwijl de Bruce solo en akoestisch het afsluitende I’ll See You In My Dreams, ten gehore bracht, liepen wij al vast richting de uitgang van het terrein om daar de laatste beelden tot ons te nemen.
Wij waren aan toe aan aan een geschikte plek om onze magen te vullen…
Nadat we het Circo Massimo even na elf uur hadden verlaten, wandelden we weer terug richting ons hotel. Bij de Irish Pub in de buurt konden we eindelijk onze vermoeide benen rust geven en de inwendige mens geven waar het om vroeg…
Al met al was het een lange en uitputtende dag geweest, maar het was het allemaal waard. Want Bruce Springsteen is, samen met zijn E Street Band, nog steeds The Boss en als je de kans krijgt om deze grootheden live te zien op een dergelijk fraaie locatie dan moet het maar even een beetje pijn doen. De herinnering vergoed uiteindelijk veel.

De setlist van het concert:
My Love Will Not Let You Down / Death to My Hometown / No Surrender / Ghosts / Prove It All Night / Darkness on the Edge of Town / Letter to You / The Promised Land / Out in the Street / Kitty’s Back / Nightshift / Mary’s Place / The E Street Shuffle / Last Man Standing (soloakoestisch) / Backstreets / Because the Night / She’s the One / Wrecking Ball / The Rising / Badlands / Thunder Road // Born in the USA / Born to Run / Bobby Jean / Glory Days / Dancing in the Dark / Tenth Avenue Freeze-out / I’ll See You in My Dreams (soloakoestisch)

maandag 09.37 uur

Travestere

Na een nacht waarin de klanken van Springsteen nog nagalmden in mijn hoofd zat ik vrij fris weer aan het ontbijt. Ook de groep Amerikanen was weer paraat dus was het vrij rumoerig in de ontbijtzaal. Peter, gekleed in het Tour T-shirt, kreeg nog even aanspraak met één van de heren en het gesprek ging vanzelfsprekend over The Boss.
Ondertussen waren wij plannen aan het maken voor de nieuwe dag. De zon scheen deze ochtend volop en het leek ons wel mooi om de oude wijk Travestere met een bezoek te vereren. Deze aan de andere kant van de Tiber gelegen volkswijk is bekend om z’n middeleeuwse kerkjes die gelegen zijn in een wirwar van nauwe, geplaveide straatjes met als beroemdste de Santa Maria in Travestere.

Na het ontbijt togen we, gewapend met het inmiddels traditionele flesje water, op onze wandelschoenen richting de Tiber.
Na het regenachtige weer van de dag ervoor, deed het zonnetje ons zichtbaar goed en we stapten flink door. Onderweg kwamen we opnieuw langs vele monumenten uit de oudheid waaronder een groot aantal die we nog eerder hadden gespot tijdens deze week.
Na een kilometer of drie kwamen we bij de brug over de Tiber met, direct daarachter het schilderachtige Travestere. Inmiddels hadden we al weer behoorlijk zin in een goede kop koffie en een gezellig terras moest vast te vinden zijn in deze uitgaanswijk. Toch duurde dat het nog wel even voor we iets geschikts (lees een leeg tafeltje) hadden gevonden.
Uiteindelijk wandelden we zo’n 6 kilometer in door de wijk, beklommen vele trappen, genoten van het uitzicht vanaf de Via Garibaldi met z’n prachtige vijverfontein en aten een hapje in één van de vele steegjes aan een klein gammel tafeltje in de zon. Al met al bleek Travestere een bijzonder leuke plek om een groot deel van de dag rond te slenteren. Inmiddels begon het in de lucht toch weer te betrekken waardoor we halverwege de middag besloten om weer langzaam richting de omgeving van ons hotel te wandelen.

Na al het slenteren van de afgelopen dagen besloten we die middag maar eens op tijd een bezoek te brengen aan Flann O’Brien, de Ierse Pub. In het grote etablissement is altijd wel plaats en het bier was er goed en relatief normaal geprijsd. Enig nadeel was de wat opdringerige bediening die duidelijk werd betaald naar de hoeveelheid drank en eten die zij per klant aan de man wisten te brengen. Behalve dat ons glas niet vaak lang leeg stond betekende het dat Harry er, wat eten betreft, aan ging voor een mega biefstuk. Ik kon me gelukkige inhouden en kwam uit op een relatief voordelige lasagne, geheel tegen de wens van de bediening in..
Uiteindelijk smaakte het allemaal wel goed, al wist Harry niet helemaal korte metten te maken met de biefstuk.
Redelijk op tijd breidden we er deze avond een eind aan en rond tienen lagen we alle drie op bed. De volgende dag wachtte ons opnieuw een historische plek, de eerste geplaveide weg uit het oude Rome, de Via Appia…

Dinsdag 09.37 uur

Via Appia Antica

Een van mijn persoonlijke wensen tijdens deze stedentrip naar Rome was een bezoek aan de oudste geplaveide weg uit het Romeinse Rijk, de Via Appia Antica.
Het eerste deel van deze verbindingsweg tussen Rome en de uitbreidingen van het Rijk in het oosten werd aangelegd in het jaar 312 v.C. door Censor Appius Claudius Caecus.
Het leek mij geweldig om zelf over het nog bestaande authentieke gedeelte van deze weg te wandelen en te genieten van al het fraais wat er te zien zou zijn. Gelukkig waren mijn maatjes genegen om er opnieuw een wandel dag van te maken en zo geschiedde…
Het weer zat in ieder geval mee en een strakblauwe hemel lachte ons toe toen we de monumentale toegangsdeur van ons hotel verlieten.

Peter had wat minder oog voor al het moois omdat hij zich vooral druk maakte om zijn vermoeide benen en de vraag of we snel ergens koffie zouden kunnen drinken.

