Parijs – Roubaix 2006; op tv zie ik vanaf de motor geschoten beelden van de kopgroep in de koers. Mart Smeets geeft nog commentaar, daarbij soms hinderlijk onderbroken door Maarten Ducrot, maar dat is voor deze anekdote bijzaak..
Vanuit het niets schrikken de heren op uit hun standaard koetjes en kalfjes gewauwel als een renner met een sierlijke boog in de berm beland. “Wat een rare val is dat’ merkt Smeets op en dat was het ook.
Het stuur van de fiets van George Hincapie heeft het enkele seconden eerder begeven en de behoorlijk uit de kluiten gegroeide Amerikaan vliegt over de kop de berm in. Gelukkig vallen de lichamelijke ongemakken mee, al is van verder fietsen geen sprake meer.
Dit incident is het eerste wat in me opkomt als wij, leden van de toerclub Swolland, de eerste kasseienstrook van de Gran Fondo Drenthe op fietsen. De overgang van het gladde asfalt naar de monumentale Drentse keien is er één van de heftige soort en gezeten op mijn Canyon leg ik in een fractie van een seconden de link tussen dit voorval en het gebroken Canyon stuur van ene Mathieu van der Poel enkele weken eerder. Toch raar hoe snel een rammelend brein in een wielerhelm een dergelijke snelle link legt..

Het tankstation lag niet ver van het plaatsje Elp. Het kan bijna niet anders of dit dorpje moet gesticht zijn door een Zwollenaar die hulp nodig had…

Een klein kwartiertje eerder waren in totaal zo’n 20 Swolland leden op pad gegaan voor de Gran Fondo Drenthe.
3 dames waren al gestart vanuit Odoorn en de rest startte vanaf de parkeerplaats van recreatieplas De Kibbelkoele in Noord Sleen. Voor ons een betere optie dan vanaf de officiële start vanuit Assen.
Vanaf de parkeerplaats verdeelden we ons over twee groepen, één voor de 80 km en één voor de 105 km versie.
Bij een temperatuur van ongeveer 2 graden vertrokken we voor onze Parijs-Roubaix in het klein. Eerst nog over gladde fietspaden maar al vrij snel bereikten we de eerste keienstrook van de Weerdingerzandweg, een *** keienstrook van 1 km lang.
De overgang is groot. Sommigen die de eerste meters nog aan de zijkant van de weg fietsen zoeken snel het midden van weg op. Daar liggen de keien het hoogst en rollen de wielen, relatief gezien, het best.
Ik was op weg gegaan met respectievelijk 5 en 4.5 bar druk in de banden en op weg naar de eerste strook vroeg ik me af of dat niet te weinig zou zijn. Al snel bleek echter dat ik het aardig goed had uitgekiend want de bandjes rolden mooi over de Drentse flinten

Nadat aan het eind van de voorlaatste ijstijd het ijs was gesmolten bleef in het gebied dat nu Drenthe wordt genoemd een heuvelachtig landschap vol gletsjerpuin over.
Niet alleen de hunebedden zijn hier stille getuigen van maar ook de ontelbare kleinere zwerfkeien waarmee het gebied bezaaid ligt en waarmee aan het eind van de 19e eeuw de meestal onverharde wegen werden verhard.
Gelegen in het authentieke Drentse landschap zijn deze flintenwegen uitgegroeid tot ware pareltjes, zowel voor het oog als voor de toegewijde toerfietser die zich even wil uitleven op iets anders dan het gladde asfalt.

Niet iedereen was overigens van plan om het tere zitvlak bloot te stellen aan het historische plaveisel. Meerdere fietsers kozen maar al te graag het naastgelegen fietspad en lieten de keien voor wat ze waren.
Wat zij niet wisten was dat hiervoor al een passende straf op stapel stond welke na de tocht bekend zou worden gemaakt.
Eerder al waren de 3 dames ‘uit Odoorn’ de betreffende stroken gepasseerd en na een kilometer of 20 troffen wij ze tijdens één van hun (vele) fotomomenten. Bij die gelegenheid werd de groep nog even geattendeerd op het doel van deze specifieke tocht; namelijk OVER de keien fietsen (en niet over het naastgelegen fietspad).

