Ik zit helemaal alleen op het zonnige terras van uitspanning De Lepelaar bij buurtschap Eikelhof. Mijn enige gezelschap is een lome hond, een kop koffie en een gevulde koek.
Vanochtend was ik weer eens mooi op tijd wakker en de belofte van een prachtige lentedag zorgde voor fietskriebels. Omdat het de eerste uurtjes nog wat fris was besloot ik eerst nog wat huishoudelijke klusjes te doen alvorens ik mij in m’n fietskloffie hees om nog een paar kilometer te gaan uitfietsen.

Gisteren mocht ik de 25 km groep voorrijden tijdens de Trainingsrit Hattem. Deze jaarlijks terugkerende trainingsrit over de bultjes van de noord Veluwe was dit jaar een maand later vanwege de afwezigheid van de vaste voorrijders begin maart. Henk G., de toerleider van de tocht, leidde de snelle mannen en ik mocht mij ontfermen over de iets minder snelle club.
Voor de zaterdag was ons een bewolkte maar droge dag beloofd, toen ik echter de deur uitstapte om richting de start te fietsen bleek de straat nat en motregende het even serieus. Een tegenvaller die mij noopte om nog een snelle kledingwissel toe te passen, de bodywarmer werd ingewisseld voor het jackie met lange mouwen.
Bij de start bleek gelukkig dat slechts weinigen zich hadden laten afschrikken, ook al waren er enkele verrassende afwezigen, en ongeveer 20 mannen en vrouwen gaven ‘acte de préséance’ en in twee ongeveer gelijke groepen vertrokken we voor de 65 en 90 km lange ritten. Ruud W. assisteerde mij aan kop van de 25 km/h groep.
Na de aanloop door de stad zijn de eerste voorzichtige hoogtemeters als vanouds bij de oude IJsselbrug. Daar stonden ook nog een paar Swollanders te wachten om mee te liften.
Bij Hattem bereikten we de eerste kuitenbijtertjes die met spanning op de benen en een hogere hartslag werden genomen. Enkele mannen besloten na de eerste hoogteverschillen al maar vast een stukje af te snijden om daardoor de lastige Burgemeester Honcooplaan te omzeilen. Uit coulance zal ik de namen van de heren achterwege laten. Bovenaan de lange en best lastig stijgende weg stonden ze echter wel weer op ons te wachten.
Gezamenlijk zetten we vervolgens koers richting de Nieuwe-zuidweg. Op het heerlijke nieuwe asfalt konden we lekker doortrappen richting de korte kant van de welbekende Knobbel bij ’t Harde. Hier toonde Wilma haar souplesse en kwam zonder concurrentie als eerste boven. Nadat iedereen deze pukkel had bedwongen konden we ons laten uitvieren richting de koffie in de legerplaats.
Bij snackbar annex lunchroom ’t Centrum worden we al verwacht, toch gaat de bediening niet echt heel snel en als er even later ook nog een andere fietsclub binnenvalt wordt het er niet beter op. Toch krijgen we allemaal onze appeltaart en even later de koffie. Na een klein halfuurtje kwamen ook de snelle mannen en konden we nog even samen ‘bijpraten’.

Ik zit helemaal alleen op het zonnige terras van uitspanning
De Lepelaar bij buurtschap Eikelhof.
Mijn enige gezelschap is een lome hond, een kop koffie en een gevulde koek.

Na de pauze ging het met een klein omwegje via ’t Loo richting Wezep waar we nog het klimmetje in de Stationsweg meepakken en vervolgens via de Wezepsche Heide en de Rode Hanzebrug de laatste hoogtemeters bijschrijven. Tijdens een korte plaspauze ter hoogte van de Wezepsche Heide werd ook nog even aandacht besteed aan de ‘alle mannen hand in hand actie’ waarbij ik Herman vd W. uit het bos begeleidde.
Aan de Zwolse zijde  van de Hanzeboog stopten we nog even om afscheid te nemen van de mannen en vrouwen die de korte rit voldoende vonden terwijl we met in totaal 5 mannen en 1 dame de IJsseldijk opgingen richting Zwolle Zuid en van daar door voor een extra lus naar Wijhe en Heino. In zuid bleven nog twee man achter zodat 1 dame en 3 heren overbleven voor die extra 50 km. Ruud en ondergetekende bleven het (nu iets hogere) tempo aanvoeren door het Sallandse boerenland.
Bij terugkeer in Zwolle, bij Herfte, nam ook Wilma afscheid en gingen Ruud, Toon O. en schrijver dezes nog even langs de golfbaan voor een welverdiend hersteldrankje. Een halfuurtje later thuisgekomen had ik 123 km op de teller en een voldaan gevoel.

Die in totaal 123 kilometer van de zaterdag moesten er vandaag dus nog even ‘uit gefietst’ worden en dat deed ik in een rustig tempo en met een lage hartslag. Met de zon op de kop en een matig briesje cruisede is richting het zuiden, langs de Wetering, door Heino, langs Kasteel Het Nijenhuis waar de klinkertjes van de gelijknamige weg mij even een Parijs-Roubaix gevoel bezorgde, over de Elshof, langs Middel naar buurtschap Eikelhof tussen Olst en Diepenveen. Zoals al eerder gememoreerd was het nog opvallend rustig op het terras en hoefde ik niet lang te wachten op mijn bestelling. Terwijl de hond mij met één oog op waarde schatte genoot ik van de rust en de zon alvorens ik weer koers zette richting huis. Met hier en daar een extra lusje kwam ik uiteindelijke aan 63 heerlijk relaxte kilometers onder fantastische omstandigheden.
Thuis gekomen zorgde ik voor een snelle opfrisbeurt, plaatste de laptop op de tuintafel en stemde af op de livestream van Parijs-Roubaix en terwijl ik ondertussen de Canyon een flinke schoonmaakbeurt gaf genoot ik na van de kilometers van dit weekend en van deze fraaie zondag.
De vooruitzichten voor komende week beloven minder fraai weer en ook daarom was het ritje van vandaag nog even lekker meegepikt.