Om bij de Via Appia te komen zouden we allereerst een stuk met een regionale trein moeten reizen naar het plaatsje Capannelle. Kwam onze weekkaart voor het openbaar vervoer eindelijk een keer van pas…
Op station Termini was het eerst even zoeken naar de juiste trein (je moet het Romeinse systeem maar net kennen) maar na 3 maal heen en weer lopen langs de perrons en de infoborden kwamen we er achter op welk perron we moesten zijn.
Na aankomst hoefden we enkel nog een lange weg af te lopen (o.a. langs een Hippodroom, een paardenrenbaan) voordat we op de Via Appia aankwamen en konden beginnen aan de wandeling in de richting van Rome.

Het was al behoorlijk warm op het moment dat wij de eerste stappen op de historische weg zetten. In de wetenschap dat we zeker 9 kilometer van de weg zouden aflopen was het wel zaak dat we ergens water zouden kunnen halen. De flesjes die we bij ons hadden zouden zeker niet afdoende zijn.
De eerste indruk van de weg was prachtig, bonkige kasseien omringt door cipressen, statige landhuizen en monumentale ruïnes gaven de omgeving een heel eigen karakter.
Peter had wat minder oog voor al het moois omdat hij zich vooral druk maakte om zijn vermoeide benen en de vraag of we snel ergens koffie zouden kunnen drinken.
Gelukkig kwam die mogelijkheid er, al moesten we daarvoor wel anderhalve kilometer van de Appia afwijken om in een dorpje, genaamd Quarto Miglio, terecht te komen. Gelukkig lag het gezellige terras gelijk aan het begin van het dorp. Na twee koffie en een smakelijke sandwich kochten we aan de overzijde bij een supermarkt nog een voorraadje water en wat voedsel in, zodat we nu goed bevoorraad verder konden.

Na terugkeer op de Via liepen we verder richting Rome, dronken nog een biertje op een klein maar sfeervol terras en genoten van het prachtige weer.
Aan het eind van de Via Appia was het zaak om weer terug te komen in het centrum van Rome en dus moesten we op zoek naar een bus die we, na een wat minder fraaie wandeling, uiteindelijk vonden…
Niet ver van het hotel dronken we nog een consumptie, net voor het weer omsloeg. Regen en een paar klappen onweer zorgden ervoor dat wij een pauze inlasten en ons op onze kamers terugtrokken.
Die avond aten we nogal sobertjes bij een Burger King en gingen op tijd naar bed. Het was een behoorlijk actieve dag!

Woensdag 08:45

Naar de kust…

‘You are on ze rong traina’ dat waren ongeveer de woorden van de dienstdoende conducteur van de Italiaanse NS toen wij onze plaatsbewijzen aan hem toonden. Wij dachten dat onze 7 daagse OV ticket ons wel naar de kust zou brengen, maar de man met de officiële pet had geen clementie met de 3 man met de toeristen petten.

Die ochtend hadden we het idee opgevat om de kust ten westen van Rome, het Lido, te bezoeken. We hadden immers nog nauwelijks iets gedaan met onze OV kaarten, dus dat leek een goed idee.
Na het ontbijt trokken we dan ook naar station Termini waar we eerst in de chaos op zoek gingen naar de, volgens ons, juiste trein.
Toen we die eenmaal gevonden hadden settelden we ons met gemak in de stoelen en lieten het langsrazende landschap aan ons passeren. Geen vuiltje aan de lucht.
Tot het moment wat ik iets verder naar boven heb geschetst…
Toen de conducteur weer uit het zicht was verdwenen waren wij 192 euro armer vanwege 3 nieuwe kaartjes en een boete van 150 euro!!
Daar kwam nog bij dat we bij aankomst in Fiumicino niet met de trein verder konden waardoor we nog wat extra geld kwijt waren aan een taxi.
Het strand zelf was niet heel spannend en na een wandeling van zo’n 1200 meter heen en terug, een paar koppen koffie, een biertje en een pizza besloten we weer met de bus terug te reizen naar Rome.

Die avond aten we, ondanks alle onvoorziene onkosten van deze dag, lekker bij een chinees tegenover het hotel en sloten ons verblijf in Rome daarmee op smakelijke wijze af. De volgende ochtend vroeg op voor de terugreis naar ons vaderland.

Donderdag, heel vroeg

Terug naar Nederland

Om een uur of zeven ’s morgens stonden wij netjes klaar met onze koffertjes op het trottoir voor Hotel Aberdeen in Rome, te wachten op de taxi die ons naar vliegveld Fiumicino zou brengen.
Na een kleine 10 minuten reed een taxi de straat in en deze bleek inderdaad voor ons te zijn…
De nogal zwijgzame chauffeur bracht ons netjes tot aan de check in van het vliegveld waar wij snel en verbazend eenvoudig langs de douane kwamen.
Bij de gate kochten we, om het wachten te verzachten, een sandwich en koffie en verorberden deze onder de klanken van een openbare piano. Het jonge meisje die had plaats genomen achter het klavier speelde behoorlijk goed!

Dankzij ‘priority boarding’ konden wij als één van de eersten aan boord van het Eurowings toestel en enkel uren later landden we weer veilig op Lufthafen Düsseldorf. Daar moesten we nog wel even zoeken naar de auto (op welke etage stond hij nu ook weer…) waarna we ook weer vrij vlot Düsseldorf uitreden op weg naar Zwolle.
Die middag zette ik eerst Peter en daarna Harry bij huis af waarna ik, zelf thuis aangekomen, mezelf verwende met een koud biertje!
Het was een mooie week geweest in de Eeuwige stad, één waaraan wij weer eeuwig herinneringen zullen ophouden!