Ondanks het frisse weer was het zeker geen straf om in deze hoek van Drenthe te fietsen. De fraaie natuur in combinatie met de uitdagende route waren daar zeker debet aan.
Na enkele kilometers keienstroken viel de snellere groep uiteen in mensen die (deels) via het fietspad de sokken er inzetten. Als je dan even een foto maakt en wel de aangegeven route (over de flinten) volgt is het gat al snel geslagen.
Gelukkig waren er nog enkele sociale medefietsers die samen met mij de route verder vervolgden. De rest verdween aan de Hondsrugse horizon…
Noodgedwongen fietsten wij dus met z’n vijven verder. Door kleine dorpjes en buurtschappen , langs heidevelden en door oude bossen. Ondertussen de ene na de andere keienweg passerend. Bij een van ons rammelde er nogal van alles aan de fiets, maar na het verlagen van de druk in de banden ging ook dat al een stuk beter.
In Rolde hoopten we een kop koffie te kunnen scoren, maar waar we ook keken wij zagen geen ‘Koffie To Go’, later bleek de vooruit gevluchte groep wel in Rolde koffie te hebben gevonden. Hadden we dus toch iets beter ons best moeten doen.
Na een boterham op de vuist vertrokken wij zonder cafeïne verder richting de volgende keienstrook.

De langste keienstrook was de Valtherzandweg die, vanaf ons startpunt, al vrij snel genomen moest worden. Met in totaal 3.7 km aan klinkerweg vergt deze behoorlijk veel van ons achterwerk. Na een kilometer of twee heb je de neiging om alsnog het naastgelegen fietspad op te vliegen maar het stemmetje in je hoofd zegt dat dat niet kan..

Niet alleen de keien waren een geduchte tegenstander tijdens de GF Drenthe ook de koude NO wind die gedurende dag steeds harder begon te waaien maakte het lastig voor de deelnemers.
Het deed het verlangen naar een kop warme koffie alleen maar toenemen. Gelukkig vonden we uiteindelijk, na 80 km, een tankstation met koffiecorner. Hier genoten we van een korte pauze en de smakelijke koffie voor weinig.
Het tankstation lag niet ver van het plaatsje Elp. Het kan bijna niet anders of dit dorpje moet gesticht zijn door een Zwollenaar die hulp nodig had…
De laatste 20 kilometer had nog een aantal lastige stroken voor ons in petto en langzaam maar zeker begonnen mijn benen toch wat vol te lopen. Kon ik in de eerste 75 kilometer nog redelijk makkelijk snelheid maken op de keien, nu werd het meer en meer afzien om het einde van de strook te halen.
Niet ver voor het einde van de tocht kwamen de vluchters en wij toch nog weer bij elkaar en gezamenlijk maakten we ons op voor de laatste 10 kilometer. Hierin werd nog even flink door gekacheld voor we na 105 km weer bij de parkeerplaats uitkwamen.
Hier dronk ik het alcoholvrije biertje uit het ‘Ride In A Box’ pakket, welke wij allemaal thuis gezonden hadden gekregen.
Ik moet zeggen het smaakte helemaal niet verkeerd. Met een heldere blik maar vermoeide benen reed ik weer naar Zwolle.
De Gran Fondo Drenthe was een mooie afwisselende tocht door een magnifiek oud landschap met voor ieder wat wils; prachtige stuiterende keien of een glad fietspad… voor de mensen met gevoelige bips.
Uiteindelijk werden zij op gepaste wijze bestraft en werd hun ‘bevolen’ een donatie te doen aan het goede doel waarvoor clubgenote Janneke B. zich komende zomer in het zweet zal werken!